Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το κίνημα...

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται! 

Η στάση δυνάμεων του οπορτουνισμού μάς θύμισε την παροιμία. 

Πρόκειται για δυνάμεις που όχι μόνο δεν έχυσαν μια στάλα ιδρώτα για την οργάνωση και ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αλλά πολλές φορές ανέπτυξαν ανοιχτή υπονομευτική δράση εναντίον του. 

Οι «αγανακτισμένοι», όμως, δε θα τους ζητήσουν το λόγο επειδή ισχυρίζονται: «Από την πρώτη στιγμή βρεθήκαμε μέσα σ' αυτή την προσπάθεια». 

Ούτε επειδή καλούν το ΚΚΕ «να αρχίσει να κολυμπάει κι αυτό μέσα στο κίνημα» (Αλ. Τσίπρας, ρ/σ ΕΤ3), όπου όταν και εάν κολυμπά ο οπορτουνισμός δεν το κάνει παρά για να ψαρέψει σε θολά νερά.

Την προηγούμενη προσπάθεια για την οποία ο οπορτουνισμός έκανε χαρές και πανηγύρια, το Δεκέμβρη του 2008, με την ίδια ευκολία που τότε την «αγκάλιαζε» σήμερα την αποκηρύττει. 

Δηλώνει ο Αλ. Τσίπρας: «Αμφισβητούνται ευθέως δύο τακτικές δυνάμεων του κινήματος. Αυτή της φετιχοποίησης της βίας και αυτή του σεχταρισμού (...) Μια ολόκληρη γενιά που γαλουχήθηκε με την αντίληψη ότι αποτελεσματική αντίδραση μπορεί να γίνει μονάχα μέσα από τη βία και γαλουχήθηκε ιδίως μέσα από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, ακυρώνεται, πράγμα το οποίο θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό»!!! Να θυμίσουμε ότι με θέρμη στήριζε και το τότε λεγόμενο νέο κίνημα, μιλούσε για εξέγερση και άλλα τέτοια δήθεν επαναστατικά, κόντρα στο οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα.

***

Ο πρόεδρος ενός σχήματος που κάποτε χαρακτήριζε «εξαλλοσύνες» τους αγώνες των ναυτεργατών, σήμερα χαρακτηρίζει το «κίνημα των αγανακτισμένων» «τομή στα μεταπολιτευτικά χρονικά». Δεν ξαφνιάζει. Την ταξική σύγκρουση δεν την μπορούν, γιατί δεν τη θέλουν κι έτσι την αποκηρύσσουν. Την πλατεία Συντάγματος πιστεύουν ότι μπορούν να τη χειραγωγήσουν. Δε μάσησε τα λόγια του ο Αλ. Τσίπρας: «Μας ενδιαφέρει αν θα μπορέσει αυτό το κίνημα να καταλήξει κάπου και από εκεί ενδεχομένως να προκύψει ένας νέος συνασπισμός εξουσίας»! Που θα κάνει τι; Θα κρατήσει τη χώρα μέσα στην ΕΕ, θα διαπραγματευτεί σθεναρά το χρέος της πλουτοκρατίας προς όφελος της πλουτοκρατίας, θα διεκδικήσει νέα δάνεια για την πλουτοκρατία... Και καλούν τους αγανακτισμένους, το κίνημα, ακόμα και το ΚΚΕ να συμπράξουν για να τα καταφέρουν. Από κοντά και μια οργάνωση ονόματι «Ξεκίνημα». Πρώην ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θέτει σαν μείζον ζήτημα «πώς θα δούμε την κυβέρνηση του Παπανδρέου να καταρρέει» και διαφωνεί με τον ΣΥΝ γιατί «ο ΣΥΝ λέει "εκλογές τώρα", άλλο όμως εκλογές, κι άλλο η πτώση της κυβέρνησης»... Και εκτιμά: «Τα δυο κινήματα που έχουν ανησυχήσει την κυβέρνηση περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, είναι το "δεν πληρώνω" και των "αγανακτισμένων"». Δεν έχει, φαίνεται, υπόψη της την άποψη του Πεταλωτή και άλλων, που είπε: «Σαφώς και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από αυτά τα κινήματα, στο βαθμό που είναι αυθόρμητα, αυθεντικά και δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλες και κομματικές ή άλλου είδους ιδεολογίες, παρατάξεις ή συμφέροντα...».

***

Ας παραθέσουμε δύο ακόμα απόψεις: Αντιγράφουμε από άρθρο στην ιστοσελίδα της «Ενωσης Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ»: «Και η καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος - όπως έδειξε ο κύκλος του υπαρκτού κομμουνισμού που έκλεισε οριστικά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ - δεν λύνεται με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την "πρωτοπορία" της εργατικής τάξης». Κι από άρθρο στην ιστοσελίδα «Ισκρα» του Π. Λαφαζάνη: «(...) Διάφορα τμήματα της Αριστεράς μοιάζουν να είναι προσκολλημένα (...) στην αφόρητη νοσταλγία του "υπαρκτού" που κατέρρευσε (...) Σήμερα όσο ποτέ η Αριστερά χρειάζεται (...) μια σύγχρονη και βαθιά θεωρητική επανάσταση ανάλογη του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ του Μαρξ (...) μια νέα τολμηρή πολιτική σύλληψη και σύγχρονη οργάνωση που θα είναι αντάξια των μεγάλων νικηφόρων επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Με δυο λόγια ένα νέο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ»!!!

Εν ολίγοις διατείνεται ο οπορτουνισμός ότι σήμερα η «αριστερά» και η «κοινωνία» χρειάζονται ένα «νέο» Κεφάλαιο αλλά όχι το Κεφάλαιο, έναν νέο «μπολσεβικισμό» αλλά μακριά κι αλάργα απ' την πείρα των μπολσεβίκων και το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα, ένα νέο ΚΚΕ αλλά όχι το συγκεκριμένο ΚΚΕ με την ιδεολογία, τη θεωρία του και κυρίως τη στρατηγική του! Δηλαδή, ένα κίνημα που δε θα αμφισβητεί τον καπιταλισμό και δε θα παλεύει για την ανατροπή του, για την κατάργηση των μεγαλοεπιχειρηματιών που «πίνουν το αίμα του λαού».

Β.