Kυβερνούν για τις «Ζήμενς»...

Sie...«men»s

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Είτε με τους γαλάζιους, είτε με τους πράσινους, είτε με τους γαλαζοπράσινους, το «έργο» έχει το ίδιο σενάριο:

Οι τράπεζες - τοκογλύφοι λεηλατούν τον εργαζόμενο, δηλαδή«κλέβουν». Οι εργολάβοι - αρπακτικά επιβάλλουν λεόντειες για το δημόσιο συμφέρον και την τσέπη του πολίτη συμβάσεις, δηλαδή«κλέβουν». Οι εφοπλιστές - πειρατές αισχροκερδούν στοιβάζοντας σαν τα ζώα στα «σαπάκια» τους έναν ολόκληρο λαό, δηλαδή «κλέβουν». Οι μεσάζοντες - τρωκτικά απομυζούν απίθανο αντιμίσθιο για τις «υπηρεσίες» τους, δηλαδή «κλέβουν». Οι βιομήχανοι - «σωτήρες» κερδοσκοπούν ασυστόλως σε εποχές κρίσης, δηλαδή «κλέβουν».

Αλλά όλα γίνονται «νόμιμα»! Με χαρτιά, με σφραγίδες, με αποφάσεις της Βουλής και των κυβερνώντων. Ε, αυτό ακριβώς είναι το θέμα: Αφού «κλέβουν» στα νόμιμα, σκεφτείτε τι κάνουν παράνομα!

Οταν ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας τους είναι η εκμετάλλευση και το ίδιον όφελος, όταν όλα υποτάσσονται στο κέρδος, το ατομικό, το ιδιωτικό, το ιδιοτελές κέρδος κι όταν όλα αυτά γίνονται στο φως της ημέρας, δε χρειάζεται πολλή φαντασία για το τι συμβαίνει όταν πέφτει η «νύχτα».

Τότε, μόλις «σκοτεινιάσει», η ιδιοτέλεια και ο ατομισμός παραδίδουν τη σκυτάλη στα «αδελφάκια» τους: Τη μίζα, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, τη λαδιά και την κομπίνα.

Οταν ένα σύστημα διέπεται από την αρχή «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται»,

τότε μεταξύ των προθύμων να ξεπουληθούν και να εξαγοραστούν ανήκουν και ένιοι εκ των πολιτικών ταγών αυτού του συστήματος.

*

Οι σχέσεις της «Ζήμενς» με το δικομματισμό δεν είναι η ιστορία μιας «κακής» εταιρείας που διαπλέχτηκε με «επίορκους» πολιτικούς.

Είναι η τυπική επανάληψη της γνωστής τακτικής για το πώς γίνονται οι «μπίζνες» στον κόσμο, όπου τα υπερκέρδη των λίγων προέρχονται από την εκμετάλλευση και τη φτώχεια των πολλών.

Η ιστορία με τις «μίζες» της «Ζήμενς» αφορά σε πάνω από 160 χώρες του «ελεύθερου κόσμου» και είναι τυπικό δείγμα λειτουργίας ενός (καπιταλιστικού) «χωριού»,

που η βρωμιά του παράγεται και αναπαράγεται

ως ιδεολογία (τα πάντα για τον ιδιώτη),

ως οικονομία (τα πάντα για το κέρδος),

ως πολιτική (τα πάντα για το ατομικό συμφέρον).

*

Επομένως, αυτός ο τρελός χορός μίζας και αθλιότητας, αντί να γίνει «ευκαιρία» συμψηφισμού και συμβιβασμού μεταξύ των αποβρασμάτων, αντί να μετατραπεί σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και σε αποπροσανατολιστικό θέαμα για την «υποστύλωση» της «τιμής» του σάπιου καθεστώτος τους,

είναι ευκαιρία να αναδειχτεί η μέγιστη αλήθεια:

Το «πώς» κυβερνάει κανείς,

έντιμα ή άτιμα,

πέρα από πρόσωπα και με την έννοια της πολιτικής ως γενικής συνισταμένης των όρων της κοινωνικής οργάνωσης,

είναι αντανάκλαση του «προς όφελος ποιου» κυβερνάει.

*

Οποιος, δηλαδή, κυβερνάει φτιάχνοντας νόμους για να ξεπουλιούνται και να χαρίζονται (με όλους τους τύπους της κοινοβουλευτικής νομιμότητας) οι τηλεπικοινωνίες στις «Ζήμενς», τα αεροδρόμια στις «Χόχτιφ», τα λιμάνια στις «Κόσκο», οι λίμνες στα «Βατοπέδια», τα νοσοκομεία στους προμηθευτές, τότε, πάνω στο έδαφος αυτής της καπιταλιστικής νομιμότητας, δημιουργεί το θερμοκήπιο τόσο για τους Χριστοφοράκους όσο και για τους Μαντέληδες και τους Τσουκάτους.

Αντίθετα, όποιος κυβερνάει με γνώμονα ότι οι τηλεπικοινωνίες, οι συγκοινωνίες, οι μεταφορές, η Υγεία, η Παιδεία, είναι δημόσια αγαθά, που καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες και που η διαχείρισή τους τελεί υπό εργατικό και λαϊκό έλεγχο, τότε

«κόβει το βήχα» στις «Ζήμενς» και

«κόβει τα χέρια» τόσο στους «μιζαδόρους», όσο και στους «δωρολήπτες».