Να σωθεί ο λαός της Ελλάδας και όχι η πλουτοκρατία.

«Η θα αλλάξουμε ή θα πεινάσουμε», έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ.«Απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας» ζητάει απ' όποιο βήμα κι αν βρεθεί ο πρόεδρος της ΝΔ. Σε «εθνική συναίνεση» για «να σωθεί η χώρα» καλεί η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από τα άλλα αστικά κόμματα. 

Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει στρατηγικά όλες τις παραπάνω δηλώσεις, ανεξάρτητα από τις δεδομένες αντιθέσεις στο εσωτερικό της πλουτοκρατίας και τον κομματικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ολοι τους ταυτίζουν τη χώρα με την αστική τάξη. Εξισώνουν τα δικά της συμφέροντα με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και προσπαθούν να εκβιάσουν τη λαϊκή συναίνεση σε μέτρα που τσακίζουν τη ζωή του.

Η λαθροχειρία τους είναι καλά επεξεργασμένη και στοχεύει κατευθείαν στις λαϊκές συνειδήσεις. Ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι στον καπιταλισμό τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με αυτά των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών και μεσαίων αγροτών. Η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία είναι θεμελιώδης στο σύστημα της εκμετάλλευσης που υπηρετούν. Αυτή τη βασική αντίθεση προσπαθούν να συγκαλύψουν. Θέλουν να κρύψουν από τους εργαζόμενους και το λαό ότι αντίπαλός τους δεν είναι η μια ή η άλλη κυβέρνηση - διαχειριστής της αστικής εξουσίας, αλλά η ίδια η τάξη που έχει στην ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής. Οτι έχουν απέναντί τους τα μονοπώλια και αυτά πρέπει να ηττηθούν, μέσα και από την ήττα των κομμάτων που τα στηρίζουν.

Σε τελική ανάλυση, αυτό που επιδιώκουν να κατοχυρώσουν στις λαϊκές συνειδήσεις οι κάθε λογής θιασώτες της «εθνικής σωτηρίας» είναι ότι τα εργοστάσια χωρίς τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες δεν μπορούν να υπάρξουν, να λειτουργήσουν, να παράγουν. Και πως το να σωθεί ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης είναι κέρδος και για τον εργαζόμενο, ο οποίος γι' αυτό το σκοπό πρέπει αγόγγυστα να δεχτεί να επωμιστεί το βάρος της κρίσης και να κάνει θυσίες χωρίς τέλος. Η προπαγάνδα τους είναι το δηλητήριο με το οποίο προσπαθούν να εξουδετερώσουν τη δυναμική και την αλήθεια ενός συνθήματος, που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στις λαϊκές συνειδήσεις: «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Μια άλλη εξουσία, λαϊκή, που θα οργανώσει και θα διευθύνει τη λαϊκή οικονομία, θα εκτοξεύσει τις ανεξάντλητες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Σ' αυτή την εξουσία και οικονομία οι καπιταλιστές δεν έχουν θέση. Τα παράσιτα και τα κόμματά τους μπορεί και πρέπει να ηττηθούν κατά κράτος, από τον αγώνα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αυτή είναι η μόνη πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή που πρέπει να τραβήξει το κίνημα απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς του, την πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Με οργάνωση στους τόπους δουλειάς, με δυνατό το ΠΑΜΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές συσπειρώσεις του λαϊκού κινήματος, με ισχυρό ΚΚΕ.