Οργανωμένη αντεπίθεση.

Μιλώντας στο φυσικό ακροατήριό του, στη συνέλευση του ΣΕΒ, ο Γ. Παπανδρέου είπε χτες τη μισή αλήθεια απ' όσα ήδη ο κόσμος τα 'χει τούμπανο: "σε 19 μήνες κάναμε όσα δεν κάναμε επί πολλά χρόνια". Η πλήρης αλήθεια είναι ότι όλος ο βίος και η πολιτεία του ΠΑΣΟΚ κινείται στην ίδια γραμμή, εφαρμόζει την ίδια πολιτική (παίρνει από την εργατική τάξη και δίνει στο κεφάλαιο) με νέο στοιχείο ότι μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης οξύνει αυτήν την πολιτική, την κάνει ακόμα πιο επιθετική, έτσι που τα δικαιώματα των εργαζομένων να πιάσουν πάτο.

Σ' αυτήν την πολιτική θα επιμένει τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και όποιο άλλο εναλλακτικό κυβερνητικό σχήμα που τυχόν συγκροτηθεί από τις δυνάμεις που ξανά και ξανά έχουν κάνει καθαρό ότι ένα το κρατούμενο είναι ο καπιταλισμός, δύο το κρατούμενο είναι η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή της δυνατότητας των καπιταλιστών να συμπιέζουν όλο και περισσότερο την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης.
Οι προτάσεις που κατατέθηκαν χτες στον πρωθυπουργό από τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου ήταν όλες συντονισμένες στο κύριο: Να σωθεί η καπιταλιστική οικονομία. Οι παραλλαγές στο πέντε πάνω - πέντε κάτω σ' αυτόν ή εκείνον το φόρο, και στο ποσοστό ιδιωτικοποίησης της μίας ή της άλλης επιχείρησης δημοσίου ενδιαφέροντος, έχουν κοινό παρονομαστή το νοιάξιμό τους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, την επιδίωξή τους να εξασφαλίσουν λαϊκή συναίνεση υπέρ μιας αντεργατικής πολιτικής.

Σ' αυτήν την πολιτική φρένο μπορούν να βάλουν μόνο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, όσοι δηλαδή κατανοούν ότι πράγματι βρισκόμαστε σε πόλεμο, ταξικό πόλεμο.

Αυτήν, την αντίδραση της εργατικής τάξης, μετράνε ήδη και όσοι δήθεν κλαίνε για τα δεινά της κι όσοι ψάχνουν βαλβίδα εκτόνωσης κι εκείνοι, που, σωστά από τη σκοπιά της αστικής τάξης, επισημαίνουν πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε πόλεμο και ανάλογα πρέπει να συμπεριφερθεί.

***

Το ωραίο στα άρθρα του αστικού Τύπου είναι ο πληθυντικός. Σα να 'ναι ένα αστοί κι εργάτες, «συνειδητοποιούμε», γράφουν, μαζί ότι αλλάζει η ζωή μας.

Το καλύτερο είναι πως δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους αστούς για υποκρισία, αφού την ίδια ώρα διάφοροι που εμφανίζονται ως αριστεροί γράφουν στην ψύχρα ότι είναι αναγκαστικό να παρθούν κι άλλα μέτρα και ότι το κρίσιμο είναι η διαχείρισή τους και καταγγέλλουν όσους αρνούνται να πληρώσει η εργατική τάξη. Κατάντια; Οχι! Ταξική αποστολή. Ανήκουν σ' άλλη τάξη, δουλεύουν για άλλη τάξη.

Σε μερίδα του αστικού Τύπου εμφανίζεται μια κριτική που γίνεται υποτίθεται από τα αριστερά της κυβέρνησης. Τα ίδια τα κείμενα, όμως, υποδηλώνουν πως πρόκειται για μια ενδοοικογενειακή υπόθεση: Καταγγέλλεται η κυβέρνηση ότι δεν έκανε επί ένα χρόνο αποκρατικοποιήσεις και τώρα αναγκάζεται να τις κάνει όλες μαζί. Πρόκειται για το ίδιο επίπεδο κριτικής με αυτό που λέει πως το μνημόνιο απέτυχε. Αυτή η κριτική αποκαλύπτει και την ταξική θέση όσων την προβάλλουν.

***

Η αστική τάξη υπολογίζει πως με μερεμέτια σ' αυτήν την πολιτική μπορεί να κερδίσει χρόνο, μπορεί να αποτρέψει να σκάσει το καζάνι.

Σ' αυτούς τους υπολογισμούς, η εργατική τάξη πρέπει και μπορεί να απαντήσει άμεσα. Εκεί που πονά την αστική τάξη. Μέσα στους χώρους δουλειάς. Εκεί η οργάνωση, εκεί η αντίσταση, στις γειτονιές οι συμμαχίες, καθώς σε όλο και περισσότερους είναι βιωμένο πλέον ότι κάθε μέτρο που παίρνεται είναι για την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, για το χτύπημα των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτός είναι ο δρόμος: Ταξική αλληλεγγύη, πόλεμος στον πόλεμο των καπιταλιστών, συσπείρωση στο ΚΚΕ, λαϊκή συμμαχία, διεκδίκηση της ίδιας της εξουσίας, είναι ο δικός μας μονόδρομος.

Αυτήν την προοπτική σπεύδουν να προλάβουν όσοι ξανά και ξανά προσπάθησαν να στήσουν απέναντι στο ταξικό κίνημα διάφορα «κινήματα», τα οποία, την ώρα της φωτιάς, θα «παλεύουν» για «ποδηλατόδρομους» με χορηγό την όποια Γιούρομπανκ, και «καθαρό Κηφισό» με χορηγό τον όποιο Αλαφούζο.

Γι' αυτό και οι ύμνοι, ταυτόχρονα, από την «Αυγή», την «Ελευθεροτυπία» και την «Καθημερινή» για τους Ισπανούς νεολαίους. Χειροκροτείται το γεγονός ότι επέλεξαν να διαδηλώσουν χωρίς κόμματα, αν και δεν είναι όλη η αλήθεια, αφού σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι εκεί. Φαίνεται εκεί στην Ισπανία, ως αντίδραση που πρόσκαιρα - αλλά μόνο πρόσκαιρα - μπορεί να είναι και υγιής, όταν στη μεγάλη του πλειοψηφία το πολιτικό σύστημα στην Ισπανία στέκεται απέναντί τους. Μόνο που, και στην Ισπανία και στην Ελλάδα, παντού στον καπιταλισμό, ισχύει το «χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». Αργά ή γρήγορα, οι από κάτω βλέπουν καθαρά ποιος είναι ο αντίπαλος.

Αυτό που μένει σαν κρίσιμο συμπέρασμα είναι ο καθοριστικός ρόλος που παίζει η ύπαρξη Κομμουνιστικού Κόμματος με ξεκάθαρη στρατηγική και δράση μέσα στην εργατική τάξη, ώστε η ίδια να μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι ο αντίπαλος και πώς αντιπαλεύεται. Για την εργατική τάξη της χώρας μας αυτό είναι ήδη μια κατάκτηση...

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ