Το εκβιαστικό δημοψήφισμα στη «Φίατ» στην Ιταλία, με τις πλάτες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι από κάθε άποψη χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων για το ρόλο των συμβιβασμένων εργατοπατέρων αλλά και άλλων, δήθεν ...αριστερών. Το αποτέλεσμα του 54% των εργατών που συναίνεσαν στη σφαγή των δικαιωμάτων τους, ήδη στην Ιταλία αλλά όχι μόνο, επιχειρείται να περάσει ως μια «σώφρονα τακτική προκειμένου οι εργάτες να μη χάσουν τα πάντα». Δηλαδή, αυτό που μπολιάζεται στους εργαζόμενους είναι ότι για να έχουν δουλειά πρέπει να «πάνε με τα νερά» των εκμεταλλευτών τους και ...άρα η απώλεια εργατικών δικαιωμάτων είναι αναγκαίο κακό, γιατί αλλιώς υπάρχει η ανεργία.
Αυτό το ιδεολόγημα προβάλλεται για να δικαιολογηθεί ότι μπορεί να καταργηθεί ο σταθερός χρόνος εργασίας και οι εργαζόμενοι να μπορούν να ξεζουμίζονται με υπερωρίες όταν το απαιτεί η εταιρεία με 10ωρες βάρδιες. Οτι μπορεί να μειωθούν τα διαλείμματα, οι αναρρωτικές άδειες ή κυρίως να απαγορευτεί η απεργία ως τρόπος διαπραγμάτευσης και να μην υπάρχει εκπροσώπηση για εργαζόμενους που δε δέχτηκαν τον εκβιασμό (που όπως προκύπτει στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα είναι το 46%). Η εργατική αριστοκρατία όπως λειτουργεί παντού στον κόσμο, έσπευσε να πείσει τους εργαζόμενους ότι δήθεν έχουν κοινά συμφέροντα με τους κεφαλαιοκράτες.
Αλλά και όσοι παρουσιάζονται από διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις (Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου συμμετέχει και ο ΣΥΝ) και από έντυπα όπως η «Ελευθεροτυπία» ή «Αυγή» ως αγωνιστές, όπως η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων Ιταλίας CGIL ή το Συνδικάτο Μετάλλου FIOM που καταψήφισε τις προτάσεις της εργοδοσίας της «Φιάτ» γιατί δεν έγινε ολοκληρωμένος διάλογος, τους διαψεύδουν οικτρά από τα ίδια τα λεγόμενα τους. Σταχυολογούμε:
- Η ΓΓ της CGIL Σουζάνα Καμούσο σημειώνει: «Δεν είναι δυνατόν να "κυβερνήσει" κανείς ένα εργοστάσιο χωρίς τη συγκατάθεση των εργαζομένων» και «καλά θα έκαναν να ανοίξουν εκ νέου τη διαπραγμάτευση και να αναζητήσουν μεγαλύτερη συναίνεση ανάμεσα στους εργαζομένους».
- Τοπικό στέλεχος στο Τορίνο της ίδιας συνδικαλιστικής οργάνωσης έλεγε στην εφημερίδα «Le Monde»: «Το 25% των 100.000 εργατών μεταλλουργίας της περιοχής είναι άνεργοι. Η μοναδική επένδυση που προβλέπεται είναι αυτή που προτείνει η "Fiat". Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Χωρίς δουλειά δεν έχει νόημα να μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα».
- Ο πρόεδρος της FIOM Μαουρίζιο Λαντίνι, μετά την ψηφοφορία είπε ότι αυτό έφερε ένα «εξαιρετικό και απρόσμενο αποτέλεσμα» προσθέτοντας πως η συνδικαλιστική οργάνωση και οι εργαζόμενοι «τη θέλουν την επένδυση».
Σε μια περίοδο που η καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οι δήθεν αγωνιστές συνδικαλιστές καλούν σε υποταγή, που θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες ήττες τους εργάτες. Αυτή είναι η κατάντια του συμβιβασμένου συνδικαλισμού στην Ιτάλια. Την ίδια τακτική ακολουθούν και στην Ελλάδα οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στη χώρα μας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), και του ευρωμονόδρομου (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που καλλιεργούν αυταπάτες όπως αυτή που καταγράφει η χτεσινή «Αυγή» (άποψη του Γερμανού κοινωνιολόγου Ούρλιχ Μπεκ) για μια ΕΕ «απαλλαγμένη από το νεοφιλεθερισμό». Ο καπιταλισμός όμως «νεοφιλελεύθερος» ή «αντινεοφιλελεύθερος» είναι βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα και κάνει κόλαση τη ζωή των εργαζομένων. Δεν εξανθρωπίζεται, μόνο ανατρέπεται με ένταση της ταξικής πάλης, με συστράτευση με το αγωνιστικό κίνημα και τους κομμουνιστές με στρατηγική ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου