Για την ταμπακέρα ούτε λέξη...

Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε μια ακόμα πρωτοβουλία, αυτή τη φορά ενάντια στο «Σύμφωνο για το Ευρώ», και με αίτημα - στόχο τη διενέργεια δημοψηφίσματος. 

Προς τούτο συλλέγονται υπογραφές, ενώ ήδη δόθηκαν στη δημοσιότητα οι πρώτοι υπογράφοντες, ανάμεσά τους στελέχη του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, του «Μετώπου» του Αλ. Αλαβάνου...

Την ίδια στιγμή το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο οποίο συμμετέχει ενεργά ο ΣΥΝ, πρωτοστατεί στη συγκέντρωση υπογραφών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με αίτημα - στόχο τη δημιουργία ενός «καλού» «Ταμείου Αλληλεγγύης και Ανάπτυξης», που θέλουν - λέει - να αντικαταστήσει το σημερινό «κακό» Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Ταυτόχρονα, βρίσκονται σε εξέλιξη άλλες πρωτοβουλίες με την ενεργητική συμμετοχή και στήριξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλων από ανάλογους χώρους, π.χ. για τη συγκρότηση επιτροπών λογιστικού ελέγχου του χρέους, οι οποίες - λένε - θα διερευνήσουν το δημόσιο χρέος προκειμένου να διαπιστωθεί αν τμήμα του είναι «άδικο», «επαχθές», «μη νόμιμο» κ.λπ. κ.λπ. και αν και εφόσον τεκμηριωθεί κάτι τέτοιο θα εγείρουν την αξίωση της διαγραφής του τμήματος αυτού. Το υπόλοιπο θα πρέπει μάλλον ο λαός αγόγγυστα να αποπληρώσει, παρότι ούτε το προκάλεσε ούτε επωφελήθηκε απ' αυτό.

***

Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες, ομάδες, κινήσεις ξεφυτρώνουν μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης σαν τα μανιτάρια μετά τη φθινοπωρινή βροχή. Διαθέτουν ένα κοινό γνώρισμα, ενώ «φταίει ο γάιδαρος, χτυπάνε το σαμάρι». Δηλαδή, αντί για πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του λαού, που σημαίνει αντιμονοπωλιακή πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών με όρους ρήξης με το κεφάλαιο, θέτουν ζητήματα πολιτικής για την αντιμετώπιση του χρέους, του «Συμφώνου για το ευρώ», του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, προτείνουν αποπληρωμή του «νόμιμου χρέους» από το λαό, όταν δεν έχει καμιά ευθύνη για κανένα χρέος.

Ολοι αυτοί αντικειμενικά συμβάλλουν στο λαϊκό αποπροσανατολισμό και στην εκτόνωση του ριζοσπαστισμού σε αιτήματα και στόχους που καθόλου δεν ανησυχούν τους υπαίτιους της κατάστασης που βιώνει ο λαός, απ' τη στιγμή που αυτοί παραμένουν στο απυρόβλητο.

Το χρέος, π.χ., δεν είναι αιτία της κρίσης, αλλά της χρηματοδότησης από τα κρατικά ταμεία του κεφαλαίου. Πολλοί απ' τους συμμετέχοντες σε τέτοιες πρωτοβουλίες παραδέχονται πως ακόμα κι αν μαγικά διαγραφόταν στο σύνολό του αύριο το πρωί, το πρόβλημα δε θα λυνόταν οριστικά και γρήγορα θα φύονταν νέα χρέη. Αλλά ακόμη και να μηδενιστεί, η οικονομική κρίση του καπιταλισμού δεν ξεπερνιέται σε όφελος του λαού. Και επομένως η κρίση θα ξανάρθει. Επίσης, το να καταγγέλλεις το «Σύμφωνο για το ευρώ» και την ίδια στιγμή να αγνοείς ή, πολύ περισσότερο, να υπερασπίζεσαι την ΕΕ και τη φιλομονοπωλιακή της στρατηγική που το «γέννησε», συνιστά υποκρισία. Αγνοώντας μάλιστα ότι η στρατηγική αυτή είναι κοινή για όλες τις χώρες με ή χωρίς χρέη και ελλείμματα. Και βεβαίως μόνο ως εμπαιγμός μπορεί να εκληφθεί ο ισχυρισμός του ΚΕΑ ότι σ' αυτές τις συνθήκες, που κάθε προσπάθεια που καταβάλλει η ΕΕ αποσκοπεί στη διάσωση των μονοπωλίων απ' την κρίση και στη διαμόρφωση ευνοϊκού εδάφους για κερδοφορία μετά την κρίση, μπορεί να υπάρξει ένα καλό ευρωενωσιακό ταμείο που θα λειτουργεί με φιλολαϊκούς όρους...

***

Η καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει και αποδεικνύει ότι ο καπιταλισμός είναι σύστημα όχι απλώς ιστορικά ξεπερασμένο, αλλά στη δύση του επικίνδυνο όσο ποτέ για τους λαούς. Αποδεικνύει την ανάγκη η λαϊκή αυτενέργεια, πρωτοβουλία και πάλη να χτυπούν την καρδιά του προβλήματος, που είναι η ιδιοκτησία των μονοπωλίων και η υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίου, ως την κατάργησή τους, την κοινωνικοποίησή τους. Που απαιτεί αλλαγή της τάξης των αστών στην εξουσία με τη λαϊκή εξουσία. Οτιδήποτε αποσπά την προσοχή του λαού, του κρύβει τη θέαση του πραγματικού ενόχου, τον καθυστερεί απ' την ανάπτυξη της πάλης εναντίον του, προσπαθεί να τον πείσει ότι με μερεμέτια και σοβαντίσματα το σύστημα αυτό μπορεί να εξανθρωπιστεί, αντικειμενικά δεν τον υπηρετεί, αλλά εξυπηρετεί τον αντίπαλό του.

Β.