Χρέος όλων να πετύχει η απεργία.

Η απεργία στις 11 Μάη είναι κρίκος για να μετατραπεί σε αφετηρία νέων αγώνων για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Το ταξικό κάλεσμα πρέπει να φτάσει σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε λαϊκή συνοικία, να ανοίξει πλατιά και σε βάθος η κουβέντα: Οι θυσίες του αγώνα έχουν μικρότερο κόστος από τις θυσίες για λογαριασμό της πλουτοκρατίας.
Ο πλούτος που παράγεται σήμερα και η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης πρέπει να αξιοποιούνται για την ικανοποίηση των όλο και διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών.
Τα αντιλαϊκά μέτρα δε θα έχουν σταματημό, αν το εργατικό - λαϊκό κίνημα δε βάλει φρένο.

Οσο καθυστερεί η οργάνωση, η αντεπίθεση, η οριστική ρήξη με την πλουτοκρατία και τα κόμματά της, τόσο θα δυναμώνει η επίθεση στη λαϊκή οικογένεια. 75 δισ. ετοιμάζεται να ληστέψει η κυβέρνηση από τον ιδρώτα των εργαζομένων.
Ολα αυτά πρέπει να τα σκεφτεί σοβαρά κάθε εργαζόμενος, να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και να μπει στη δράση.


Η οργάνωση της απεργίας πρέπει να γίνει υπόθεση του κάθε εργάτη, της κάθε εργάτριας, του κάθε άνεργου, του κάθε νέου. Η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και η κυβερνητική προπαγάνδα βάζουν μεγάλα εμπόδια, αλλά μπορούν να ανατραπούν. Καθένας και καθεμιά πρέπει να αναλογιστεί: Τι δύναμη έχει ο καθένας μόνος του; Τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει ο αγώνας μόνον ενός κλάδου, ενός εργοστασίου; Τι απομένει στον άνεργο που δεν μπορεί καν να ζήσει, πέρα από το να παλέψει για ουσιαστικά μέτρα προστασίας του και για αλλαγή του τρόπου οργάνωσης της παραγωγής, ώστε να καταργηθεί μια και καλή το φαινόμενο της ανεργίας; Ποιος μπορεί να εξασφαλίσει στον κάθε εργαζόμενο ότι δε θα απολυθεί, ότι θα έχει δουλειά με δικαιώματα, στον αυτοαπασχολούμενο ότι θα κρατήσει το μαγαζί του; Τι θα κάνει η λαϊκή οικογένεια, όταν κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, όταν δε χορηγούνται φάρμακα σε χιλιάδες ασφαλισμένους; Τι τύχη μπορεί να έχει ο καθένας σήμερα, όταν παραμένει ανοργάνωτος, ανοχύρωτος στην προπαγάνδα των επιχειρηματιών; Η αδράνεια και η μοιρολατρία οδηγούν στη θυσία για τα καπιταλιστικά κέρδη και ερμηνεύονται από την κυβέρνηση και την τρόικα σαν συναίνεση και αποδοχή της πολιτικής αυτής, της εξουσίας των μονοπωλίων. Εδώ πρέπει να κυριαρχεί το «όλοι για τον έναν και ο ένας για όλους». Συλλογική ταξική δράση.


Με αυτήν την έννοια, η προετοιμασία της απεργίας - της κάθε μάχης - δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Εντάσσεται στο διαρκή αγώνα, ώστε οι εργαζόμενοι να απεγκλωβιστούν από την πολιτική αυτή είτε έχει τη μεταμφίεση του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ, είτε οποιαδήποτε άλλη. Να γυρίσουν οριστικά την πλάτη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Να μεγαλώσει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς και σε επίπεδο κλάδου. Να ωριμάζει η ταξική τους συνείδηση, η ταξική αλληλεγγύη. Να καταδικάσουν στη συνείδησή τους αυτήν την πολιτική. Να δώσουν πολιτική απάντηση, με τον αγώνα κόντρα στη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που είναι στην ακριβώς αντίπερα όχθη από τις λαϊκές ανάγκες. Να συμβάλουν στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, απομονώνοντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Να εγκαταλείψουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Συσπείρωση, οργάνωση δυνάμεων σε γραμμή σύγκρουσης με την πλουτοκρατία και τις δικές της ανάγκες, για την οριστική ανατροπή της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής.