Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, με τη συνδρομή των άλλων αστικών κομμάτων, δυναμώνουν την προπαγάνδα για «συναίνεση» και «εθνική συνεννόηση».
Δεν είναι η πρώτη φορά. Από την πρώτη ώρα που εκλέχτηκε αυτή η κυβέρνηση, η αστική τάξη προσπάθησε να καταστήσει όλα τα κόμματα, και κατ' επέκταση το λαό, συνένοχους στην αντιλαϊκή πολιτική της.
Σε ό,τι αφορά τη ΝΔ, το ΛΑ.Ο.Σ. και τις άλλες δυνάμεις που πολιτεύονται συμπληρωματικά στο δικομματισμό, δεν κουράστηκε καθόλου να εξασφαλίσει την επί της ουσίας συναίνεση στον πόλεμο ενάντια στο λαό, που για λογαριασμό της πλουτοκρατίας διευθύνει η κυβέρνηση.
Σήμερα, όμως, κάτω από το βάρος των εξελίξεων, όλα δείχνουν ότι έχει εξαντληθεί η δυναμική της «εποικοδομητικής αντιπολίτευσης» της ΝΔ, ή της θετικής ψήφου που έδωσε ο ΛΑ.Ο.Σ. στο μνημόνιο.
Ακόμα και οι παραινέσεις του Κουβέλη για «προγραμματικές συνθέσεις» ή η ίδρυση κόμματος από την Ντ. Μπακογιάννη, με διακηρυγμένο στόχο να συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας, αποδεικνύονται κατώτερες εκείνων που χρειάζονται για να εμπεδωθεί κλίμα συναίνεσης στο λαό.
Το βάθος και η διάρκεια της κρίσης, ο μονόδρομος των αλλεπάλληλων ανατροπών και μέτρων από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας, η λαϊκή αγανάκτηση που μεγαλώνει, η καθοριστική παρέμβαση του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος στις εξελίξεις, σε ό,τι αφορά το λαϊκό παράγοντα και την οργάνωση της πάλης του, καθιστούν αναγκαία για το κεφάλαιο την αναβάθμιση της συνεργασίας ανάμεσα στα κόμματά του. Αυτός είναι ο λόγος, που το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν τα σενάρια και οι πολύμορφες πιέσεις να ξεπεραστούν οι όποιες αγκυλώσεις υπάρχουν στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου και να προχωρήσει με πιο αποτελεσματικούς ρυθμούς η σύμπραξη των αστικών κομμάτων.
Την αναγκαιότητα αυτή υπενθυμίζει συχνά πυκνά και η τρόικα, αλλά και ο αστικός Τύπος. Αντιλαμβάνονται κι αυτοί, όπως και η ντόπια πλουτοκρατία, τη δυσκολία που υπάρχει για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα να διαχειριστεί την κρίση και τις συνέπειες που αυτή έχει στη ζωή και τη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων, όχι από μόνη της, αλλά σε συνδυασμό με την παρέμβαση του ταξικού κινήματος και τη δράση του ΚΚΕ.
Δυσκολίες διαχείρισης
Οι αστοί έχουν σοβαρές δυσκολίες να διαχειριστούν την κρίση, σε συνθήκες που αυτή δεν υπάρχει σε μια μόνο χώρα. Η επίδραση της κρίσης σε συνθήκες απελευθέρωσης κίνησης κεφαλαίων, δημιουργίας περιφερειακών διακρατικών ενώσεων, αλλά και έντασης της διαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες. Αυτό δείχνουν οι εντάσεις μεταξύ τους για την αναδιάρθρωση και το «κούρεμα», ως μεθόδων αντιμετώπισης του χρέους. Γιατί αντικειμενικά, μέσω αυτής της διαδικασίας, θέλουν να αντιμετωπίσουν την κρίση καταστρέφοντας («κούρεμα») μέρος του κεφαλαίου.
Οι δυσκολίες διαχείρισης μεγαλώνουν, γιατί υπάρχει η ανισομετρία, υπάρχει ο ανταγωνισμός. Ετσι, εκφράζονται αντιθέσεις, ανταγωνισμοί μεταξύ τραπεζών, γιατί διαχειρίζονται χρέος διαφορετικών χωρών και επομένως κινδυνεύουν από το «κούρεμα». Επίσης, εκφράζονται ανταγωνισμοί μεταξύ τραπεζών και άλλων μερίδων του κεφαλαίου κ.λπ.
Η αναρχία, οι δυσαναλογίες, όλες οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις του καπιταλισμού, βγαίνουν στην επιφάνεια και τους δυσκολεύουν να διαχειριστούν την κρίση, ακόμα κι αν δεν έχουν μεγάλη αντίσταση από το εργατικό κίνημα.
Το αστικό πολιτικό σύστημα πρέπει να διαχειριστεί τα γενικά συμφέροντα του καπιταλισμού. Αλλά, ταυτόχρονα, υπάρχουν τμήματα της αστικής τάξης, μονοπωλιακοί όμιλοι που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Ολα αυτά είναι μέσα στις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, της εξουσίας των μονοπωλίων, του αστικού πολιτικού συστήματος. Ολα αυτά δημιουργούν τεράστιες δυσκολίες.
Ξέρουν καλά ότι, για μια μονοκομματική κυβέρνηση, θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να περάσει τα προαποφασισμένα μέτρα που έρχονται και τα οποία δεν πρόκειται να τελειώσουν με ένα ή δυο επιπλέον μνημόνια. Ξέρουν, επίσης, ότι στις λαϊκές συνειδήσεις γίνονται διεργασίες τέτοιες, που στο μέλλον θα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο το σχηματισμό κυβέρνησης μετά από εκλογές. Θέλουν να ισχυροποιήσουν τον πυρήνα των κομμάτων που θα υπηρετούν το κεφάλαιο με αναβαθμισμένη ευθύνη και, ταυτόχρονα, να περιορίσουν ακόμα και αριθμητικά τις δυνάμεις, που, έστω και τυπικά, προσμετρούνται στην αντιπολίτευση.
Ενας βασικός τρόπος για να το πετύχουν αυτό είναι η στενότερη και πιο επιθετική συνεργασία ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ενδεχομένως, η μεταξύ τους σύμπραξη να φτάσει μέχρι το επίπεδο της διακυβέρνησης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα αστικά επιτελεία δεν επεξεργάζονται και άλλα σενάρια, με πρωταγωνιστές όλους τους πρόθυμους να συμβάλουν στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, σε βάρος του λαού.
Θέλουν το λαό κλεισμένο στο σπίτι του
Στόχος τους είναι να καλλιεργήσουν το φόβο στα λαϊκά στρώματα και, ταυτόχρονα, να απομονώσουν το ΚΚΕ. Ξέρουν ότι ο συνδυασμός των δυο είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για να διατηρήσει η αστική τάξη και να διευρύνει τα κεκτημένα της στο πεδίο της ταξικής πάλης.
Τι λένε στο λαό; «Τα πράγματα είναι κρίσιμα. Αν δεν περάσουν γρήγορα τα μέτρα που περιέχονται στη συμφωνία με την τρόικα, θα έχουν πρόβλημα με την εκταμίευση του δανείου και η χώρα κινδυνεύει με χρεοκοπία. Κοίτα εμάς! Στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, παραμερίσαμε τις μεταξύ μας διαφωνίες και συζητάμε ακόμα και το ενδεχόμενο να συγκυβερνήσουμε. Το ίδιο πρέπει να κάνεις και εσύ. Να αφήσεις τις διαμαρτυρίες και τους αγώνες και να συμμορφωθείς στο μονόδρομο που όλοι συμφωνούμε για να σωθεί η χώρα. Μην ακούς το ΚΚΕ που μιλάει για ανυπακοή. Επιδιώκει το χάος και θέλει να χρεοκοπήσει η χώρα. Αλλος δρόμος από αυτόν που εμείς σου λέμε, δεν υπάρχει».
Αυτή είναι, χοντρικά, η επιχειρηματολογία τους. Καλούν το λαό να υποταχθεί στην πολιτική τους, και παρουσιάζουν σαν παράδειγμα τη δική τους αντιλαϊκή συνέργεια, στο όνομα δήθεν του «εθνικού συμφέροντος». Λένε πως ρεαλισμός είναι η υποταγή και σ' αυτό συμφωνούν όλοι μεταξύ τους. Γι' αυτό έχουν ενιαίο μέτωπο στο ΚΚΕ.
Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους και τα ιδιαίτερα συμφέροντα μερίδων της πλουτοκρατίας που ο καθένας υπηρετεί, ένα πράγμα τους ενώνει: Οτι είναι κόμματα της αστικής τάξης, με αποστολή να διαχειρίζονται την πολιτική της εξουσία. Μπροστά σ' αυτό το στρατηγικό καθήκον, ο αστικός κόσμος επέδειξε διαχρονικά αξιομνημόνευτη ικανότητα να παραμερίζει τις επιμέρους εσωτερικές διαφορές και να συμπράττει με φανατισμό ενάντια στο λαό, ακόμα και σε περιόδους που δεν κινδύνευε άμεσα η εξουσία του, επιζητούσε, όμως, να τη σταθεροποιήσει και να τη θωρακίσει.
Προσπαθούν να σπείρουν τον τρόμο στο λαό ότι η διέξοδος από την κρίση ταυτίζεται με το «ή εμείς και η πολιτική μας ή το χάος». Ζητάνε να σταθεροποιήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα σαν όρο αναγκαίο για να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, να βαθύνει η εργασιακή εκμετάλλευση. Οι ίδιοι είναι που φοβούνται την αποσταθεροποίηση και μια παρατεταμένη περίοδο ακυβερνησίας, επειδή στις λαϊκές συνειδήσεις καταγράφονται θετικές διεργασίες, που κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσουν στον ισχυρό κλονισμό του πολιτικού συστήματος.
Τι είναι αυτό που τους φοβίζει περισσότερο; Η αστάθεια στο πολιτικό σκηνικό και, ταυτόχρονα, ο λαός στους δρόμους.
Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση
Η διέξοδος από την κρίση ή θα είναι φιλολαϊκή, ή θα είναι αντιλαϊκή. Μέσος δρόμος, σαν αυτόν που υποδεικνύει ο χώρος των οπορτουνιστών, με βασικό φορέα τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει. Η πολιτική των αστικών κομμάτων οδηγεί σε αντιλαϊκή διέξοδο από την κρίση, με ενισχυμένα τα μονοπώλια και το λαό στη φτώχεια. Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μπορεί να υπάρξει μόνο με τον κλονισμό και το γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί τα μονοπώλια, με ανατροπή της εξουσίας τους.
Για να γίνει αυτό, χρειάζεται άφοβος λαός, οργανωμένος στο ταξικό κίνημα και τους άλλους ριζοσπαστικούς φορείς, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά, στο χωράφι, στο πανεπιστήμιο. Χρειάζεται λαϊκή συμμαχία, σαν αυτή που λέει το ΚΚΕ, ανάμεσα στους εργαζόμενους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους μικρομεσαίους αγρότες, στις γυναίκες και τη νεολαία, με σαφή αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, που θα παλεύει για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, όρος αναγκαίος για βαθιές φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις στον τομέα της οικονομίας.
Ενα τέτοιο κίνημα φοβούνται οι αστικές δυνάμεις, οι οποίες, όσο θα αισθάνονται ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, τόσο θα υποχρεώνονται σε υποχωρήσεις, τόσο θα μπαίνουν εμπόδια στα χειρότερα που σχεδιάζουν κάθε φορά. Στόχος της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα πρέπει να είναι η αποσταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος με κάθε ευκαιρία και αφορμή, οργανωμένα και συντεταγμένα, με όρους μαζικής πολιτικής πάλης. Μόνο έτσι θα μεγαλώνουν οι δυσκολίες στο να παρθούν αντιλαϊκά μέτρα, να σχηματιστούν αντιλαϊκές κυβερνήσεις, να ελίσσονται οι αστοί με προπαγάνδα, κοροϊδία και καταστολή απέναντι στο λαό.
Χρειάζεται χειραφέτηση του λαού από την αστική πολιτική, για να κερδίζουν έδαφος οι κάτω και να το χάνουν οι πάνω, μέχρι να υπάρξει μια σχετική ισορροπία για την τελική αναμέτρηση. Να βάλει σήμερα το λαϊκό κίνημα ζήτημα ανατροπής στο επίπεδο της εξουσίας. Ενας τέτοιος στρατηγικός προσανατολισμός στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, είναι όρος για να δημιουργηθούν οι αναγκαίοι συσχετισμοί σε κοινωνικό επίπεδο, να ωριμάζει η ιδέα του άλλου δρόμου ανάπτυξης στις λαϊκές συνειδήσεις σαν η μόνη διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση που συμφέρει το λαό.
Η σταθερότητα για το κεφάλαιο και τα κόμματά του σημαίνει ακλόνητος ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του, κυρίαρχος ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός στα εργοστάσια, γερά ποδάρια των κομμάτων της συναίνεσης στους μαζικούς φορείς και στο κίνημα, με στόχο τη χειραγώγηση και την ενσωμάτωσή του, αδύναμο ΚΚΕ. Για το λαό, η προοπτική βρίσκεται ακριβώς στην αντίθετη ρότα: Κάτω όσο γίνεται περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αποδυναμωμένα τα σύμμαχα κόμματα, που φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο στη μετάλλαξη του πολιτικού σκηνικού, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ισχυρό ΚΚΕ, δυνατό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στα εργοστάσια και τους άλλους τόπους δουλειάς, ο λαός οργανωμένος στους δρόμους, στην πάλη για το κέρδισμα της δικής του εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου