Οσο τα αδιέξοδα αυξάνουν, τόσο πιο γοερό ακούγεται και το κλάμα των κροκόδειλων για το κακό που έρχεται. Και είναι κλάμα κροκόδειλου το κλάμα τους για τα δεινά των λαϊκών στρωμάτων, γιατί αυτό που ψάχνουν δεν είναι λύση για τα λαϊκά στρώματα, αλλά μια ακόμα συνταγή για καλύτερη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, ώστε η πολιτική για την ενίσχυση του κεφαλαίου να εφαρμοστεί με τις μικρότερες δυνατές ζημιές για τους ίδιους τους καπιταλιστές.
Μικρές ειδήσεις στις πίσω σελίδες του αστικού Τύπου υπενθυμίζουν ότι όποτε η εργατική τάξη, συνολικότερα τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα, ανέχτηκαν ή και υιοθέτησαν λύσεις που προτάθηκαν από την αστική κυβέρνηση, έχασαν. Απόδειξη τα νέα στοιχεία που δίνονται για το χρήμα των ασφαλιστικών ταμείων που παίχτηκε στον τζόγο και βαίνει διαρκώς μειούμενο. Ο τζόγος είχε προβληθεί σαν μια σημαντική ευκαιρία για τα Ταμεία να αυξήσουν το χρήμα τους. Και είχε χειροκροτηθεί από τους εργατοπατέρες που σήμερα παριστάνουν τους έκπληκτους.
***
Η κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση από τις διάφορες παραλλαγές του αστικού πολιτικού συστήματος αφορά στο λεγόμενο «μείγμα πολιτικής». Πρόκειται για επί της ουσίας στήριξη της κυρίαρχης πολιτικής με άλλον φερετζέ. Αυτό που αποφεύγει αυτή η κριτική είναι κάθε αναφορά στην ίδια την καπιταλιστική κρίση. Ακριβώς για να μην αποκαλυφθεί πως δεν υπάρχει πρόβλημα διαχείρισης, αλλά πρόβλημα στο ίδιο το σύστημα, εκτίμηση που αναγκαστικά οδηγεί και σε άλλου τύπου αγώνα, όχι πια για ένα άλλο μείγμα πολιτικής, αλλά για μια ριζικά διαφορετική πολιτική, για μια ριζικά διαφορετική οικονομία.
***
Τα μέτρα που προβάλλονται, είτε ως αποφάσεις της κυβέρνησης, είτε ως πρόταση άλλης διαχείρισης, είναι συγκεκριμένα: Μειώνουν κι άλλο τους μισθούς. Τινάζουν στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα. Αφαιρούν κάθε κατάκτηση στους τομείς της Υγείας, της Πρόνοιας. Οδηγούν ασφυκτικά την εκπαίδευση στην κύρια αποστολή της κάτω απ' αυτό το σύστημα: στην παραγωγή σύγχρονων μισθωτών σκλάβων.
Αυτό που δε λένε όσοι κάνουν κριτική για δήθεν πρόβλημα διαχείρισης είναι πως όλα τα μέτρα που παίρνονται κι αυτά που προβάλλονται ως εναλλακτικά είναι αναγκαστικά για το καπιταλιστικό σύστημα, δεν είναι θέμα καλών ή κακών προθέσεων. Ολοι τους επικαλούνται τη χρεοκοπία ως έκτακτο φυσικό φαινόμενο, ενώ είναι αντικειμενικό, με συγκεκριμένη αιτία στο ίδιο το σύστημα. Ζητάνε θυσίες και υπόσχονται μετά θάνατον παράδεισο, όταν όποιος δεχτεί να θυσιαστεί για το κέρδος του καπιταλιστή θα είναι σκέτο χώμα.
***
Η κυβέρνηση από την πλευρά της ποντάρει ειδικά σήμερα στον έλεγχο κεντρικών συνδικάτων από την ίδια, ποντάρει σε κινητοποιήσεις μαϊμού από εργοδοτικούς συνδικαλιστές που παζαρεύουν για μια καλύτερη διαχείριση. Η πίεση που ασκείται για να θεωρηθούν λύσεις σωτηρίας της πατρίδας οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι χαρακτηριστικές. Καμιά ανοχή σ' αυτήν την πίεση. Κανένας να μην τσιμπήσει στα περί σωτηρίας της πατρίδας. Οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους παλεύουν για τη δική τους σωτηρία, για το χαμό των εργατών.
***
Στον καιρό της κρίσης το κεφάλαιο είναι υποχρεωμένο να καταστρέψει και ένα μέρος του, αλλά κύρια να καταστρέψει εργαζόμενους. Για να κάνει ένα βήμα προς την κερδοφορία ως την επόμενη κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ το κεφάλαιο μπορεί να ορθοποδήσει έστω και προσωρινά με τα συγκεκριμένα μέτρα, οι εργαζόμενοι θα χρειαστεί να χύσουν και πάλι ποταμούς αίματος για την παραμικρή κατάκτηση. Αξίζει τον κόπο; Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, όμως στον καιρό της κρίσης γίνεται ακόμα πιο καθαρό ότι δεν αξίζει καμιά θυσία για την πλουτοκρατία. Οτι η μόνη θυσία που αξίζει είναι για έναν μεγάλο αγώνα που θα βγάζει από τη μέση τους εκμεταλλευτές.
***
Οι καπιταλιστές προσπαθούν να ξεπεράσουν τον κάβο προβάλλοντας ως λύση και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα με αλλαγές στα πρόσωπα. Για την εργατική τάξη αυτό πρέπει να ερμηνεύεται μόνο σαν ανάγκη αλλαγής στην ίδια την πολιτική με βάση τα δικά της συμφέροντα. Κάθε πρόταση από τη σκοπιά των εργατών οφείλει να συγκρούεται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κάθε άλλη πρόταση δίνει παράταση στο σύστημα. Η αντιμετώπιση των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους με όποια παραλλαγή, δεν είναι εύκολη υπόθεση, είναι όμως μονόδρομος για τους εργάτες, αν θέλουν να έχουν λύση. Κάθε συμβιβασμός στο γήπεδο του αντίπαλου θάβει τους εργάτες.
Απόδειξη; Κι ο πιο μικρός αγώνας για καθημερινά προβλήματα συναντά λυσσαλέα αντίδραση. Αναγκαίοι αυτοί οι αγώνες, αναγκαίο ό,τι αφαιρεί από τους καπιταλιστές, αλλά οι εργάτες πρέπει να ετοιμάζονται για τα μεγαλύτερα. Κι αυτό θα γίνει με την ίδια την οργάνωσή τους. Να μην έχουν τόπο να σταθούν οι εργατοπατέρες. Να αναδεικνύεται από τα κάτω κάθε σπάργανο οργάνωσης σε ταξική βάση, συγκρότησης λαϊκής συμμαχίας που θα έχει καθαρό ότι παλεύει για μια ριζικά διαφορετική πολιτική, για μια ριζικά διαφορετική οικονομία. Κι αυτό σημαίνει πάλη για να οξύνονται τα αδιέξοδα του συστήματος, να προβάλλει ο μονόδρομος της λύσης από και για τους εργάτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου