ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ & ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΔΕΣ.

Να υπερασπίσουμε τον Καραγκιόζη. Εναν λαϊκό ήρωα που πασχίζει να επιβιώσει.

Να τον υπερασπίσουμε από όλους αυτούς που διεκδικούν να χαρακτηριστούν «καραγκιόζηδες». Δεν είναι! Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που παριστάνουν τους διαμαρτυρόμενους και ψηφίζουν με τα τέσσερα την κυβερνητική πολιτική δεν είναι καραγκιόζηδες. Είναι χατζηαβάτηδες!

Στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά «καταγγέλλουν», δήθεν, τους χειρισμούς της.

Μαζί με κάτι άλλους - του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ. - που, έμπρακτα, παροπλίζοντας εργάτες στηρίζουν τον πυρήνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά προσπαθούν να εμφανιστούν διαφοροποιημένοι, ως υπερασπιστές της «κοινωνικής» ΕΕ, που, δήθεν, κινδυνεύει απ' όσους απειλούν τις κοινωνικές κατακτήσεις. 

Ολοι μαζί προσπαθούν να προλάβουν το κακό. Το γεγονός ότι ο κόσμος βράζει. Κι ότι αυτό το καζάνι, αντί να εκραγεί στο πουθενά, υπάρχει κίνδυνος να απειλήσει στοχοπροσηλωμένα την ίδια την ύπαρξη του συστήματος.

Αυτήν την απειλή δεν μπορούν να κρύψουν. Γι' αυτό προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη συνείδηση που διαμορφώνουν οι άνθρωποι την ώρα που κινούνται ήδη στο ρυθμό της οργανωμένης ταξικής πάλης.

Αυτό θέλει να φρενάρει η αστική τάξη, γι' αυτό τα δίνει όλα: Να ελέγξει, να χειραγωγήσει τις αντιδράσεις. Να τις κάνει να καούν από την ίδια τη φωτιά τους.

Η προβοκάτσια αναγορεύεται και πάλι σε κυρίαρχο μέσο.

Για να στηθεί θέλει και το ιδεολογικό της ντύσιμο: Να υμνηθεί η τυφλή εξέγερση, για να μη γίνει ποτέ η αγανάκτηση οργανωμένο κίνημα που θα έχει στόχο την ανατροπή ενός συστήματος που καταστρέφει μαζικά παραγωγικές δυνάμεις.

***

Διαβάζεις το «κλάμα» των αστών αναλυτών και καταλαβαίνεις τη χαρά τους.

Το πλάνο τους είναι συγκεκριμένο: Το οργανωμένο εργατικό κίνημα να βγει από τη μέση κι ας καούν όλα.

Μέσα στο πλάνο τους είναι και η καταστροφή.

Αυτό που δεν ανέχεται το σύστημα είναι την ίδια την αμφισβήτησή του. Τη συνείδηση ότι δεν αρκεί η διαμαρτυρία για το άδικο, ότι απαιτείται η αντικατάσταση του σάπιου από ένα νέο κόσμο.

Μιλάνε για την εξέγερση, δείχνοντάς την αναγκαία αλλά και αδιέξοδη. Επί της ουσίας, αυτό που θέλουν να αντιμετωπίσουν είναι την ιστορική ανάγκη να αντικατασταθεί το σημερινό σύστημα από ένα ανώτερό του. Σ' αυτή την πορεία και η εξέγερση έχει τη θέση της. Μια εξέγερση με σχέδιο και στόχο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για την εργατική εξουσία, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτό θέλουν να προλάβουν. Υμνούν την «απόλυτη νίκη του παρόντος» για να αποφύγουν το αποτέλεσμα της οργανωμένης και ταξικά στοχοπροσηλωμένης εξέγερσης ως μέλλον.

Νουθετούν την αστική δημοκρατία να ξαναβρεί το δρόμο της, λες και δεν είναι ακριβώς αυτός, ο δρόμος της, που οδηγεί στη σημερινή πραγματικότητα: Το βάθεμα της εκμετάλλευσης με όρους «δημοκρατικής νομιμότητας».

Γι' αυτό σπεύδουν να χαρακτηρίσουν ξεπερασμένη την ιδεολογία που απέδειξε το αναπότρεπτο της ολικής ανατροπής. Και δεν κρύβουν τη μόνιμη επιδίωξή τους για παροπλισμό της εργατικής τάξης (αυτές τις μέρες ξανά χτυπάνε το δικαίωμα στην απεργία, προβάλλοντας την αστική αντίληψη περί «ελευθερίας που σταματά όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου», όταν η ελευθερία του άλλου δεν είναι τίποτα άλλο από την ελευθερία του αστού να εκμεταλλεύεται τον εργάτη. Για τον εργάτη όμως ελευθερία είναι η γνώση της ανάγκης να καταργήσει την εκμετάλλευση και να παλεύει γι' αυτό. Αρα στη σημερινή ιστορική συγκυρία ελευθερία για την εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την αφαίρεση της ελευθερίας των καπιταλιστών να κερδίζουν από την εκμετάλλευση των εργατών).

Είναι ο καιρός που μέσα στην εργατική τάξη πρέπει να αρχίσει ξανά να κουβεντιάζεται η «αλφαβήτα» του εργατικού κινήματος. Ως το ωμέγα της, δηλαδή την εργατική εξουσία.

***

Η αστική τάξη δουλεύει με σχέδιο για να αντιμετωπίσει τον πραγματικό αντίπαλό της.

Σ' αυτό πρέπει να εστιαστεί όλη η προσοχή. Οχι απλά για να καταγγελθεί το σχέδιο, αλλά για να γίνει πιο ισχυρός ο πόλος της ταξικής συσπείρωσης.

Ωστε να είναι τόσο αποτελεσματικός που να μην μπορεί να σταθεί η προβοκάτσια. Τόσο συσπειρωτικός που να δημιουργεί πρόβλημα εκεί που πρέπει: Στα κύρια μέτωπα, στους μονοπωλιακούς ομίλους, στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Εκεί είναι η αδύναμη φτέρνα, εκεί πρέπει να κεντρώσει όλη η δράση για να αποκρουστεί το σχέδιο για το αλυσόδεμα της εργατικής τάξης, για να ανατραπεί στην πορεία η εξουσία των καπιταλιστών, να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ