Το λαϊκό ξέσπασμα στην Τυνησία, μια χώρα που εμφανιζόταν για δεκαετίες ως η χώρα «πρότυπο» της Βόρειας Αφρικής κυρίως λόγω της τουριστικής της ανάπτυξης, ήταν το αποκορύφωμα μιας συσσωρευμένης οργής που οδήγησε τον Πρόεδρό της να εγκαταλείψει τη χώρα μαζί με τα «προικιά» του, που αποκόμισε για λογαριασμό της αστικής τάξης από το ξεζούμισμα του λαού. Εικόνες μαζικών λαϊκών διαδηλώσεων κάνουν το γύρο του κόσμου. Σε τέτοια ξεσπάσματα φυσικά δε λείπει και η δράση των γνωστών προβοκατόρων που χρησιμοποιούνται πάντα για να ενισχύεται η καταστολή. Παρότι η κατάσταση στη χώρα είναι ακόμη ρευστή και το αστικό καθεστώς έχει αρκετά περιθώρια ελιγμών (που όπως όλα δείχνουν θα αξιοποιήσει με κάθε τρόπο), το παράδειγμα αυτού του λαϊκού ξεσπάσματος είναι χρήσιμο για να βγουν ορισμένα πρώτα συμπεράσματα, που επιχειρούν να κρύψουν τα αστικά ΜΜΕ.
Αυτά κάνουν λόγο Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣγια την «επανάσταση του γιασεμιού», ή σκοπίμως μιλούν για «δημοκρατική αλλαγή» όπως η «πτώση του τείχους του Βερολίνου» και η ανατροπή του σοσιαλισμού που δήθεν «άνοιξε τις λεωφόρους της προόδου και της δημοκρατίας» κρίνοντας φαινομενικά ανόμοια πράγματα, αλλά επί της ουσίας ταυτίζοντας το βάρβαρο καθεστώς της Τυνησίας και την πάλη του λαού της να απαλλαγεί απ' αυτό με το σοσιαλισμό. Ατιμη προπαγάνδα. Οσο για τη δημοκρατία για την οποία μιλούν είναι η δημοκρατία της εκμετάλλευσης, ανεξάρτητα από το καθεστώς που την εφαρμόζει.
Αυτά κάνουν λόγο Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣγια την «επανάσταση του γιασεμιού», ή σκοπίμως μιλούν για «δημοκρατική αλλαγή» όπως η «πτώση του τείχους του Βερολίνου» και η ανατροπή του σοσιαλισμού που δήθεν «άνοιξε τις λεωφόρους της προόδου και της δημοκρατίας» κρίνοντας φαινομενικά ανόμοια πράγματα, αλλά επί της ουσίας ταυτίζοντας το βάρβαρο καθεστώς της Τυνησίας και την πάλη του λαού της να απαλλαγεί απ' αυτό με το σοσιαλισμό. Ατιμη προπαγάνδα. Οσο για τη δημοκρατία για την οποία μιλούν είναι η δημοκρατία της εκμετάλλευσης, ανεξάρτητα από το καθεστώς που την εφαρμόζει.
ίναι πολύ σημαντικό ότι οι λαϊκές δυνάμεις κάτω από το βάρος των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων (ανεργία, φτώχεια, ανέχεια) βγαίνουν στο δρόμο και αντιδρούν στην καταπίεση και καταστολή, ενάντια σε ένα αυταρχικό καθεστώς, που βεβαίως στήριξε σύσσωμος ο ιμπεριαλισμός (αμερικάνικος και ευρωενωσιακός, του γαλλικού προεξάρχοντος). Δείχνει την ανεξάντλητη λαϊκή δύναμη απέναντι στους δυνάστες. Ταυτόχρονα, αυτό που κυριαρχεί στην περίπτωση της Τυνησίας είναι κίνημα που πέρα από τη γενική απαίτηση να πέσει η κυβέρνηση του δικτάτορα Μπεν Αλι και τη γενική καταδίκη της φτώχειας και της αναξιοπρέπειας για το λαό, δεν έχει συγκροτημένη εναλλακτική πολιτική διέξοδο. Το ΚΚ Τυνήσιας που ιδρύθηκε το 1934 εν μέσω της γαλλικής αποικιοκρατίας αντιμετώπισε πολλές διώξεις και παρανομία μέχρι το 1981. Από το 1993, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών της Ευρώπης, μετονομάστηκε «Κίνημα Ανανέωσης», στα πρότυπα όλων των «ανανεωτών» - αρνητών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της αναγκαιότητας της ανατροπής του καπιταλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η ανυπαρξία Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ένα σημαντικό στοιχείο σε σχέση με τον προσανατολισμό του κινήματος.
προοπτική της πάλης του λαού, της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων (αγρότες, μικροεπαγγελματίες) δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια αλλαγή φρουράς στο αστικό πολιτικό σύστημα ή ακόμα και αστικοδημοκρατικές αλλαγές, όσο αυταρχικός και αν είναι ο τρόπος διακυβέρνησης (ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία, η λεγόμενη δημοκρατία, δηλαδή δικτατορία της εξουσίας των μονοπωλίων). Τα διάφορα διαχειριστικά μοντέλα στην Τυνησία, αλλά και οπουδήποτε στον κόσμο που διαιωνίζουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση, δεν είναι λύση για τους λαούς. Πραγματική φιλολαϊκή διέξοδος και ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει μόνο αν η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της το Κομμουνιστικό Κόμμα μαζί με τους κοινωνικούς συμμάχους της γκρεμίσουν την εξουσία των αστών και οικοδομήσουν τη δική τους εξουσία, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου