Πιο δυνατά στην αντεπίθεση

Το περιεχόμενο ενός γκάλοπ που ανακοινώθηκε χτες στο δελτίο του Mega εξηγούσε με έναν ακόμα τρόπο γιατί ήταν συγχυσμένος προχτές ο Πρετεντέρης. 

Οταν το ΚΚΕ εμφανίζει σε ανύποπτη εκλογικά στιγμή διαρκή και σχετικά μεγάλη αύξηση της επιρροής του και ταυτόχρονα χάνουν τα κόμματα της αστικής τάξης, είναι λογικό να ταράσσεται ο ύπνος διαφόρων.

Εξηγεί επίσης γιατί έσπευσαν ΕΘΝΟΣ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ να χαρακτηρίσουν από «κωμικό» ως «μακάβριο» το κρέμασμα από τους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ των συμβόλων του ΔΝΤ, της ΕΕ, του ΣΕΒ και της κυβέρνησης έξω από τη Βουλή.

Η αστική τάξη γνωρίζει και τι κάνει η ίδια και τι αναγκαστικά πρέπει να κάνουν οι εργάτες για να την αντιμετωπίσουν.

Παλεύει, πασχίζει να αποτρέψει το αναπόφευκτο - την ανάπτυξη, δηλαδή, καθαρής αντικαπιταλιστικής συνείδησης, τέτοιας που να οδηγεί τους αγώνες όχι στην αλλαγή διαχειριστή αλλά στην αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Ομως, ταυτόχρονα οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων για να περάσει η πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Κι εδώ έρχεται ο αστικός Τύπος να δώσει ρέστα.

Εξηγούμαστε: Η ρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση για τις Συμβάσεις σημαίνει ότι κάθε εργοδότης μπορεί να επιβάλει στο σύνολο των εργαζομένων μισθούς 740 ευρώ και κάτω απ' αυτό, χωρίς καν τον φερετζέ των ειδικών συνθηκών. Σ' ό,τι αφορά τους νέους εργαζόμενους έχει ήδη οριστεί σαν σημείο εισόδου τα 592 ευρώ.

Αυτή τη φριχτή πραγματικότητα έχουν αναλάβει να διαχειριστούν επικοινωνιακά οι πρώτες πένες του αστικού Τύπου παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο. Μιλάνε για εξίσωση μισθών και εξορθολογισμό, όταν πρόκειται για μια τεραστίων διαστάσεων επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα των εργατών στην επιβίωση.

Μιλάνε για κάτι που μας έρχεται αναγκαστικά «απέξω» όταν όλα είναι συναποφασισμένα. Μιλάνε για κάτι που συμβαίνει εδώ, ενώ συμβαίνει το ίδιο στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, συμβαίνει στη Γερμανία, θα συμβεί στην Ιταλία.

Τα μονοπώλια κάνουν τη μεγάλη επίθεσή τους και οι κυβερνήσεις τους εδώ κι αλλού εφαρμόζουν κατά γράμμα την πολιτική που είναι απαραίτητη για να εκτιναχτούν στα ύψη τα κέρδη, να εξασφαλιστούν όροι υψηλότερης ανταγωνιστικότητας μεταξύ των καπιταλιστών.

Ολα αυτά δεν έρχονται από τον ουρανό. Από τον καιρό που προωθούσαν την περίφημη Λευκή Βίβλο για την «Ανταγωνιστικότητα, την Ανάπτυξη, την Απασχόληση» στα πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ήταν καθαρό πως δε θα έμεναν μόνο στο χτύπημα του 8ωρου, ούτε μόνο στην επέκταση της μερικής απασχόλησης. Στόχος ένας και μοναδικός ήταν η σύνθλιψη των μισθών, των άλλων κατακτήσεων που ικανοποιούν ανάγκες των εργατών, το πώς, δηλαδή, θα εξασφαλιστεί η πιο φτηνή εργατική δύναμη, ο κύριος τρόπος για να εκτιναχτούν ψηλά τα κέρδη.

Την οργή που προκαλεί αυτή η πραγματικότητα, αλλά κύρια τη συνείδηση που διαμορφώνει, προσπαθούν να αμβλύνουν διάφοροι κονδυλοφόροι μιλώντας για το κακό που μας βρήκε τώρα που ήρθαν οι ξένοι. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να μιλάνε για κατοχή.

Οσοι μιλάνε για κατοχή - θέλουν δε θέλουν - βγάζουν λάδι τα μονοπώλια. Περιορίζουν τη συνείδηση να βλέπει σαν εχθρό αυτόν ή τον άλλο ντόπιο διαχειριστή - που μπορεί και ν' αλλάξει - και να αφήνει στο απυρόβλητο τον ταξικό αντίπαλο συνολικά. Αστούς και πολιτικά τους κόμματα.

Ομως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, κάθε θόλωμα του τοπίου ισοδυναμεί με συνενοχή. Και όπως δεν πρέπει να ξεχαστούν οι 292 ψήφοι υπέρ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, έτσι δεν πρέπει να περάσουν σαν κάτι που «ήρθε απέξω» οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που φέρνουν τη σφραγίδα όλων των δυνάμεων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έπιναν και πίνουν νερό στην υγεία της ανταγωνιστικότητας.

Η καπιταλιστική πραγματικότητα βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Τώρα είναι η ώρα των εργατών και μαζί τους του συνόλου των ανθρώπων των λαϊκών στρωμάτων για αντεπίθεση ισχυρότερη της επίθεσης που δέχονται.