Οι ηλεκτρονικές «πυροβολαρχίες» του συστήματος, από την πρώτη κιόλας στιγμή της στυγνής δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο. Η φωνή των δεκάδων χιλιάδων νέων ήταν τόσο πηγαία και τόσο δυνατή, που κανείς από τους «ταγούς» δεν μπορούσε να υποκριθεί ότι πίσω από το αυθόρμητο ξέσπασμα, δεν διέκρινε την απόρριψη του κοινωνικού βάλτου, ότι δεν αντιλαμβανόταν την άρνηση της νέας γενιάς να αποδεχτεί το στραπατσάρισμα των ονείρων της, ότι δεν άκουγε την κραυγή της απόρριψης του συμβιβασμού με την καταπίεση και την παρακμή του πολιτικού κατεστημένου.
Η νεολαία βγήκε στο δρόμο και δήλωσε ότι δεν συναινεί με την ανασφάλεια του ναρκοθετημένου μέλλοντός της.
*
Σε αυτό το φλεγόμενο έδαφος ήταν αναγκασμένοι να πάρουν τα μέτρα τους. Αφού δεν μπορούσαν να κλείσουν τα μάτια, φρόντισαν να θολώσουν τα μάτια των άλλων. Αφού δεν μπόρεσαν να σταματήσουν εξ αρχής το ποτάμι, αναλώθηκαν στην επιχείρηση να το ξεστρατίσουν, να το στρέψουν στο «πουθενά». Αφού δεν είχαν τη δυνατότητα να το «νικήσουν» έκαναν τα πάντα για να το συκοφαντήσουν. Αφού δεν υπήρχε ελπίδα να το πάρουν μαζί τους, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους (και από τους μηχανισμούς τους) για να μη στραφεί εναντίον τους.
Βασικό τους μέλημα: Να μην ενωθεί αυτός ο νεολαιίστικος αναβρασμός με το ταξικό, το εργατικό, το λαϊκό κίνημα. Σε μια τέτοια περίπτωση, το ήξεραν, δεν θα είχαν απέναντί τους «κάποιους νέους». Θα είχαν να αναμετρηθούν με μια ολόκληρη γενιά, γαλουχημένη στο πνεύμα της ρήξης και της ανατροπής.
*
Η τακτική τους ήταν, από τη μια, να αμαυρώσουν και, από την άλλη, να αποπροσανατολίσουν το σμάρι των καθαρών και λαμπερών προσώπων που βγήκαν στους δρόμους. Αυτός ήταν ο λόγος που έσπευσαν να επιβάλουν και να την αναπαραγάγουν στο πολλαπλάσιο - σαν δήθεν έμβλημα της δίκαιης οργής - τη σκηνοθετημένη εικόνα του πυρπολημένου σκουπιδοτενεκέ. Αυτός ήταν ο λόγος που συνενώθηκαν για να σαμποτάρουν το μήνυμα της ελπίδας μέσα από την υπερπροβολή των άναρθρων κραυγών με φόντο τη σπασμένη τζαμαρία.
Το σκίρτημα των νέων και η κάθοδός τους στο στίβο της διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης ήταν τόσο επικίνδυνο που έπρεπε να το «μαγαρίσουν».
Γι' αυτό, ταυτόχρονα με τους μηχανισμούς του θεάματος, το κύριο πολιτικό όργανο της άρχουσας τάξης, το κράτος, αποφάσισε να αποπροσανατολίσει και να προβοκάρει τη νεανική οργή, ανακηρύσσοντας σε συνομιλητή - συμπαίχτη του τους κουκουλοφόρους.
*
Τον Δεκέμβρη του 2008 δόθηκε μια πολύ σοβαρή μάχη μέσα στο κίνημα:
Στη μια όχθη, στάθηκαν με συνέπεια οι κομμουνιστές, που αφιέρωσαν τις δυνάμεις τους η νεανική έκρηξη να περάσει στο επόμενο αναγκαίο βήμα. Το βήμα της χειραφέτησης: Με την οργάνωση και την πειθαρχία της απέναντι στο καθεστώς της βίας και της καταστολής. Με την μετατροπή της σε συνιστώσα της κοινωνικής αφύπνισης. Με την περιφρούρησή της από τους κατευθυνόμενους της χειραγώγησης και τη χρησιμοποίησή της από τους «μπαχαλάκηδες» - επίδοξους κηδεμόνες της.
Οι κομμουνιστές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ώστε το νεανικό «όχι» να συνδεθεί πολιτικά με τις δυνάμεις της ανατροπής του συστήματος, καταδεικνύοντας ότι πρόκειται για το ίδιο σύστημα που όχι μόνο εξοπλίζει τα όργανα της αυθαιρεσίας, αλλά και «αφοπλίζει» το λαό από δικαιώματα, που δολοφονεί παντού: Παιδιά στα Εξάρχεια, εργάτες στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, οικοδόμους στις σκαλωσιές, που «σκοτώνει» νέους στέλνοντάς τους στην ανεργία και γέροντες στερώντας τους τη σύνταξη.
*
Στην άλλη πλευρά, συσπειρώθηκαν οι πολύχρωμοι κήρυκες της αφασίας, που κάθε τους θωπεία στην «ιδεολογία του αυθόρμητου» είναι και μια βαθιά υπόκλιση στο καθεστώς των μηχανισμών καταστολής, το ίδιο «σιδερόφραχτο» καθεστώς των εργασιακών «Νταχάου».
Συνασπίστηκαν οι κήρυκες του κάλπικου «φιλελευθερισμού», που συναγωνίζονταν να ποζάρουν σαν αυθεντικοί «φίλοι της νεολαίας», παίζοντας το γνωστό παιχνίδι: Καταγγέλλουμε ό,τι μας προσπερνά πολιτικά σαν «καπέλωμα», για να μπορούμε μετά να ασκούμε το «δημοκρατικό μας δικαίωμα» να καπελώνουμε (ναι! να καπελώνουν) κάθε εξωσυστημική ριζοσπαστική κοινωνική διεργασία πλασάροντας σαν δήθεν «νέα» την ίδια παμπάλαιη συνταγή: Μακριά από κόμματα (σ.σ.: και ειδικά ένα συγκεκριμένο κόμμα), μακριά από οργανωμένη μορφή πάλης, μακριά από ταξικά «δόγματα» και συγχρωτισμούς με εργάτες!
*
Αυτού του τύπου η «ελευθερία» είναι σε όλα «ευρύχωρη», αλλά δεν χωράει το μετασχηματισμό του αυθόρμητου σε συνειδητό. Ασφυκτιά, όταν τίθεται ως επιτακτική η ανάγκη της οργάνωσης - κοινωνικά, συνδικαλιστικά, πολιτικά - απέναντι στον οργανωμένο (σαν αστακό!) αντίπαλο. Της αρέσουν οι φαντασιακές «εξεγέρσεις», αλλά είναι τόσο έτοιμη να «πολεμήσει» που αντί για «στράτευμα» θέλει να παρατάξει απέναντι στον αντίπαλο την «άμορφη μάζα» ενός «χυλού», που, σε πρώτη ευκαιρία, οι «στρατηγοί της» θα την προσφέρουν «κρέας για τα κανόνια» της τάξης των εξουσιαστών.
Μόνο που αυτό το μοντέλο «ελευθερίας», το έχουμε επαναλάβει: όσο κι αν «εξεγείρει» το φαντασιακό των κηρύκων του «πλουραλισμού», της «πληθυντικής» και της «πολύχρωμης Αριστεράς», έχει ως μόνιμο αποτέλεσμα την ήττα, το «πολλαπλό» πισωγύρισμα, τον «πολύτροπο» εκφυλισμό και την «πολυποίκιλη» ενσωμάτωση. Γνωρίζουν εξ ιδίων αρκετοί απ' αυτούς...
*
Οταν στηνόταν το σκηνικό για να στριμωχτεί, να «μηδενιστεί» και να κατασταλεί «προληπτικά» το μήνυμα της νεολαίας, αιχμαλωτισμένο πίσω από κουκούλες και «διαταγές» για «εφόδους στα Τμήματα», οι κομμουνιστές δεν ήταν μεταξύ αυτών που «χάιδεψαν αυτιά».
Αυτή η μάχη που δόθηκε πρόπερσι στο κίνημα από τους κομμουνιστές, όταν ορισμένοι έψαχναν επιβεβαίωση μέσα από την κολακεία τού «καίμε» και «σπάμε», συμπράττοντας, αντικειμενικά, σε ένα σικέ παιχνίδι με τους άλλους του «δέρνουμε» και «συλλαμβάνουμε», είναι μια μάχη που συνεχίζεται. Μια μάχη που οι κομμουνιστές θα δώσουν όλες τις δυνάμεις τους για να κερδηθεί, αφού το ΚΚΕ δεν πρόκειται να «παραδώσει» τη νεολαία, όπως τη θέλουν, «άγουρη», δηλαδή ηττημένη και με «κατεβασμένα τ' αυτιά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου