Ο γραμματέας της ΚΠΕ, Δ. Βίτσας, ήταν σαφής προχτές όταν, σε συνέντευξή του στο ρ/σ «Κόκκινο», επιβεβαίωσε ότι, για το κόμμα του, το κίνημα αλλά και η περιβόητη «ενότητα» δε χρησιμεύουν σε τίποτα άλλο παρά σαν μοχλός που θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν με αξιώσεις συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος. Μιλώντας κολακευτικά για το κίνημα, οριοθέτησε την προοπτική της δράσης του μέχρις ότου «δοθεί λύση», δηλαδή «μέχρι να φύγει αυτή η κυβέρνηση». Και πρόσθεσε «το ζήτημα δεν είναι απλά να φύγει η κυβέρνηση, αλλά να φύγει και η πολιτική που οδήγησε σε μνημόνια»!
Πιπιλίζοντας ξανά την «καραμέλα» περί «ενότητας της αριστεράς» ανέφερε:
«Προβάλλει η αναγκαιότητα της ενωτικής δράσης της αριστεράς (...) Εχει μεγάλη σημασία να αντιληφθούν και οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων ότι αυτός είναι ο δρόμος. Ιδιαίτερα αναφέρομαι στην ηγεσία του ΚΚΕ, το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρατά αυτή τη διαχωριστική στάση, αλλά να ενώσει ή να ενωθεί μ' αυτό το πάνδημο αίτημα».Είναι γεγονός ότι από την έναρξη της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, οι αστοί και τα επιτελεία τους συγκαλύπτοντας ότι πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης, έθεταν ζήτημα αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους προκειμένου να σωθεί η χώρα. Και ότι τα μέτρα του μνημονίου σ' αυτό αποσκοπούν. Βεβαίως, οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις μείωσης μισθών και συντάξεων, αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης, αύξησης του απλήρωτου εργάσιμου χρόνου, κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, η μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας σε ενίσχυση των επιχειρηματιών με πληρωμή των εργοδοτικών εισφορών για θέσεις εργασίας, η διευκόλυνση των μαζικών απολύσεων, είναι μέτρα που δε θα βάλουν δεκάρα τσακιστή στα κρατικά ταμεία, άρα καμιά συμβολή δεν έχουν στην αντιμετώπιση των χρεών και των ελλειμμάτων. Συγκάλυπταν δηλαδή ότι αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται για να αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης και να ενισχύεται το κεφάλαιο, ώστε να προφυλάσσεται από τους κινδύνους καταστροφής του λόγω κρίσης. Ταυτόχρονα, τα μέτρα κατάργησης κοινωνικών δαπανών, μείωσης της χρηματοδότησης στην Παιδεία αλλά και στο δημόσιο τομέα Υγείας, εμπορευματοποίησής του με τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, οι μεγάλοι έμμεσοι φόροι, ενώ τσακίζουν το λαϊκό εισόδημα, ελάχιστα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και των χρεών. Οι ιδιωτικοποιήσεις επίσης γίνονται για να βρει τομείς επενδύσεων το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο.
Και ενώ ολ' αυτά απαιτούν πολιτική ριζικών αλλαγών για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο, απαιτούν κάλεσμα της εργατικής τάξης και του λαού να ανατρέψει αυτή την πολιτική ως μοναδική διέξοδο σωτηρίας τους από την κρίση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια ρότα με τους αστούς μιλά για αντιμετώπιση του χρέους. Μιλά για «παράνομο» και «νόμιμο» χρέος και καλεί το λαό να πληρώσει το «νόμιμο» χρέος. Αυτό σημαίνει, αναγνωρίζω το χρέος, όταν ο λαός δε χρωστά αλλά του χρωστούν... Αντί να καλέσει σε πάλη κατά της κρίσης και διέξοδο απ' αυτήν με το τσάκισμα των επιχειρηματιών, καλεί σε συνδρομή του λαού για αλλαγές στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ενωση, με «αριστερή» διαχείριση του χρέους, με «αριστερές» τράπεζες που θα έχουν κοινωνικό έλεγχο, λες και οι τράπεζες αντί για το κέρδος και το κεφάλαιο θα δρουν φιλολαϊκά! Προβάλλει φιλολαϊκή διέξοδο στα πλαίσια του καπιταλισμού, με την καπιταλιστική ιδιοκτησία κυρίαρχη. Δηλαδή μια παραλλαγή αστικής πολιτικής και μάλιστα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Παγίδα υποταγής της εργατικής τάξης, του λαού και πολιτική σωτηρίας του καπιταλισμού, πασπαλισμένη με λίγη ανθρωπιά!
Σ' αυτή τη ρότα καλεί σε ενότητα. Αλλά ενότητα σε μια τέτοια πολιτική είναι θάνατος για τους εργάτες, το λαό.
Αντικυβερνητικός και φιλοευρωενωσιακός
Σκόπιμα επίσης ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χρεώνει το «μνημόνιο» στο ΠΑΣΟΚ και αποσιωπά ότι αυτό πηγάζει από μια ολοκληρωμένη ευρωενωσιακή στρατηγική για την ανταγωνιστικότητα, την οποία ούτε μπορεί ούτε θέλει να αντιπαλέψει ένα κόμμα που πίνει νερό στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της παραμονής της χώρας σ' αυτήν.
Βάζει, τέλος, ζήτημα να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και τι να έρθει; Μια άλλη αστική κυβέρνηση με τους αριστερούληδες συμμέτοχους, για να σπρώχνουν στον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού. Τυχοδιωκτισμός! Αλλωστε και τους λαϊκούς αγώνες, τους θέλουν προσαρμοσμένους στο σύστημα.«Εξαλλοσύνες» χαρακτήριζε ο Αλ. Τσίπρας τους ταξικούς αγώνες και πρόσθετε αποκηρύσσοντάς τους: «Η αριστερά διεκδικούσε (...) πολλές φορές αυτές οι διεκδικήσεις ομολογώ μπορεί να είχαν κι ένα συντεχνιακό χαρακτήρα (...) η ανάπτυξη θέλει όρους κοινωνικής ειρήνης».
Οι λύσεις θα μπορούσαν να είναι αυτές που ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αν τα προβλήματα για λύση σε όφελος του λαού ήταν αυτά που υποδεικνύει. Αλλά δεν είναι. Το πρόβλημα δεν είναι να πληρώσει ο λαός το «νόμιμο χρέος», αλλά να μην πληρώσει. Αρα να πληρώσει η πλουτοκρατία, να πληρώσει και αυτά που χρωστά στο λαό, από την κλεμμένη υπεραξία, τη δραστική μείωση των μισθών, τον τεράστιο πλούτο που έχουν συσσωρεύσει στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας και αλλού, τη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, τις ελλείψεις στον τομέα προστασίας των ανέργων. Χρωστάνε όλα όσα έχει πληρώσει η ελληνική λαϊκή οικογένεια για την Παιδεία, Υγεία, πρόληψη, υγιεινή και ασφάλεια, στα βαρέα και ανθυγιεινά. Χρωστάνε τους άδικους άμεσους και έμμεσους φόρους, τα τεράστια ποσά για πολεμικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς χάριν του ΝΑΤΟ και των τοπικών πολέμων.
Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους που οφείλουν οι καπιταλιστές στο λαό είναι ότι χτύπησαν αλύπητα τον παραγωγικό πλούτο και τις παραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας. Δυνατότητες που μπορεί να εξασφαλίσουν στο λαό δουλειά, κοινωνική και πολιτική προστασία, δημοκρατικά δικαιώματα κλπ. Αλλά για να γίνει αυτό, ο λαός πρέπει να πάρει στα χέρια του την ιδιοκτησία και αξιοποίησή της σε όφελός του. Αυτό τώρα πρέπει να θέσει ως στόχο, και όχι την «αριστερή» διαχείριση του χρέους και την αλλαγή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από μια άλλη αστική κυβέρνηση, με «μαϊντανό» τους αριστερούτσικους. Κι αυτό το πρόβλημα λύνεται με ανατροπή, με λαϊκή οργάνωση, πάλη, λαϊκή συμμαχία για λαϊκή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου