«Ούτε λεπτό χαμένο, τα Σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα, όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης να παλέψουν σθεναρά στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές συνοικίες, για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας και την αποτροπή ψήφισης του αντιλαϊκού εκτρώματος, την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό επίπεδο και την αποτροπή αυτής της πολιτικής και των φορέων της»!
Αυτά σημείωνε μεταξύ άλλων το ΠΑΜΕ στην ανακοίνωση με την οποία καλούσε τους εργαζόμενους να κάνουν δική τους υπόθεση την επιτυχία της 48ωρης πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας, που την Παρασκευή αποφάσισε η διοίκηση της ΓΣΕΕ και θα ξεκινήσει τη μέρα που στην Ολομέλεια της Βουλής θ' αρχίσει η συζήτηση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος».
Η απόφαση πάρθηκε κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων που είχαν καταθέσει ανάλογη πρόταση ήδη από την προπερασμένη εβδομάδα. Τότε ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση» απέφυγαν να πάρουν θέση και κάλεσαν σε συμμετοχή σε κινητοποιήσεις της ΣΕΣ (Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων), δηλαδή κινητοποιήσεις με αιτήματα που βρίσκονται μακριά και ενάντια στα συμφέροντα των εργατών. Προχτές, η ίδια πλειοψηφία επέλεξε να αναπαράγει τα ίδια διλήμματα με τα οποία η πλουτοκρατία προσπαθεί να κρύψει και την αιτία και τη διέξοδο από τα λαϊκά προβλήματα. Ετσι η μεν ΠΑΣΚΕ τόνισε ότι η χώρα χρειάζεται αλλαγή πολιτικής καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική. Η ΔΑΚΕ προσπάθησε να διαχωρίσει τις... καλές από τις κακές ιδιωτικοποιήσεις. Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» μίλησε ξανά για το αποτυχημένο μνημόνιο, κρύβοντας πως για την πλουτοκρατία πέτυχε τους στόχους του, που ήταν η μείωση των μισθών, συντάξεων κτλ. Επιβεβαίωσαν έτσι πως η επιτυχία της κρίσιμης απεργιακής μάχης θα εξαρτηθεί από την αποφασιστική δράση των ταξικών συνδικάτων ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων για την οργάνωσή της, με συνελεύσεις συσκέψεις, στους τόπους δουλειάς, με χρέωση σε περισσότερους εργάτες να αναλάβουν ευθύνη και δράση, με τον απεγκλωβισμό δυνάμεων από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που σημαίνει και αποκάλυψη του ρόλου του στην υπονόμευση των εργατικών αγώνων και τη χειραγώγηση των εργατικών συνειδήσεων στην πολιτική που συμφέρει την πλουτοκρατία.
Να σπάσουν οι επικίνδυνες αυταπάτες
Για το ΠΑΜΕ η 48ωρη απεργία υπακούει στην ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα, που στόχο έχει την αποτροπή της ψήφισης του αντιλαϊκού εκτρώματος, την παρεμπόδιση της εφαρμογής των αντεργατικών αποφάσεων, τη διαμόρφωση των όρων για την αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των φορέων που την ασκούν.
Για τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στόχος είναι να αποτρέψουν τους εργαζόμενους από τη συμμετοχή σε αγώνες που θα αποκαλύπτουν και θα εναντιώνονται στους εκμεταλλευτές τους.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ την περασμένη Παρασκευή - δηλαδή τρεις μέρες πριν την έναρξη των 48ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων στην επιχείρηση - απηύθυνε στην κυβέρνηση «ύστατη έκκληση» για «διάλογο» προκειμένου «να αποφευχθεί η σύγκρουση».
Συνολικά οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες καλλιεργούν την εξής λογική: Αιτία της επίθεσης στους εργαζόμενους είναι η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού και ότι η «λύση» είναι να βάλει μυαλό η κυβέρνηση και να αλλάξει πολιτική. Με αυτόν τον ιδεολογικό ακροβατισμό θέλουν να πείσουν ότι δε φταίει ο καπιταλισμός και η πολιτική ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά μια εκδοχή διαχείρισής του και ότι μπορεί να υπάρξει άλλο μοντέλο διακυβέρνησης, άλλο μείγμα, όπως λένε, πολιτικής και οικονομίας που να είναι δήθεν προς όφελος των εργαζομένων. Σε πολύ απλά ελληνικά, ισχυρίζονται πρώτον, ότι η εκμετάλλευση των εργατών από το κεφάλαιο μπορεί να είναι και προς όφελος των εργατών (!) και δεύτερον, συνέπεια της προηγούμενης «ανοησίας», ότι για να γίνει αυτό αρκεί να αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση, (η κυβέρνηση δεν αλλάζει πολιτική), άρα σε αυτή την κατεύθυνση πασχίζουν. Δηλαδή στην υποταγή των εργαζομένων. Γι' αυτό, οι εργαζόμενοι, που ακόμη είναι εγκλωβισμένοι, να αλλάξουν στρατόπεδο.
Πυρήνες αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς
Στον αντίποδα αυτής της λογικής στέκονται οι ταξικές δυνάμεις. Ενα από τα καθήκοντά τους είναι να αποκαλύψουν το σύνολο αυτής της «ανοησίας», που συνειδητά καλλιεργούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού προκειμένου να κοροϊδέψουν τους εργάτες. Να τους κάνουν να οργιστούν γιατί οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες τούς περνάνε για βλάκες, αλλά και γιατί αυτός ο ισχυρισμός οδηγεί στην εσαεί εκμετάλλευση της ζωής της δικής τους και των παιδιών τους.
Πρέπει ακόμα να γίνει καθαρό πως ο φόβος οδηγεί στην αδράνεια και στην πλήρη υποταγή στις ορέξεις των εργοδοτών. Η στάση αυτή δεν μπορεί αντικειμενικά να προστατέψει τη δουλειά και το μισθό κανενός εργαζόμενου. Η επίθεση χτυπά τους πάντες. Γι' αυτό υπάρχει μόνο ένας δρόμος, της ταξικής δράσης. Και για να συμβεί αυτό απαιτεί ο ένας εργαζόμενος με τον άλλο να αναλάβουν πρωτοβουλία για τη συγκρότηση πυρήνων οργανωμένης συλλογικής δράσης. Σε αυτή τη μάχη δεν είναι μόνοι τους, έχουν πολύτιμο στήριγμα τις ταξικές δυνάμεις. Οι πυρήνες μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά μέσα από Επιτροπές Αγώνα ή Σωματειακές Επιτροπές. Να απαντούν στην καθημερινότητα, να βάζουν εμπόδια στην εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία. Ταυτόχρονα, μπορούν να μεταφέρουν την πείρα από το χώρο δουλειάς στα σωματεία και να δώσουν ώθηση στην υπόθεση συντονισμού της δράσης με άλλους χώρους δουλειάς, με άλλους κλάδους, με το σύνολο των εργαζομένων.
Μέσα από μια τέτοια διαδικασία διαμορφώνεται και αναπτύσσεται η ταξική συνείδηση. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι η αντιπαράθεση δεν είναι ανάμεσα στο συγκεκριμένο εργάτη και στο συγκεκριμένο εργοδότη αλλά ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη. Οτι το μισοπληρωμένο μεροκάματο και η απλήρωτη υπερωρία δεν είναι το καπρίτσιο του δικού τους εργοδότη, αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζεται συνολικά.
Γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εργοδότες και ότι όλοι οι εργοδότες εκ των πραγμάτων βγάζουν τα κέρδη τους εκμεταλλευόμενοι τους εργάτες. Οτι κανένας εργάτης δεν χρωστά χάρη σε κανέναν εργοδότη, όταν ο τελευταίος του φέρεται «ανθρώπινα». Για παράδειγμα, ο εργάτης που λέει ότι «ο εργοδότης με στήριξε όταν αντιμετώπισα ένα πρόβλημα υγείας» θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν θα ζητούσε καμιά στήριξη αν υπήρχε ένα δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους και ότι αυτό δεν υπάρχει γιατί υπάρχει καπιταλισμός.
Η πάλη έχει καθήκοντα
Η διαδικασία οργάνωσης της αγωνιστικής δράσης στο χώρο δουλειάς αποτελεί ουσιαστικά την ανάληψη ευθύνης από τον ίδιο τον εργαζόμενο. Η συλλογική δράση έχει καθήκοντα και υποχρεώσεις. Και βέβαια η αποτελεσματικότητά της απαιτεί τη διαμόρφωση συγκεκριμένων στόχων και την υλοποίηση συγκεκριμένων δράσεων, με την απεργία να αποτελεί μία από τις κορυφαίες εκφράσεις της. Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει, να παραλύσει την παραγωγική διαδικασία, να απειλεί στην πράξη τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Και γι' αυτό συναντά τη λυσσαλέα αντίδρασή τους, αντιθέτως με τις ανώδυνες (για το κεφάλαιο) συναθροίσεις, οι οποίες απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν κίνημα.
Παραπέρα, η ταξική πάλη για να είναι αποτελεσματική δε φθάνει να διατυπώνει μόνο αρνήσεις και γενικόλογες αντιθέσεις ενάντια στο πρόβλημα. Πρέπει να αναδεικνύει το γιατί, την αιτία της επίθεσης και να τη χτυπά με τελικό στόχο να την εξαλείψει. Να κατευθύνεται στην ανατροπή της πολιτικής που τσακίζει τους εργαζόμενους, άρα ενάντια στο μαύρο μέτωπο κεφαλαίου, των κομμάτων του, της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλιώς η επίθεση, ακόμα και αν εμποδιστεί προσώρας, θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Πρέπει με λίγα λόγια να καταργηθεί ο καπιταλισμός. Και στη θέση του να οικοδομηθεί η λαϊκή οικονομία και εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου