Ο οπορτουνισμός δεν παραιτήθηκε ποτέ απ' την - χρεοκοπημένη στη ζωή - ιδέα της κεντροαριστεράς, που βρίσκεται στον πυρήνα και της «νέας» του πρότασης. Ετσι πιστεύει ότι θα πραγματωθεί η στρατηγική του στόχευση, που είναι η διαχείριση του συστήματος.
Πριν λίγες μέρες ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ (...) είναι η μόνη κοινοβουλευτική δύναμη σήμερα που μπορεί, εξαιτίας του ότι έχει προτάσεις, το ότι είναι γειτονικός χώρος με το ΠΑΣΟΚ ας το πούμε έτσι, να γίνει υποδοχέας της οργής των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ».Το ίδιο προσδοκούσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απ' το πείραμα Μητρόπουλου για την Περιφέρεια Αττικής, τη «συνάντηση της αριστεράς με τον σοσιαλιστικό χώρο»... «Δεν επιλέξαμε τη μεταγραφή ενός τηλεοπτικού σταρ, επιλέξαμε να ενθαρρύνουμε διεργασίες σοβαρές μέσα στο ΠΑΣΟΚ», δήλωνε τότε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, καλλιεργώντας αυταπάτες για ένα δήθεν «καλό» ΠΑΣΟΚ, που δυσανασχετεί για το πρόγραμμα και την πολιτική πρόταση με την οποία πολιτεύτηκε ή εκλέχτηκε στη Βουλή.
Ο οπορτουνισμός, έχοντας πλήρη συνείδηση της γειτνίασής του με τη σοσιαλδημοκρατία, «χαϊδεύει» τα «αυτιά» ενός τμήματος του ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο, που αν και δυσαρεστημένο απ' την κυβερνητική πολιτική, δεν είναι πεισμένο για την ανάγκη ρήξης με την εξουσία που αυτή η πολιτική εκφράζει. Καθησυχάζει τους φόβους του και εκμεταλλεύεται την αδημονία του για εύκολες, γρήγορες λύσεις, χωρίς θυσίες.
Διατυπώνει αιτήματα όπως «να φύγει τώρα η κυβέρνηση» και δεν τσιγκουνεύεται φρούδες υποσχέσεις ότι μια άλλη, πιο αποφασισμένη, ικανή δήθεν να διαπραγματευτεί, θα επιβάλει λύσεις προς όφελος του λαού. Μια κυβέρνηση που θα χωράει ΠΑΣΟΚους τύπου Μητρόπουλου και κάθε λογής οπορτουνιστές, αντίθετους στο μνημόνιο, αλλά υπέρ της ΕΕ και φυσικά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, που ούτε στα λόγια δε θίγουν.
Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συνωστίζονται στο χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούν την αυταπάτη μιας δήθεν φιλολαϊκής σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, παραγνωρίζοντας συνειδητά ότι το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν έχουν σήμερα το παραμικρό περιθώριο να ελιχθούν με ψευτοπαροχές και κεϋνσιανής έμπνευσης μέτρα.
Τις ψευδαισθήσεις που πλασάρουν στο λαό τις διέλυσε η ίδια η ζωή, π.χ. στην Ιταλία. Εκεί μια διακυβέρνηση σαν αυτή που οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα των «εύκολων λύσεων» και του «εφικτού», διατήρησε όλους τους νόμους που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τον ιταλικό στρατό από το Αφγανιστάν, αλλά τον διατήρησε εκεί. Αύξησε κατά δύο χρόνια τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωσε τις συντάξεις. Τάχθηκε υπέρ της «ευρωσυνθήκης», δηλαδή υπέρ της παραπέρα θωράκισης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία. Τα ίδια πάνω - κάτω και στη Γαλλία. Γιατί στον καπιταλισμό μόνο «εφικτό» και «ρεαλιστικό» είναι ό,τι συνάδει με τα συμφέροντά του.
Και να σημειωθεί ότι αυτά γίνονταν πριν από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν η περίοδος που η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα έτρεχε με ρυθμούς 4% και πάνω, αλλά παρ' όλα αυτά οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ υπέγραφαν με τον ΣΕΒ αύξηση 77 λεπτά στο μεροκάματο, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για προβολή μαξιμαλιστικών αιτημάτων και για διάσπαση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Ηταν η περίοδος που οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης) καθιερώνονταν και στην Τοπική Διοίκηση με ομόφωνη θέση Νεοδημοκρατών, ΠΑΣΟΚων και ΣΥΝασπισμένων δημάρχων, νομαρχών και συμβούλων.
Με την ατζέντα της πλουτοκρατίας
Οι προτάσεις του οπορτουνισμού που αφορούν στο λαό, π.χ. αναδιανομή του πλούτου, απεμπλοκή απ' το μνημόνιο, συναντώνται όλες στην ενιαία ευρωενωσιακή στρατηγική για διάσωση των μονοπωλίων και επαναφορά τους σε τροχιά κερδοφορίας. Γέννημα - θρέμμα αυτής της στρατηγικής είναι η πολιτική του μνημονίου, πανομοιότυπη εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες - μέλη.
Σ' αυτή τη στρατηγική αρχίζει και τελειώνει το εύρος των επιλογών της άρχουσας τάξης για να ξεπεράσει την κρίση της: «Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις»(από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, οι περισσότερες απ' τις προτάσεις που «θα επιβάλει ο νέος συνασπισμός εξουσίας»,όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούν στα λαϊκά συμφέροντα, αλλά στη διαχείριση της κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας: «Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και διαγραφή μέρους του (...) σύσταση επιτροπών ελέγχου για το εθνικό θέμα του χρέους», λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δε λέει όμως ότι τέτοιες προτάσεις νομιμοποιούν το χρέος σαν πρόβλημα του λαού και όχι της πλουτοκρατίας. Δε λέει ότι είτε «νόμιμο», είτε «παράνομο», το χρέος θα φορτωθεί στις πλάτες του λαού και η μείωσή του δε θα σημάνει αντιστροφή των αντιλαϊκών μέτρων, αλλά ένταση της επίθεσης προς όφελος της πλουτοκρατίας.
«Αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης (...) δημιουργία ευρωπαϊκού ταμείου αλληλεγγύης και ανάπτυξης που θα χρηματοδοτεί χαμηλότοκα χώρες ώστε να αναχρηματοδοτούν το χρέος τους», λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κρύβοντας ότι η ανάπτυξη είτε θα είναι καπιταλιστική, είτε σοσιαλιστική. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται την πρώτη, θέτοντας εξ ορισμού τη στρατηγική του ενάντια στο λαϊκό συμφέρον.
Ολα αυτά αναλύονται σε πολιτική διακανονισμού των χρεών της πλουτοκρατίας και άνοιγμα μιας ακόμα κάνουλας απ' όπου θα ρέει ζεστό χρήμα κατευθείαν στην τσέπη της. Αλλά γι' αυτά δε χρειάζεται κανένας «νέος συνασπισμός εξουσίας». Μια χαρά μπορούν να τα διευθετήσουν και οι υπάρχοντες, το κάνουν ήδη. Κι αν η άρχουσα τάξη διαπιστώσει αδυναμία του πολιτικού της προσωπικού να φέρει σε πέρας την αποστολή του, ευχαρίστως θα αναδιατάξει δυνάμεις και θα αναμορφώσει το πολιτικό σκηνικό, για να κερδίσει χρόνο, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στο λαό ότι κάτι αλλάζει.
Παρότι τίποτα δεν αλλάζει με απλή αντικατάσταση του «οδηγού», απαιτείται αλλαγή ρότας του «οχήματος», στην κατεύθυνση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που στο κέντρο του θα έχει τον εργαζόμενο.
Αναπαράγει την κυρίαρχη προπαγάνδα
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με τα αστικά πολιτικά κόμματα στον αποπροσανατολισμό του λαού, όταν ισχυρίζεται ότι υπάρχει «κρίση χρέους». Οταν κρύβει ότι το χρέος δημιουργήθηκε από την καθ' όλα νόμιμη στον καπιταλισμό πολιτική εξυπηρέτησης των μονοπωλιακών συμφερόντων και ότι όσο αυτά κυριαρχούν τα χρέη θα πολλαπλασιάζονται. Οταν αποσιωπά πως η όποια διευθέτηση στην αποπληρωμή των χρεών θα γίνει για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και μόνο.
Ακόμα κι αν διαγραφεί ολόκληρο, ο λαός δεν πρόκειται να απολαύσει καλύτερα μεροκάματα και κοινωνικές παροχές, ούτε βέβαια πρόκειται να παρθούν πίσω τα αντιλαϊκά μέτρα. Οταν συγκαλύπτει το γεγονός πως όσο εξουσιάζει το κεφάλαιο τόσο θα δουλεύει στο φουλ η μηχανή παραγωγής χρεών, ελλειμμάτων και κρίσεων, κάθε φορά βαθύτερων και πιο επώδυνων για τους λαούς.
Ακριβώς επειδή οι προτάσεις του είναι «κομμένες» και «ραμμένες» στα μέτρα της πλουτοκρατίας, καλλιεργεί κλίμα συναίνεσης και υποταγής του λαού. Ανάγει το χρέος σε «εθνικό ζήτημα», κινδυνολογεί για το ενδεχόμενο να βρεθεί η χώρα εκτός ΕΕ και αξιώνει απ' το λαό να θέσει την πάλη του στην υπηρεσία της κυβέρνησης, ενισχύοντάς την όταν διαπραγματεύεται προς όφελος της εγχώριας άρχουσας τάξης.
Δηλώνει σχετικά ο Αλ. Τσίπρας: «Δεν μπορεί να υπάρξει λύση έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο, έξω απ' την ΕΕ. Οι αφρικανικές τριτοκοσμικές χώρες θα είναι Ελβετία μπροστά σ' αυτό που θα ζούμε»! Συμπληρώνει ο Γ. Δραγασάκης: «Αυτό που κρίνεται - κατά κοινή ομολογία - είναι αν η Ελλάδα θα μπορέσει να επανέλθει και να δανείζεται με λογικά, ανεκτά, επιτόκια από τις διεθνείς αγορές ή όχι. Ο,τι κίνηση γίνει, πρέπει να απαντά σε αυτό το κρίσιμο θέμα».
Τον πόλεμο τον έχει κηρύξει το κεφάλαιο στους λαούς. Κι αυτοί έχουν χρέος να απαντήσουν με πόλεμο για τα συμφέροντά τους, για κοινωνία απαλλαγμένη απ' τα παράσιτα που ζουν απ' τον ιδρώτα τους. Αυτό είναι το μόνο τους χρέος. Απ' τα άλλα, της πλουτοκρατίας, δεν πρέπει να αναγνωρίσουν ούτε δεκάρα και ούτε βέβαια να σκοτίζονται αν θα είναι σε θέση αύριο να πάρει κι άλλα δάνεια και με ποιους όρους.
Αλίμονο αν εισακουστεί ο οπορτουνισμός που ζητά «εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις» για «να δώσει δύναμη και ισχύ στη διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας». Η κυβέρνηση δε διαπραγματεύεται για το λαό, αλλά για το κεφάλαιο. Στο σφαγιασμό των λαϊκών δικαιωμάτων ομονόησαν πλήρως οι ευρωενωσιακοί εταίροι, επιβεβαιώνοντας για νιοστή φορά το ρόλο της ΕΕ και κάνοντας σκόνη την προσπάθεια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να την υπερασπιστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου