" Άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς. "
Το όριο ανάμεσα στην κριτική η ακόμα και στην πολεμική είναι το ψέμα, η κατασυκοφάντηση το αναμάσημα της λαθολογίας και η προβοκάτσια.
Η παραπάνω διαδικασίες δεν είναι τίποτα άλλο από το τελευταίο στάδιο της λυσσαλέας επίθεσης ενάντια στο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα που καθοδηγείται και εκφράζεται από ένα συνεπές Κ. Κ, από τους αντικομμουνιστές όλων των αποχρώσεων.
Είτε γίνεται προετοιμασμένα είτε γίνεται ενστικτωδώς και επί ποδός είναι τμήμα μιας πολυετούς, καλά συντονισμένης και καλά σχεδιασμένης προπαγάνδας στο τελευταίο της στάδιο, ενώ επιστρατεύται όταν όλα τα επιχειρήματα του πολιτικού αντιπάλου έχουν καταρρεύσει.
Επειδή οι αντικομμουνιστές δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικά με τα συνεπή Κ. Κ , όχι γιατί δεν έχουν πολιτικές θέσεις (θέσεις έχουν και μάλιστα καλά επεξεργασμένες είτε ως μέρος του πολιτικού προσωπικού του μονοπωλιακού η του εγχώριου κεφαλαίου, είτε ως εκφραστές μικροαστικών στρωμάτων με αντεπαναστατική συνείδηση, που ο μόνιμος τρόμος τους είναι να μην μοιράσει η όποια επερχόμενη δικτατορία του προλεταριάτου τις αδιάφορες για αυτήν περιουσίες των τελευταίων), αλλά προτάσσουν το ψέμα μιας και η εργατική τάξη και τα σύμμαχα σε αυτήν στρώματα αποτελούν εκλογική πελατεία.
Να πούμε πως οι πιο σφοδροί αντικομμουνιστές είναι οι φασίστες, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι κεντρώοι, οι σοσιαλδημοκράτες και οι αριστεριστές όλων των αποχρώσεων και αυτό είναι τυχαίο, δεν νομίζουμε λέμε εμείς. Φυσικά τα κοινά αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά όλων των παραπάνω δεν τους βάζουν στο ίδιο σακούλι εξάλλου έχουν και τεράστιες διαφορές, σαφώς και δεν είναι το ίδιο πράγμα, ασχέτως ότι όλοι έχουν την ίδια αφετηρία και μισούν το ίδιο την εργατική τάξη, την οποία δεν την θεωρούν πρωτοπορία.
Όλοι οι παραπάνω παρά τις μεγάλες διαφορές τους ακουμπούν σε μικροαστικές θεωρίες που στην πραγματικότητα απευθύνονται είτε στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης(τα χωρίς ταξική συνείδηση και τα λούμπεν στοιχεία της), είτε στα μικρομεσαία στρώματα που αισθάνονται μικροαστική τάξη και κατά βάση υιοθετούν μικροαστικά χωρίς καμία αξία ιδεολογικά σχήματα που μεταξύ τους λίγο ως πολύ μοιάζουν.
Για παράδειγμα και οι σοσιαλδημοκράτες και οι φασίστες αναπτύσσουν τη θεωρία που λέει πως οι μικροαστοί δεν είναι ενδιάμεσα στρώματα ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο που ρέπει πότε προς τα πάνω και πότε προς τα κάτω, αλλά μια ξεχωριστή τάξη που έχει ως αντίπαλο και την αστική και την εργατική τάξη αλλά αν είναι να διαλέξει σύμμαχο ανάμεσα στους δυο διαλέγει την αστική.
Όπως για παράδειγμα οι σοσιαλδημοκράτες, ο ΣΥΝ, οι οικολόγοι και οι αριστεριστές της αυτοδιαχείρισης συμφωνούν πως "οι νόμοι της αγοράς είναι πιο αποτελεσματικοί και πιο σημαντικοί από το ζήτημα το ποιος κυριαρχεί στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και στο ζήτημα της διανομής των προϊόντων της εργασίας".
Παρά τις όποιες διαφορές τους οι αριστεριστές, οι αναρχικοί, οι οπαδοί "του νέου επαναστατικού υποκειμένου", οι σοσιαλδημοκράτες και οι νέο αριστεροί* εκθειάζουν τις ιδέες του Μπούκτσιν που απορρέουν από το βιβλίο του "Αυθορμητισμός και οργάνωση", θεοποιώντας το "αυθόρμητο" ως ανώτερο επαναστατικό κίνητρο και πολεμώντας το συνειδητό, ως καπέλωμα της εργατικής τάξης στη μάζα, λες και η μετατροπή της σε όχλο θα επιφέρει το παραμικρό επαναστατικό αποτέλεσμα. Πέραν του ότι μπορεί να λειτουργήσει ως προβοκάτσια και να επιφέρει τα ακριβώς αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, γίνεται μαγνήτης σε κάθε λογής ασφαλίτικο μηχανισμό του κράτους που θέλει να χτυπήσει το εργατικό λαϊκό κίνημα παρά τις όποιες καλές προθέσεις των παραπάνω*. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ήρωας του αριστερισμού και νυν οικολόγος - πράσινος Ντανιέλ κον Μπετίτ έλεγε, "Ο αυθορμητισμός είναι ο πλέον βολικός τρόπος να εκτονώνεται η επαναστατικότητα των μαζών".
Παρά τις όποιες διαφορές τους όλοι οι παραπάνω* αρνούνται την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αρνούνται το ρόλο των Κ. Κ. και πολεμούν λυσσαλέα την επιστημονική κοσμοθεωρία του Μαρξισμού Λενινισμού που συνεπάγεται της πρωτοπόρας του οργάνωσης. Αντ' αυτού προτάσσουν μικροαστικά ρεύματα, με κορυφαίο αυτό του μικροαστικού ατομικισμού που είναι το ιδεολογικό μαραφέτι των σύγχρονων αντιεξουσιαστών και υιοθετείται και από τους "αντιεξουσιαστές" της κυβέρνησης του ΓΑΠ σε περιόδους που αυτή ήταν αντιπολίτευση όπως το Δεκέμβρη του 2008 μαζί με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Για όλους τους παραπάνω η εργατική τάξη δηλαδή το προλεταριάτο όχι μόνο δεν είναι η επαναστατική και πρωτοπόρα τάξη, αλλά είναι και αυτή που λόγω του πληθωρικού καταμερισμού της δεν μπορεί να είναι ενιαία και συμπαγής. Υιοθετούν τις απόψεις του βιβλίου του Γάλλου "ακτιβιστή" Αντρέ Γκόρτζ με τον τίτλο "Αντίο προλεταριάτο" και που κυκλοφόρησε το 1980. Με λίγα λόγια αναμασούν ότι "η εργατική τάξη δεν είναι και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως σύνολο αλλά ως αυτόνομες και ξεχωριστές οντότητες" και "η εξουσία δεν μπορεί να κατακτηθεί παρά μόνο από μια τάξη που είναι κυρίαρχη". Αναμασούν την αντιεπιστημονική ρητορική της βλακείας και την συνθηματολογία των γκράφιτι, που είναι ναι μεν οξυδερκής αλλά ταυτόχρονα τόσο ρηχή μιας μιας και διατείνει σοφιστικού τύπου συμπεράσματα τα οποία δεν απορρέουν από καμία κοινωνική, ταξική και ιστορική πραγματικότητα και είναι 100% υποκειμενικός ιδεαλισμός. Φυσικά οι θέσεις του Αντρέ Γκόρτζ δεν εμφανίστηκαν από μόνες τους, παρόμοιες θέσεις αναπτύχθηκαν και από τους Α. Νέγκρι και Φ. Γκουατταρί που πρώτο παρουσίασαν το "νέο επαναστατικό υποκείμενο" που κατ΄αυτούς θα είναι η νεολαία, οι γυναίκες και το λούμπεν προλεταριάτο στη μπροσούρα "Οι νέοι χώροι της ελευθερίας". Παράλληλα με αυτούς δούλευε και η σχολή της Φρανκφούρτης γνωστή με το επίθετο "praxis" (Χέμπερτ Μαρκούζε - Μαξ Χορκχάιμερ), όπου το νέο επαναστατικό υποκείμενο ήταν κάπου ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω, ενώ προσπαθούσε να διαστρεβλώσει τον Μαρξισμό, συνενώνοντας τον με θεωρίες όπως η φροϋδική και ο νεοθετικισμός, οδηγώντας τον Μαρξισμό κατευθείαν στον βολονταρισμό και στον υποκειμενικό ιδεαλισμό.
Όλοι μαζί και αυτοί και οι αριστεριστές και οι οι αναρχικοί αρνούνται με επιμονή την δικτατορία του προλεταριάτου και την εργατοαγροτική συμμαχία, όπως αρνούνται την λενινιστική αρχή για τις τάξεις (α."τη θέση που κατέχουν σ' ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής", β. "τη σχέση τους με τα μέσα παραγωγής", γ. "το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας", δ. "πως ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου", ε."ποιο είναι το μέγεθος της μερίδας του κοινωνικού πλούτου".) καθορίζοντας τες από το μέγεθος της φορολογικής τους δήλωσης, στο αν έχουν πισίνες, κινητά, ακίνητα και σταθερή εργασία, αν φορούν κοστούμι με γραβάτα, η είναι του alternativo style.
Όλα αυτά τα μικροαστικά και απολιτίκ στοιχεία προβοκάρουν συνειδητά το μαζικό λαϊκό κίνημα αναπτύσσοντας πότε πρωτόγονο και πότε επιστημονικοφανή αντικομμουνισμό.
Χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά των μικρομεσαίων στρωμάτων που λόγω της μικρής ιδιοκτησίας που έχουν και του φόβου τους να μην την χάσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, την ησυχία και τις παραδοσιακές η μη συνήθειες τους. Τα διαμορφώνουν έτσι για να αποδέχονται την εύπεπτη συνθηματολογία και τον καιροσκοπισμό όλων των παραπάνω "ιδεολογικών σχημάτων" γιατί η σκέψη τους δεν απαιτεί κάποια δυσκολία, ούτε κηρύττει την οποιαδήποτε σύγκρουση με το μονοπωλιακό καπιταλισμό, αλλά με τις εξουσίες η τα παρασκήνια γενικά και αόριστα.
Συνήθως ο αντικομμουνιστής που μονίμως στηρίζεται στο ψέμα αναπτύσσει τη λογική του παραλόγου, τη σκέψη της μη σκέψης, κάνει σημαία του την παραϊστορία σε σχέση με την ιστορία, ενώ οι ιστορίες συνωμοσίας είναι το δόγμα του.
Η δυνατότητα της επεξεργασίας του αντικομμουνιστή σε ένα οποιοδήποτε θέμα είναι τέτοια που φτάνει μόνο στο επίπεδο του διαχωρισμού του ειδικού από το γενικό, οδηγώντας την ενότητα του ειδικού και το γενικού στο αόριστο. Δεν έχει ιδέα πως όταν διαχωρίζεται και η ενότητα και η διάκριση ανάμεσα στα αντίθετα η τα σχετικώς ομοιογενή τότε η κατάληξη είναι η μεταφυσική. Αυτή τάση ομφαλοσκοπισμού και φυγής του γενικού από από ειδικό και το αντίστροφο χαρακτηρίζει τις ποιο ανώριμες πολιτικά ομαδούλες που έχουν πάρει οριστικά και αμετάκλητα η διαζύγιο από τη λογική η γραμμή από τις μυστικές υπηρεσίες να κάνουν αντικομμουνισμό. Αυτή η τάση χαρακτηρίζει και την κύρια πλευρά δραστηριοποίησης που αναπτύσσουν οι προβοκατόρικοι μηχανισμοί όταν αυτή εκδηλώνεται από ώριμα πολιτικά υποκείμενα(πρόσωπα, φορείς κόμματα).
Το να διαχωρίζει κάποιος το γενικό απ' το ειδικό και το αντίστροφο διατρέχοντας στο μοιραίο και στην παρά - ιστορία είναι εκδήλωση μεταφυσικής και όχι διαλεκτικής αντιπαράθεσης
Το καπιταλιστικό σύστημα και οι οργανωμένοι θεωρητικοί και πολιτικοί υποστηρικτές του προβάλουν μονάχα την πλευρά της ενότητας των αντιθέτων ως μοναδική τάση ανάπτυξης του κεφαλαίου μέσα στην ιστορία, μετατρέπουν δηλαδή την διαλεκτική σε μεταφυσική με γνώμονα τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν.
Τα υπερεπαναστατικά στοιχεία οι οπορτουνιστές και τα γκρουπούσκουλα κάθε αριστερίστικης λογής και κοπής φροντίζουν να αντιπαρατεθούν με τους παραπάνω μονάχα στη λογική της ενότητας των αντιθέτων χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους ότι είναι μια ιστορικά υπαρκτή συνθήκη μέσα στο σύστημα που ζούμε, ότι ένα τμήμα της κοινωνικής συνείδησης που καλλιεργείται μέσα σε αυτό (το σύστημα) συνειδητά από την γέννηση ενός παιδιού μέχρι και το θάνατο του και μετατρέπεται σε αξίωμα γι αυτό. Στην πραγματικότητα επιλέγουν να μην αντιπαραθέσουν διαλεκτικά "την αντίθεση των αντιθέτων" απέναντι στην "ενότητα των αντιθέτων" με αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου να αποδέχονται αυτό που πολεμούν γιατί παίζουν με όρους μεταφυσικής και όχι διαλεκτικής σε ξένο γήπεδο και με έναν αντίπαλο που δεν έχει όρεξη να χάσει, ενώ έχει περισσότερη εμπειρία και πολύ ανώτερα και περισσότερα όπλα.
Διαλέγουν συνειδητά το "αυθόρμητο" δεν το μετατρέπουν σε συνειδητή πάλη με τακτική και στρατηγική, επιλέγουν να σπάσουν τα μούτρα τους (μπαίνουν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο) καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την μοιρολατρία γιατί δεν είναι δυνατόν να νικήσεις έναν αντίπαλο που εκτός του ότι είναι πολύ πιο ισχυρός από αυτούς, αλλά τον δικαιώνουν και στα μάτια των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που τα ονομάζουν νοικοκυραίους γιατί μονίμως στρέφονται σε αυτού του είδους τα "ανώριμα" πολιτικά σχήματα.
Δεν τολμούν να μελετήσουν τις θεωρητικές, ιστορικές και ποιοτικές πλευρές του αντιπάλου με αποτέλεσμα να του παραδίνουν ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες λαϊκής ανοχής, να τον κάνουν ανθεκτικότερο απέναντι στις αδυναμίες που απ' την φύση του έχει.
Δεν έχουν ιδέα γι' αυτό που έγραφε και έλεγε ο Ένγκελς και ο Λένιν και αφορούσε την αντίθεση της υλιστικής διαλεκτικής με τον μηχανιστικό υλισμό, πεποίθηση μας είναι ότι κάποιοι από αυτούς δεν μπορούν να κατανοήσουν πως ο τελευταίος είναι ιδεαλισμός δηλαδή μεταφυσική. Αρνούνται την πραγματικότητα, αρνούνται να καταλάβουν πως αυτή δεν γίνεται κατανοητή από τις αισθήσεις, αλλά από την ανώτερη επιστημονική κοσμοθεωρία όλων των εποχών, τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό.
Όταν το "νέο υποκείμενο" όπως ονομάζουν κάθε λογής και είδους "αυθορμητισμό", βρίσκει απέναντι του όχι μόνο το σύστημα αλλά και τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις, η αδυναμίες τους βγαίνουν αυτόματα στη φόρα και αναπτύσσουν έναν αντικομμουνισμό χειρότερο και από τον εθνικοσοσιαλιστικό.
Η δεν έχουν ιδέα, η δεν μπορούν να καταλάβουν ότι για να γίνει η αντίσταση καθήκον και για να έχει αποτελεσματικά χαρακτηριστικά δεν πρέπει να αγνοεί τις υπάρχουσες συνθήκες.
Όλες οι αριστερίστικες ομάδες προβάλουν το τώρα και το άμεσα ως μια απαράβατη συνθήκη χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προοπτικές, χωρίς ίχνος σοβαρότητας και επαναστατικής πρωτοπορίας, όποιος τους αποδείξει πόσο ανώφελο είναι αυτό που κάνουν και πόσο τελικά περιφρουρεί το ίδιο το σύστημα αρχίζει ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός.
Απ' ότι διαβάζεται δεν μιλάμε για τις κεφαλές των ομάδων αυτών που συνειδητά προτάσσουν το αυθόρμητο υπηρετώντας το ΠΑΣΟΚ που υπηρετεί ως σοσιαλδημοκρατία το σύστημα, αλλά για όλους όσοι τους ακολουθούν γιατί το σύστημα έχει καλλιεργήσει τη λογική "άντρα θέλω τώρα τον θέλω", η το άλλο προβοκατόρικο στις "18 Σοσιαλισμό", που από το 1974 μέχρι σήμερα υπηρετεί το σύστημα και μόνο αυτό.
Ποτέ πουθενά και με κανένα τρόπο η ιστορία του επαναστατικού κινήματος δεν γράφτηκε με την μικροαστική αυθαιρεσία των αυτοοργανωμένων γκρουπούσκουλων που πότε μιλούν για τον "αετό της επανάστασης"(χρησιμοποιώντας τους αρχικούς χαρακτηρισμούς του Λένιν για τη Ρόζα ερμηνεύοντας το θάρρος της, ξεχνώντας ότι μετά την πέρασε γενεές 14 για τις επαναστατικές τις αυθαιρεσίες σε επίπεδο τακτικής και στρατηγικής) και πότε για τον μεγαλύτερο απατεωνίσκο όλων των εποχών του τον αγαπημένο των απανταχού ΠΑΣΟΚων, Λέων Μπρόνσταϊν (Τρότσκι), (ούτε απατεώνας μπορούσε να είναι ο τύπος), κάνουν λάβαρο το αυθόρμητο λες και με αυτό γράφονται οι σελίδες της επαναστατικής ιστορίας.
Ακόμα και η αστική Γαλλική επανάσταση που ουσιαστικά άλλαζε εκμεταλλευτές ήταν κάτω από την επίδραση καλά οργανωμένων επαναστατικών φρουρών και δρούσαν με τακτική και στρατηγική, έκαναν το αυθόρμητο συνειδητό και γι αυτό πέτυχαν ότι πέτυχαν.
Υπέρ - επαναστάτες και οπορτουνιστές αντικομμουνιστές μετατρέπονται σε εμπειριστές και αρέσκονται στα σκληρά παζαρέματα, δείχνοντας (εσκεμμένα) άγνοια στη διασύνδεση θεωρίας και πράξης, περιορίζονται και οχυρώνονται στο πρόβλημα και στο διαμοιρασμό θέσεων στους "περισσότερο άξιους", στην ετερόκλητη σύγκλιση προγραμμάτων για να "λυθεί" τάχατες το πρόβλημα, βγάζοντας λάδι τον καπιταλισμό, ενώ δεν βρίσκουν τίποτα το θετικό στον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε τον οποίο λυσσαλέα χτυπούν λες και πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό τους.
σχετικά link: Επιστημονικός Κομμουνισμός vs Αντιεπιστημονικός Αντικομμουνισμός (1ο Μέρος "Το ιδεολογικό χτύπημα εκ των έσω")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου