Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες πλουσιότερες χώρες του κόσμου στο εξής: Παρουσιάζουν υψηλότερη ανάπτυξη, αλλά πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας.
ΟΙ «ΑΝΑΛΥΤΕΣ» σπεύδουν να αποδώσουν αυτή την εξέλιξη στην «παραγωγικότητα» των Αμερικανών εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ξεζούμισμα των εργαζομένων που γίνεται με τη διαρκή υποτίμηση της εργατικής δύναμης, τη συμπίεση του «κόστους εργασίας» σε συνδυασμό με την κατάργηση σειράς δικαιωμάτων και συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Οι αμερικάνικες επιχειρήσεις παράγουν και κερδίζουν σήμερα περισσότερα απ' όταν ξεκίνησε η ύφεση. Σημειώνεται μεν μια αύξηση των θέσεων εργασίας αλλά πολύ λίγων ώστε να καλυφθούν τα 7,5 εκατομμύρια θέσεις που χάθηκαν στη διάρκεια της ύφεσης.
ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, όπως και άλλα, προκύπτουν από τα στοιχεία μελέτης του ειδησεογραφικού πρακτορείου «Ασοσιέιτεντ Πρες» για τις οικονομίες των 22 χωρών που αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 80% της παγκόσμιας παραγωγής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ευρώπη και την Ιαπωνία παρουσιάστηκε, στη διάρκεια της κρίσης, μείωση της «παραγωγικότητας» κατά 3,7% και 2,9% αντίστοιχα. Αντιθέτως, στις ΗΠΑ ο ρυθμός αύξησης της παραγωγικότητας διπλασιάστηκε στη διετία 2008 - 2009, δηλαδή στην «καρδιά» της κρίσης, ενώ διπλασιάστηκε και το 2010!
ΤΟ 2008 όταν άρχισε να βαθαίνει η ύφεση στις ΗΠΑ οι καπιταλιστές, αξιοποιώντας το κλίμα πανικού και τρομοκρατίας, προχώρησαν σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά των εργαζομένων με μαζικές απολύσεις στο όνομα της σωτηρίας των επιχειρήσεων και της.... χώρας. Το τρίμηνο Ιανουαρίου - Μαρτίου 2009 είχαμε την κορύφωση αυτού του πογκρόμ με καταστροφή 2.340.000 θέσεων εργασίας!
Στη συνέχεια, οι εργοδότες «ανακάλυψαν» ότι με λιγότερους εργαζόμενους, με αύξηση των ωρών εργασίας και γενικά ένταση της εκμετάλλευσης μπορούσαν να βγάζουν τα ίδια και περισσότερα. Μέσα από αυτήν την αύξηση της «παραγωγικότητας» φθάσαμε στο τρίμηνο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 2010 στο να έχουν οι αμερικανικές επιχειρήσεις κέρδη κατά 12% μεγαλύτερα σε σχέση με την έναρξη της ύφεσης. Αντιθέτως, στην Ιαπωνία το ίδιο διάστημα σημειώθηκε πτώση των εταιρικών κερδών κατά 6% και στον Καναδά κατά 13%.
Η ΕΞΗΓΗΣΗ του «αμερικανικού φαινόμενου» βρίσκεται στην επίθεση κατά των εργαζομένων πριν αρχίσει η τελευταία ύφεση. Επίθεση σε όλα τα μέτωπα, στους μισθούς, στα ασφαλιστικά δικαιώματα, στις εργασιακές σχέσεις, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες.
«Οι αμερικανικές επιχειρήσεις έχουν περισσότερη βοήθεια στην αντιμετώπιση της κρίσης καθώς οι εργοδότες διευκολύνονται να καταργούν τις θέσεις σταθερής εργασίας στις επιχειρήσεις τους και δεν περιορίζονται από τις παραδοσιακές πρακτικές αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού , ή τις συλλογικές συμβάσεις με τα συνδικάτα», αναφέρει η αντιπρόεδρος της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ, Ερικα Γκρόσεν.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ όμως ίσως βρίσκεται και στο γεγονός ότι λιγότεροι από το 12% των Αμερικανών εργαζομένων ανήκει σε συνδικάτα, τα οποία παρέχουν κάποια προστασία ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας. Αυτό είναι το τέταρτο χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής μεταξύ των 31 χωρών - μελών του ΟΟΣΑ.
Το χρέος
Το πρόβλημα του χρέους δεν αποτελεί γνώρισμα ορισμένων χωρών όπως η δική μας. Απασχολεί και αφορά το σύνολο του λεγόμενου «αναπτυγμένου κόσμου» και φυσικά τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη. Εξάλλου, η διόγκωση του χρέους ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης δε θα μπορούσε να «παρακάμψει» τα πλουσιότερα κράτη.
Την περασμένη βδομάδα, με δηλώσεις του από το Πεκίνο, ο πρώτος αναπληρωτής γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Τζον Λίπσκι δήλωσε ότι φέτος, για πρώτη φορά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο μέσος όρος δημόσιου χρέους στον αναπτυγμένο κόσμο θα ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ.
«Οι δημοσιονομικές επιπτώσεις της πρόσφατης κρίσης πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν αρχίσουν να αποτελούν εμπόδιο στην ανάκαμψη και δημιουργήσουν νέους κινδύνους», τόνισε ο Λίπσκι.
Το αμερικανικό δημόσιο χρέος ξεπερνούσε τα 14 τρισ. δολάρια στα τέλη του 2010, έχοντας αυξηθεί κατά 72% τα πέντε τελευταία χρόνια, ενώ αυτό της Ιαπωνίας αναμένεται να διπλασιαστεί, να ξεπεράσει δηλαδή τα 5 τρισ. δολάρια.
Η διαφορά μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων κρατών έγκειται στον τρόπο αντιμετώπισης του χρέους. Δηλαδή χώρες, όπως οι ΗΠΑ, λόγω της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα έχουν τη δυνατότητα να μετακυλίουν ένα μεγάλο μέρος του προβλήματός τους προς τους ασθενέστερους.
Το κοινό χαρακτηριστικό «πλούσιων» και «φτωχών» κρατών είναι η επίθεση κατά της εργατικής τάξης, κατά του εισοδήματος και των δικαιωμάτων της. Εξάλλου το παραμύθι της «ανταγωνιστικότητας», που ακούγεται και στις ΗΠΑ και στη Γερμανία και στην Ελλάδα, εξαντλείται στη μείωση του μισθολογικού ή μη μισθολογικού «κόστους εργασίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου