Τι δεν φαίνεται στις πλατείες.

Τα αστικά ΜΜΕ συνεχίζουν τη μεγάλη προβολή των συγκεντρώσεων στις πλατείες, προτρέποντας τους ανθρώπους του μόχθου να συνεχίσουν τη συγκεκριμένη δράση, προβάλλοντας επίμονα και σκόπιμα τα χαρακτηριστικά του ακομμάτιστου, του ακηδεμόνευτου, έξω από κόμματα, από συνδικαλιστικές ηγεσίες, ως το «νέο» που γεννιέται και που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα σε όφελος του λαού. Είναι όμως έτσι; Από την έναρξη αυτών των κινητοποιήσεων θέσαμε ένα ερώτημα. Ποιοι κρύβονται πίσω απ' αυτές τις διαδικασίες; Γιατί δεν εμφανίζονται οι «καθοδηγητές»; Είναι δυνατόν να αναπτύσσεται ένα τέτοιο κίνημα χωρίς την ύπαρξη στοιχειώδους οργάνωσης και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό συντονισμό;

 Ποιοι κρύβονται πίσω από τα τουίτερ και τα φέισμπουκ; Μπορεί να απαντήσουν κάποιοι λαϊκοί άνθρωποι, νεολαίοι, ότι αυτό δεν ενδιαφέρει, το ζήτημα είναι η συμμετοχή με στόχο να αλλάξουμε τη ζωή μας και αυτό μόνο εμείς μπορούμε να το καταφέρουμε, μ' αυτή τη μορφή δράσης. Τι όμως διεκδικούν και από ποιον; Η απάντηση εδώ επικεντρώνεται σ' αυτό που θεωρούν αιτία της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης. Το μνημόνιο. Εξω το μνημόνιο, έξω οι πολιτικοί που το έφεραν.

Εστω ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Το λέμε γιατί αυτή η άποψη περί μνημονίου που αν φύγει μαζί με τους πολιτικούς που το εφαρμόζουν θα υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος είναι αποπροσανατολιστική. Συγκαλύπτει την πραγματική αιτία των βασάνων του λαού. Το μνημόνιο εφαρμόζεται ως πολιτική αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Ποια πολιτική, λοιπόν, θα αντικαταστήσει αυτήν του μνημονίου; Και ποιος θα την εφαρμόσει; Εχουν πολιτική διέξοδο, με πρόγραμμα και σχέδιο και με ποια κυβέρνηση, με ποια εξουσία; Με την άμεση δημοκρατία της πλατείας; Ολ' αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απασχολούν τους ανθρώπους του μόχθου, τους νέους που συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις. Στις πλατείες κάποιοι εμφανίζονται ως οργανωτές των συνελεύσεων, ως «ηγέτες». Πού οδηγούν όλο αυτόν τον κόσμο που δείχνει τάσεις αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής, η οποία τους κάνει τη ζωή κόλαση και αποφασίζουν να κινητοποιηθούν αναζητώντας διέξοδο;

***

Υπάρχουν, επομένως, ζητήματα που δε συζητούν οι «ανώνυμοι ηγέτες» της πλατείας. Υπάρχει, επίσης, ένα εξίσου κρίσιμο, επικίνδυνο ζήτημα. Γιατί απαγορεύουν τα κόμματα και τη συζήτηση της πολιτικής των κομμάτων ώστε να κρίνουν οι συμμετέχοντες; Γιατί παρεμποδίζουν την πολιτική διαπάλη διαφορετικών απόψεων, έξω απ' αυτές που θέλουν οι «ανώνυμοι ηγέτες» της πλατείας;

Προχτές εμφανίστηκαν πικέτες στις πλάτες ομάδων συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα που έγραφαν «δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, όλα τα κόμματα είναι του συστήματος». Και μπαίνει το ερώτημα: Γιατί όλα; Γιατί τσουβαλιάζουν και το ΚΚΕ στα κόμματα του συστήματος; Γιατί εμποδίζουν τη συζήτηση αυτών των ανθρώπων και για την πολιτική του ΚΚΕ αλλά με το ίδιο το ΚΚΕ και όχι με την αντίληψη που καλλιεργούν οι ανώνυμοι ηγέτες για το ΚΚΕ; Για τις θέσεις και την πολιτική που μπορούν να δώσουν φιλολαϊκή διέξοδο, για το κίνημα που πρέπει να οργανώσουν οι εργάτες, ο λαός, για να επιβάλουν πολιτική σε όφελός τους; Για το ζήτημα της εξουσίας και της σχέσης της με το λαό. Γιατί με την ταχτική τους υψώνουν διαχωριστικά τείχη και γραμμές ανάμεσα σε λαϊκούς ανθρώπους;

***

Εντάξει πρέπει να φύγει το μνημόνιο. Αλλά, τι θα γίνει με την κρίση; Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Η συσσώρευση κερδών και κεφαλαίου έφερε την κρίση και τα δεινά του λαού. Τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν ενίσχυσαν με την πολιτική τους το κεφάλαιο. Το ΚΚΕ ήταν στην αντίπερα όχθη. Στις πλατείες επιμένουν να φύγουν οι πολιτικοί που εφαρμόζουν το μνημόνιο και αυτοί που οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση, την κρίση λέμε εμείς, αλλά δε λένε να φύγουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες τους οποίους ενισχύουν αυτοί οι πολιτικοί. Δηλαδή, δε μιλούν για τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και τα αντίθετα συμφέροντα, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό.

Επομένως, κρύβουν τους πραγματικούς ενόχους. Μπορεί να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική χωρίς να γίνουν τα μονοπώλια λαϊκή ιδιοκτησία; Γιατί δε μιλούν γι' αυτό; Μήπως γι' αυτό λένε ότι όλα τα κόμματα είναι του συστήματος και το ΚΚΕ; Μήπως η άποψη να φύγουν οι πολιτικοί που έφεραν το μνημόνιο σημαίνει να έρθουν άλλοι πολιτικοί, άλλες δυνάμεις αλλά χωρίς εναντίωση στα μονοπώλια, στους κεφαλαιοκράτες; Υπονοούν, λοιπόν, ένα άλλο πολιτικό σύστημα, τίμιο, που θα σκέφτεται και το λαό. Αρα ένα αναμορφωμένο αλλά αστικό πολιτικό σύστημα. Που θα αξιοποιεί τάχα και την άμεση δημοκρατία. Αυτό σημαίνει εγκλωβισμός του λαού σε μια παραλλαγή αστικής πολιτικής.

Ι.