Στην πράξη η ανατροπή...

Αν πάρει κάποιος «τοις μετρητοίς» τα άρθρα που καθημερινά γράφονται στον αστικό Τύπο, θα πιστέψει πως αυτή η χώρα έχει βυθιστεί βαθιά στην ανομία και την παρανομία.

Αλλά τότε προκύπτουν κάποιες αντιφάσεις: Πώς στο βασίλειο της ανομίας όλο και περισσότεροι είναι οι νόμοι και οι αστυνόμοι; Τι σόι ανομία είναι αυτή που επιβάλλει όλο και περισσότερους φόρους; Γιατί με το νόμο γίνεται όλο και πιο ακριβό το τραπέζι στο σπίτι; Γιατί νομιμότατα απολύονται και νομιμότατα δε δικαιούνται επίδομα ανεργίας όλο και περισσότεροι; Γιατί με το νόμο πληρώνουν ακριβά την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια όλοι αυτοί που έχουν πληρώσει ήδη χρυσάφι μέσα από τη νόμιμη φορολογία όλα αυτά; Ποιος, τελικά, είναι ο παράνομος;

Αυτός που νόμιμα κόβει μισθούς, όπως «καλή ώρα» ο Αλαφούζος που διαμαρτύρεται για το βασίλειο της ανομίας, ή αυτοί που διεκδικούν - παράνομα κατά τον Αλαφούζο - το δικαίωμα να ζήσουν;

***

Μιλάνε για ανομία αυτοί που έχουν τους νόμους δικούς τους να καλύπτουν την παρανομία τους.

Βάζουν στο τσουβάλι «παραβάσεις» για να καταλήξουν στην απαίτηση της «Σιδερένιας Φτέρνας». Κι επειδή ο κόσμος τους βλέπει, πετάνε και την καραμέλα περί κάποιων που δήθεν πρέπει να πάνε φυλακή, τα καμένα χαρτιά από τα οποία ορισμένα ήδη διαμήνυσαν ότι δε θα καούν μόνα τους.

Εκεί που γίνεται καθαρή η κουβέντα για την ανομία, είναι όταν περνά στο πολιτικό «διά ταύτα»: Οταν προβάλεται ως μάθημα πατριωτισμού το συμφέρον του κεφαλαίου. Που θέλει τους φοιτητές φυτά, τους καθηγητές να παράγουν κέρδη, και όλο το πολιτικό προσωπικό έτοιμο να βγει στην πρώτη γραμμή χωρίς να φοβάται την κατακραυγή της προδοσίας (ομολογούν με τον τρόπο τους ότι ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει η εξαίρεση του Καστελόριζου από τις συζητήσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα...).

Να θυμίσουμε μόνο πως δικός τους, της αστικής τάξης, ήταν ο ποιητής που έγραψε πως όταν ακούει τάξη τού μυρίζει κρέας. Δικοί τους και οι «πατριώτες», που οδήγησαν ξανά και ξανά σε ήττα το λαό. Δικοί τους και οι νόμοι, που παραβιάστηκαν ξανά και ξανά για να αυξηθούν τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η αστική τάξη μπορεί να εμφανίζεται και σαν πατριωτική, και σαν νομοταγής, την ίδια στιγμή που και πατρίδα δεν έχει, και τους νόμους έχει γραμμένους στα παλιά της τα παπούτσια.

***

Ηταν και παραμένει θέμα συσχετισμών. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος κερδίζει τις εντυπώσεις στα άρθρα. Σημαντικό παραμένει η ανατροπή των συσχετισμών, έτσι που νόμος να γίνει στην πράξη το δίκιο του εργάτη. Και τότε θα φανεί πού θα πάνε όλοι αυτοί οι πατριώτες και πόσο νομοταγείς θα είναι.

Ηδη, σήμερα την πλειοψηφία την έχουν κάνει λάστιχο. Την επικαλούνται όταν θέλουν να περάσουν ό,τι αντεργατικό, την ξεχνούν όταν πρέπει να δώσουν στους πολλούς αυτά που δικαιούνται. Και την ξαναθυμούνται πάντα ως «σιωπηρή», τότε δηλαδή που είναι τρομοκρατημένη. Τι είναι αυτό που αποδεικνύει ότι αυτοί οι «σιωπηροί» είναι πλειοψηφία υπέρ της κυβέρνησης; Τίποτα. Αυθαίρετα η εξουσία μπορεί να τους επικαλείται, μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να φωνάξουν με τη δική τους φωνή.

Μέχρι τότε η αστική τάξη θα εμφανίζει τους «σιωπηρούς» σε ρόλο Αγοράς του Δήμου, δηλαδή κυρίαρχη. Μια Αγορά που αποφασίζει για όσους δεν παίρνουν μέρος στην απόφαση. Οπως στην περίφημη «αθηναϊκή δημοκρατία» αποφάσιζαν μόνον οι έχοντες, έτσι και σήμερα, εκεί το πάνε και καυχιόνται κιόλας.

Απλή η λύση στο πρόβλημα: Αν θέλει να δει άσπρη μέρα ο άνθρωπος από το Περιστέρι και το Αιγάλεω, πρέπει να βρει τρόπο να κάνει ηχηρή την παρουσία του. Οχι παίρνοντας μέρος στο γκάλοπ που παραγγέλλει η αστική τάξη για τον εαυτό της, αλλά με την οργάνωσή του που θα πετάει στα άχρηστα την αστική εξουσία.

Ολο και πιο πυκνά γίνεται καθαρό ότι ο φερετζές της δημοκρατίας δεν είναι για όλους. Ε, οι άλλοι είναι καιρός να βγουν στο φως. Δεν έχουν ανάγκη κανέναν φερετζέ. Απλά να βγουν στο φως. Κι έχουμε τέτοια δείγματα...

Γι' αυτό και οι αστοί σπεύδουν να διαμορφώσουν συνείδηση πλειοψηφίας - που δήθεν στηρίζει την πολιτική τους - ανάμεσα στα θύματά τους.

Ενας ακόμα λόγος, που καθιστά επιτακτική την ανάγκη που διαπίστωσε το ΚΚΕ: «Τώρα πρέπει να εκφραστεί πιο αποφασιστικά και οργανωμένα η λαϊκή αγωνιστική απειθαρχία, ανυπακοή και αποφασιστικότητα απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα».

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ