Το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών του α' γύρου και η δικομματική διεκδίκηση περιφερειών και δήμων στο β' γύρο τροφοδότησαν την κυβερνητική προπαγάνδα με την αγωνιώδη προσπάθεια να πείσει πως δε θα φέρει νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Από τη μια μεριά, επιμένει όλο το οικονομικό της επιτελείο, ο πρωθυπουργός και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών, πως δε θα θίξουν άλλο εργαζόμενους και συνταξιούχους, αλλά, από την άλλη, μιλούν για υστέρηση εσόδων και όχι ικανοποιητική μείωση εξόδων.
Βεβαίως, όλο και εμφανίζονται εκτιμήσεις ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι αναπόφευκτα.
Αλλωστε, εκτός από τον κ. Γιούνκερ, που μίλησε γι' αυτά, η κυβέρνηση προπαγανδίζει ότι δε θα θίξει μισθούς και συντάξεις.
Τι ανακοίνωσε πρόσφατα η Λ. Κατσέλη; Θα νομοθετήσει τις επιχειρησιακές συμβάσεις, που μπορούν να δίνουν μισθούς χαμηλότερους και απ' αυτούς της κατάπτυστης Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης που υπέγραψε η κυβερνητικο-εργοδοτική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μείωση εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών που οδηγεί στην κατάργησή τους, νέα διευθέτηση του ωραρίου εργασίας με βάση τις ανάγκες της μεγαλοεργοδοσίας και κατάργηση πληρωμής υπερωριών, παραπέρα ελαστικοποίηση κ.λπ. Αλλωστε, ο ΟΑΕΔ θα στέλνει ανέργους σε επιχειρήσεις που θα τους πληρώνει και τις εργοδοτικές εισφορές, με μισθούς 592 ευρώ.
Η ουσία, βεβαίως, δε βρίσκεται μόνο σ' αυτό. Ηδη τα μέτρα που έχουν παρθεί ως τώρα, για την υλοποίηση του μνημονίου και του δεύτερου, επικαιροποιημένου μνημονίου, ελάχιστα έχουν σχέση με το έλλειμμα και το χρέος ή την αποπληρωμή του χρέους. Επομένως, και η αναμενόμενη αύξηση του ελλείμματος (θυμίζουμε ότι η ΕΕ έδωσε το έλλειμμα για όλα τα κράτη - μέλη της εκτός από την Ελλάδα, που αναμένεται να δοθεί στις 15 Νοέμβρη), θα αποτελέσει άλλοθι για λήψη νέων μέτρων σε συμφωνία με την τρόικα που έρχεται στην Ελλάδα.
Τα μέτρα, επομένως, δεν αφορούν στενά τον περιορισμό του ελλείμματος και του χρέους. Αυτό το είπε και ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας στην τελευταία του έκθεση. Είπε ότι μέσα σε τρία χρόνια πρέπει να παρθούν μέτρα τα οποία έπρεπε να είχαν παρθεί την προηγούμενη 15ετία σε πιο ευνοϊκές συνθήκες για την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας, τότε που δεν είχε εκδηλωθεί κρίση. Αρα, ο πραγματικός στόχος των μέτρων υπερβαίνει κατά πολύ τη δημοσιονομική εξυγίανση και δεν είναι άλλος από τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος όχι μόνο του εργατικού, του λαϊκού εισοδήματος, αλλά του συνόλου των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού.
Ολα τα μέτρα έχουν σχέση με δύο σημαντικούς παράγοντες συμβολής στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, δηλαδή σ' αυτό που λένε επενδύσεις και ανάπτυξη (καπιταλιστική). Ο ένας είναι η όσο γίνεται μεγαλύτερη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, δηλαδή υποτίμηση του κεφαλαίου που καταναλώνεται για πληρωμή μισθών, ασφαλιστικών εισφορών κλπ., και ο δεύτερος η παράδοση στο κεφάλαιο τομέων για επενδύσεις σε συνδυασμό με την κρατική χρηματοδότησή του (να γιατί θέλουν γεμάτα κρατικά ταμεία).
Υποτίμηση του κεφαλαίου που καταναλώνεται για πληρωμή της εργατικής δύναμης, ή απαξίωσή του, σημαίνει ότι οι καπιταλιστές πληρώνουν τους εργάτες λιγότερο από τις ανάγκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, δηλαδή δεν ικανοποιούνται όλοι οι όροι που χρειάζεται ο εργάτης και η οικογένειά του για να μπορεί να ζει και να δουλεύει. Δηλαδή, τους αναγκάζουν να ζουν σε συνθήκες που να μην ικανοποιούν ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Αλλωστε, τι να ικανοποιήσει εργαζόμενος με 592 ευρώ το μήνα; `Η τι μπορεί να ικανοποιήσει εργαζόμενος που κάνει τρία μεροκάματα τη βδομάδα; Για τους ανέργους δε γίνεται λόγος, ωθούνται στην εξαθλίωση.
Τα μέτρα είναι προαποφασισμένα σε επίπεδο ΕΕ. Είναι συνέχεια της στρατηγικής της Λισαβόνας που χτύπησε μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά συστήματα, επιδόματα ανεργίας, παροχές Υγείας, Πρόνοιας, αλλά και η συνέχειά της με τη στρατηγική «ΕΕ - 2020», που συνέχισε με εντατικούς ρυθμούς στην ίδια ρότα στα ζητήματα κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων, προκειμένου να πέσουν μισθοί και μεροκάματα κάτω και απ' αυτήν την κατάπτυστη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, ραγδαίας επέκτασης ελαστικών μορφών εργασίας με τα τριήμερα - τετραήμερα ανά βδομάδα, επιδότησης εργοδοτικών εισφορών στο όνομα αντιμετώπισης της ανεργίας, αξιοποίησης των επιδομάτων ανεργίας για χρηματοδότηση θέσεων τάχα εργασίας στους εργοδότες, εμπορευματοποίησης της Υγείας και λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων ως επιχειρήσεων, απολύσεων χωρίς αποζημιώσεις, κατάργησης των επιδομάτων ανεργίας κ.λπ. Ολα τα παραπάνω μέτρα δε θα βάλουν ούτε ευρώ στα κρατικά ταμεία.
Υπάρχουν, βεβαίως, και μέτρα που παίρνονται στο όνομα των ελλειμμάτων, όπως αύξηση φόρων, κυρίως έμμεσων, ΦΠΑ κ.λπ., η περαίωση που χτυπά μισθωτούς με δελτίο παροχής υπηρεσιών και μικρομαγαζάτορες, αλλά και άγριες περικοπές των κρατικών δαπανών που θα μειώσουν δραστικά τους μισθούς και τις συντάξεις στο Δημόσιο με το νέο μισθολόγιο, την κατακρεούργηση δαπανών σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, στην Τοπική Διοίκηση, αλλά και τα προγράμματα «εξυγίανσης» των πρώην ΔΕΚΟ, όπως ο ΟΣΕ, για να παραδοθούν στο κεφάλαιο. Μόνο που όλα τα παραπάνω μέτρα χτυπούν επίσης λαϊκά εισοδήματα. Πρέπει δε να συνδυαστούν με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, προκειμένου να αλωθούν αυτοί οι τομείς από το μονοπωλιακό κεφάλαιο (αυτό έγινε με τα φορτηγά και τις οδικές μεταφορές), τη λεγόμενη κοινωνική οικονομία που ανατίθεται σε επιχειρήσεις, μέσω εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, σε ΜΚΟ, στη δημιουργία συνεταιρισμών ανέργων, με μεροκάματα στο ύψος του πενιχρού επιδόματος ανεργίας. Για παράδειγμα, στο Λονδίνο έδιωξαν τους εργάτες καθαρισμού των πάρκων και προσέλαβαν ανέργους πληρώνοντάς τους μόνο το επίδομα και όχι κανονικό μισθό. Γίνεται φανερό πως τα ελλείμματα και τα χρέη αποτελούν άλλοθι για εφαρμογή μέτρων ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, ως παράγοντα εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Και σε βάρος της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ανάλογα μέτρα παίρνονται επίσης σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η καθυστέρηση να παρθούν στην Ελλάδα οφείλεται στους μαζικούς ταξικούς αγώνες του ΠΑΜΕ και στη δράση του ΚΚΕ.
Να γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα του α' γύρου δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις στα κόμματα του κεφαλαίου, στα αστικά επιτελεία. Τους δυσκολεύει στη συνέχιση και ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής. Ποια η δυσκολία; Δεν είναι η μεγάλη αποχή όσο η μεγάλη άνοδος του ΚΚΕ που τους αναγκάζει να την παραδέχονται. Μόνο που από εδώ αρχίζει και η προσπάθεια ανίχνευσης, δοκιμής, ποια επιχειρήματα, ποια ταχτική θα αποδυναμώσει αυτήν την τάση, θα ακυρώσει τη δυναμική συσπείρωσης που διαγράφει.
Κυβέρνηση, αλλά και ΝΔ, και ΛΑ.Ο.Σ., αγωνιούν για την επόμενη μέρα. Πώς θα περνούν τα αναγκαία για τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας μέτρα χωρίς να ωθούνται λαϊκές δυνάμεις σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, σε συμμετοχή και συμβολή στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Τι θα κάνουν, ώστε ο αστικός πολιτικός κόσμος να μην κινδυνεύει από ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή του λαού στην πολιτική του, πολύ περισσότερο να μη διοχετεύεται αυτή η αποστροφή σε επιλογή στο ΚΚΕ.
Αυτή είναι η τοποθέτηση αστών πολιτικών, αστικών επιτελείων και ΜΜΕ ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί μόνη της να τα βγάλει πέρα, ή όπως είναι τώρα θα είναι βραχύβια, αφού τα δυσκολότερα έρχονται μετά, μέσα στο 2011. Και μπορεί αυτό η Ντ. Μπακογιάννη να το είπε στον «ΑΛΤΕΡ» κομψά, ότι τέλειωσαν οι μονοκομματικές κυβερνήσεις και ότι χρειάζεται συνεννόηση των δυνάμεων του τόπου που μπορούν να συμβάλουν στη «σωτηρία», αλλά ο Α. Γεωργιάδης του ΛΑ.Ο.Σ. το είπε ωμά, ακόμη και στην υπερβολή του στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό. Ολες μαζί οι αστικές πολιτικές δυνάμεις να δούμε τι θα κάνουμε κόντρα στο ΚΚΕ. Διαφορετικά το ΚΚΕ θα αυξάνει τα ποσοστά του και αυτή η τακτική ενισχύει τον μπολσεβικισμό! Εχουν τη σημασία τους τα παραπάνω, γιατί το ποιοτικό βήμα της ψήφου στο ΚΚΕ, η δυναμική του, βρίσκεται στο στόχαστρο των αστών. Μόνο που αυτή η δυναμική ενυπάρχει και στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα ως αντικειμενική κατάσταση, λόγω κρίσης, λόγω μνημονίου, λόγω μείωσης μισθών, λόγω φοροληστείας κ.λπ. Γι' αυτό και η λυσσασμένη αντίδραση ενάντιά τους. Ο λαός μας με το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε πως όταν θέλει μπορεί.
Απάντηση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων έξω από τη γραμμή του ΚΚΕ δεν υπάρχει. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι η καπιταλιστική οικονομία περνά βαθιά κρίση υπερσυσσώρευσης. Δηλαδή, η καπιταλιστική ανάπτυξη των προηγούμενων χρόνων, όπου οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις φρόντιζαν για την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, ώστε να μεγαλώνει η συσσώρευση ολοένα και μεγαλύτερης μάζας κερδών, δημιούργησε τεράστια μεγέθη κεφαλαίων, τα οποία δεν μπορούν να επενδυθούν, όπως και εμπορευμάτων (μέσων παραγωγής και αντικειμένων κατανάλωσης) που δεν μπορούν να πουληθούν. Η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής με δεδομένο ότι έχει κοινωνικοποιηθεί στο έπακρο, αλλά τα αποτελέσματά της, δηλαδή τον πλούτο, τα καρπώνονται μια χούφτα καπιταλιστές, οδηγεί στην κρίση. Το ξεπέρασμά της απαιτεί απαξίωση κεφαλαίου, που μέχρι τώρα γίνεται με την απαξίωση της εργατικής δύναμης (φτηνοί εργάτες, ολοένα και αυξανόμενη ανεργία), αλλά και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, δηλαδή καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Απαιτεί ταυτόχρονα και κρατικό χρήμα στους ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους για να ξαναεπενδύσουν μετά από την απαξίωση (καταστροφή) μέρους του κεφαλαίου, δηλαδή καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αυτό επιδιώκουν να κάνουν ελεγχόμενα, ώστε οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Και, φυσικά, θα πληρώσουν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Να γιατί αγωνιούν από την εκλογική άνοδο του ΚΚΕ. Αγωνιούν μήπως εκφραστεί μαζικά η δυναμική συσπείρωσης των εργαζομένων με την πολιτική του, την πολιτική αντεπίθεσης, ρήξης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης κόντρα στα μονοπώλια και την αστική πολιτική. Γι' αυτό δεν αρκεί μόνο η ψήφος. Χρειάζεται οργάνωση στο μαζικό λαϊκό κίνημα και πρώτ' απ' όλα στα ταξικά συνδικάτα και στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ για τους μικροεπιχειρηματίες, στην ΠΑΣΥ για τους φτωχούς αγρότες, στο ΜΑΣ για φοιτητές - σπουδαστές, στην ΟΓΕ για τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Χρειάζεται ταξική δράση εναντίωσης στην πολιτική των μονοπωλίων, στην πολιτική των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Χρειάζεται το θάρρος που πρέπει να μας οπλίζει για την ανάγκη αγώνα σωτηρίας του λαού από τον πόλεμο των αστών. Χρειάζεται ορμητικά στην πράξη να πούμε ως εδώ και μη παρέκει. Χρειάζεται ανέβασμα της δράσης στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στο μαζικό κίνημα της εργατογειτονιάς, του χωριού, χρειάζεται ενιαία μετωπική πάλη των εργατών, των ΕΒΕ, των μικροαγροτών, των γυναικών, της νεολαίας. Να βάλουμε φρένο στα χειρότερα, να αρχίσουμε την αντιστροφή της σημερινής πραγματικότητας, να ξηλώνουμε τον αντιδραστικό συσχετισμό δυνάμεων, να βαθαίνουμε το ρήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Εδώ και τώρα, λοιπόν, μαζική οργάνωση στο κίνημα και τους φορείς του, αποφασιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Και στους αγώνες και στη λαϊκή συμμαχία. Και επειδή η νέα επίθεση ήδη έχει προαναγγελθεί, όλοι τη Δευτέρα στα συλλαλητήρια του ΚΚΕ.
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου