'Η θα χρεοκοπήσει ο λαός ή η πλουτοκρατία.

   Η συζήτηση γύρω από το θέμα επιμήκυνσης αποπληρωμής του χρέους ή επαναδιαπραγμάτευσής του ακούγονταν όλο και συχνότερα το τελευταίο διάστημα. Χτες, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Θέμα», ο ίδιος ο πρωθυπουργός έθεσε θέμα επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, γιατί η κυβέρνηση εξασφάλισε «αξιοπιστία».

Βεβαίως, όσο και αν διαψεύδεται από την κυβέρνηση η επαναδιαπραγμάτευση αποπληρωμής του χρέους (είναι λίγο διαφορετικό η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αν όντως είναι αλήθεια), εντούτοις πληθαίνουν οι αναλύσεις που θέλουν να τεκμηριώσουν ότι είναι αναπόφευκτο.

 Μάλιστα, υπάρχουν και φωνές που λένε ότι θα ανακουφίσει με μια έννοια την όποια κυβέρνηση, αφού στα κρατικά ταμεία θα υπάρχει χρήμα για την ανάπτυξη! Δηλαδή, για να δοθεί στο κεφάλαιο. Βεβαίως, στο δίλημμα αναδιαπραγμάτευση ή όχι του χρέους, είναι αποπροσανατολιστικό για το λαό, αφού είτε έτσι είτε αλλιώς πάλι ο λαός θα το πληρώσει.

 Επομένως, εδώ πρόκειται για συζήτηση του τρόπου και του χρόνου που θα πληρώσει ο λαός. Γιατί, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών (είναι οι ισχυροί τραπεζικοί όμιλοι) και σε επίπεδο ευρωενωσιακό και σε ελληνικό. Οσοι κάνουν αυτή την εκτίμηση θεωρούν δεδομένο ότι ο λαός θα πληρώσει τα βάρη της κρίσης και του χρέους και το μεγάλο κεφάλαιο όχι απλά δε θα βάλει το χέρι στην τσέπη, αλλά θα εισπράξει νέο πακτωλό κρατικής χρηματοδότησης. Τώρα, σε σχέση με το πώς θα πληρώσει ο λαός, πάλι είναι δεδομένες ορισμένες βασικές κατευθύνσεις, είτε έχουμε επαναδιαπραγμάτευση είτε όχι - το πιθανότερο είναι ότι θα έχουμε επαναδιαπραγμάτευση - γιατί δεν εξαρτάται από το ακριβές ύψος του ελλείμματος και του χρέους. Αλλωστε, η ΕΕ στην τελευταία Σύνοδο και με τη συμφωνία του πρωθυπουργού αποφάσισε τη διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης και το μνημόνιο διαρκείας. Το δίλημμα λοιπόν ήταν και είναι: 'Η θα χρεοκοπήσει ο λαός ή η πλουτοκρατία.

   Η ουσία βρίσκεται στα μέτρα που επιβάλλονται: Οπως η κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, το πέρασμα στις επιχειρησιακές συμβάσεις, στην αύξηση των δοκιμαστικών περιόδων από δύο σε δώδεκα μήνες που σημαίνει απολύσεις χωρίς αποζημίωση, στα τετραήμερα και στα τριήμερα στην επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών στους μεγαλοεπιχειρηματίες, ή η μείωσή τους που εξάγγειλε η υπουργός Εργασίας, κ.λπ. Αυτή η πολιτική γενικεύεται σε Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Γερμανία, κ.λπ., που δεν έχουν όλες τα ίδια ακριβώς δημοσιονομικά προβλήματα με την Ελλάδα. Οπως είναι γενική η κλιμάκωση της επίθεσης με τους έμμεσους φόρους και η απάτη που βαφτίζει η κυβέρνηση «πάταξη της φοροδιαφυγής», ενώ στην ουσία βάζει νέους πρόσθετους φόρους, αφού μέσω της περιβόητης περαίωσης, στην πραγματικότητα, φορολογούνται οι εργαζόμενοι με μπλοκάκια που είναι στην ουσία μισθωτοί, ή μικρομαγαζάτορες. Αντίστοιχα, είναι γενική η πολιτική απελευθέρωσης σε διάφορους τομείς της οικονομίας για το σύνολο των κρατών - μελών της ΕΕ, προκειμένου να επενδύσει και να κερδοφορήσει το μεγάλο κεφάλαιο σ' αυτούς τους τομείς, αφού χτυπά εργαζόμενους μέσω απολύσεων, μείωσης μισθών, (π.χ. πρώην ΔΕΚΟ και άλλοι τομείς), αλλά και μικρομεσαίοι, (π.χ. οδικές μεταφορές, φορτηγά).