Επαγρύπνηση...

Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι «καταστροφικό ταμπού» και ένα«φετίχ της μεταπολίτευσης».

Ο «νόμος και η τάξη» είναι το «θεμελιώδες συστατικό κάθε σοβαρής κοινωνίας» και «δεν αποτελεί μια "χουντική" εμμονή».

Το άσυλο είναι υπόλογο, αφού στο όνομά του «φασιστικές συμμορίες»,«μικρές μαφίες» και «κάθε παράνομος» συνωθούνται στα Πανεπιστήμια.

Οι μετανάστες απαρτίζονται από τμήματα που λειτουργούν σαν «οργανωμένες συμμορίες» που έχουν «καταλάβει σημαντικά κομμάτια μεγάλων πόλεων».

Συνεπώς, πρώτον: «Καιρός είναι να τελειώνουμε» με το άσυλο. Δεύτερον: Οργανωμένη επιχείρηση κατά των μεταναστών για την «ανακατάληψη των γειτονιών της Αθήνας».

*

Η τραχύτητα των εκφράσεων. Οι «αστυνομικοί» και «στρατιωτικοί» όροι που προτάσσονται. Ο αξιωματικός τόνος που χρησιμοποιείται ώστε να μην αφεθούν περιθώρια αντίλογου στη γενικολογία, την αοριστολογία και τη διαστροφή της αλήθειας. Η μέθοδος της επιδεικτικής «οργής» που επιλέγεται, ώστε να «δικαιωθεί» το κατασταλτικό μήνυμα. Η στοχοποίηση μέσα από τη συκοφαντία. Και - πάνω από όλα - η αναγωγή του «νόμου και της τάξης» ως «θεμέλιου λίθου» της κοινωνίας και της «δημοκρατίας», συνιστούν πρόδηλα λόγο παραληρηματικό.

*

Το ενδιαφέρον στοιχείο έγκειται σε τούτο: Ο παραπάνω παραληρηματικός λόγος δεν ανήκει σε κάποιον από τους ακροδεξιούς θαμώνες των καναλιών. 

Δεν πρόκειται για απόψεις που υιοθετούνται και διακινούνται από κάποιο περιθωριακό έντυπο.

Ολα τα προηγούμενα περιέχονται στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής.

*

Το γεγονός έχει τη σημασία του:

Οταν η άρχουσα τάξη επιλέγει να «μιλήσει» μέσα από την «Καθημερινή», μια από τις «ναυαρχίδες» της στο χώρο του Τύπου, με αυτόν τον τρόπο προς την κοινωνία. Οταν η τάξη των πλουτοκρατών κραδαίνει την απειλή του «νόμου και της τάξης» σε τέτοια κλίμακα, πετώντας τη μάσκα της «συναίνεσης» και της «μειλιχιότητας», τότε «κάτι τρέχει». 

Το οποίο μάλλον είναι σοβαρό, αν συνυπολογιστούν αφενός οι υβριστικές, προβοκατόρικες και διαρκώς «εισαγγελικές» εκτροπές της κυβέρνησης εναντίον απεργών, διαδηλωτών και γενικώς κάθε οργανωμένης «διαφωνίας» με την πολιτική της, αφετέρου η συντονισμένη επιμονή από εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ να βαφτίζουν τις κοινωνικές διαμαρτυρίες ως «ανομία».

Καθώς δε η αστική τάξη αποτελεί μια οικτρή μειοψηφία στην κοινωνία, σπεύδει να προλάβει τις εξελίξεις. Βασικό μέλημά της είναι, από τη μια, να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Από την άλλη, να οικοδομήσει και να ανανεώσει τις συμμαχίες της με τα μικρομεσαία στρώματα πάνω σε όλο και πιο αντιδραστικές ιδεολογικές πλατφόρμες, παίζοντας ακριβώς με την «ανασφάλεια» και με την «ανομία» και προσποιούμενη την προστάτιδα δύναμη των συμφερόντων τους, ενώ είναι εκείνη που για τα δικά της συμφέροντα καταδικάζονται σε καταστροφή τα μικρομεσαία στρώματα.

*

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όταν η τάξη των πλουτοκρατών αισθάνεται την ανάγκη να ποζάρει με τόση «αγριάδα», τότε σημαίνει ότι η τάξη αυτή αρχίζει να βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, έχουν κάθε συμφέρον να καταστήσουν ακόμα δυσκολότερη αυτή τη θέση, διευρύνοντας τη λαϊκή πλειοψηφία. Αποσπώντας από την επιρροή της άρχουσας τάξης πλατύτερα κοινωνικά στρώματα. Και «καταστέλλοντας» με τον ταξικό τους προσανατολισμό, με την οργάνωση και φυσικά με την περιφρούρηση, με την εγρήγορση και με την επαγρύπνησή τους τις επικίνδυνες διαθέσεις της ολιγαρχίας.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ