«συνθήκες Νταχάου ή ανεργία»

   Σταχυολογώντας κανείς από τη χτεσινή ομιλία του Γ. Παπανδρέου στη Βουλή για το αντεργατικό τερατούργημα που η κυβέρνηση φέρνει προς ψήφιση, αποκομίζει την εντύπωση ότι οι εργαζόμενοι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα πρέπει να φιλάνε τα χέρια των υπουργών του ΠΑΣΟΚ για το νομοσχέδιο που καταργεί τις κλαδικές συμβάσεις. Είπε μεταξύ άλλων ο πρωθυπουργός: «Αυτά που κάνουμε είναι για να διασφαλίσουμε σιγουριά και ασφάλεια, ειδικά στον εργαζόμενο, που σήμερα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη απειλή, αυτή της ανεργίας». 

Ο πρωθυπουργός απειλεί τους εργαζόμενους με τον μπαμπούλα της ανεργίας να απεμπολήσουν τα στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα και να αποδεχτούν να γίνουν σκλάβοι για ένα μεροκάματο της πείνας.

   Πριν από λίγους μήνες, η κυβέρνηση κράδαινε τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας για να εκβιάσει το λαό να αποδεχτεί περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μέτρα παραπέρα ιδιωτικοποίησης της Υγείας και της Πρόνοιας. 

Κάθε φορά που ένας τέτοιος εκβιασμός πιάνει τόπο, ο επόμενος θα είναι πιο αντιδραστικός, πιο σκληρός, πιο απαιτητικός από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας. 

Το ίδιο ισχύει και τώρα με τις συμβάσεις. 

Αν περάσει ο εκβιασμός, αν κατοχυρωθεί στη συνείδηση του εργάτη το ψευτοδίλημμα «συνθήκες Νταχάου ή ανεργία», το επόμενο βήμα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου θα είναι πιο επιθετικό, πιο αιμοβόρο.

   Με το νέο πλαίσιο, ούτε καταργούνται, ούτε αναιρούνται, ούτε υποβαθμίζονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις», ισχυρίζεται ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος συμπληρώνει ότι με το κυβερνητικό νομοθέτημα «ενισχύεται η δυνατότητα διαπραγμάτευσης και σε επιχειρησιακό επίπεδο και, μόνο όταν υπογράφεται ειδική επιχειρησιακή σύμβαση, δεν εφαρμόζονται οι αντίστοιχες κλαδικές συμβάσεις». Τι δε λέει ο πρωθυπουργός; Οτι μέχρι σήμερα, οι εργοδότες δεν έχουν υπογράψει καμιά κλαδική σύμβαση και δεν εμφανίζονται καν στις διαπραγματεύσεις με τα συνδικάτα. Γιατί; Επειδή περιμένουν το νέο νόμο που προκρίνει τις επιχειρησιακές συμβάσεις και τους απαλλάσσει επί της ουσίας από την υποχρέωση να συμμετέχουν στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

   Μετά απ' όλα αυτά μόνο σαν πρόκληση ακούγεται η φράση του πρωθυπουργού ότι «δίνεται η δυνατότητα να υπάρξει μία από κοινού διευθέτηση εργοδότη και Σωματείου εργαζομένων, απέναντι στο δίλημμα "απολύσεις ή συγκράτηση μισθών"» και ότι «δίνεται μία ευκαιρία μετεξέλιξης της εταιρείας και συνεργασίας εργαζομένων και εργοδοτών, για την ανασυγκρότηση των εταιρειών, για να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές». 

Ο πρωθυπουργός δεν επιχειρεί μόνο μια πρώτης τάξης λαθροχειρία, παρουσιάζοντας τον εργάτη και τον εργοδότη, τον εκμεταλλευτή και τον εκμεταλλευόμενο σαν ισότιμους συνομιλητές. 

Πάει και ένα βήμα παραπέρα.

 Προσπαθεί να δηλητηριάσει το μυαλό του εργάτη και να τον πείσει ότι είναι εξίσου υπεύθυνος με το αφεντικό του για τη σωτηρία και την ανταγωνιστικότητα μιας επιχείρησης! 

Οπως προσπαθεί να τον πείσει μήνες τώρα ότι είναι εξίσου υπεύθυνος με το κεφάλαιο για την καπιταλιστική κρίση και άρα πρέπει να πληρώσει για το ξεπέρασμά της. 

Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν πρέπει να βρει έδαφος να σταθεί. 

Είναι όρος αναγκαίος για να ανθίσει ο καρπός της λαϊκής αντεπίθεσης.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ