Οτι δεν φταίγαν οι μισθοί για τον πληθωρισμό ήταν από παλιά γνωστό. Αυτό δεν εμπόδιζε τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους να ισχυρίζονται το αντίθετο και πάντα μετά από διαπραγμάτευση με τους εργατοπατέρες να παγώνουν τους μισθούς για «το καλό της χώρας».
Οτι λείπουν εργαζόμενοι σε κρίσιμους τομείς του Δημοσίου όπως η Παιδεία και η Υγεία είναι γνωστό. Αυτό δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να συμφωνεί με την τρόικα ότι δε θα γίνει καμία πρόληψη και τους εργατοπατέρες να παζαρεύουν το μέγεθος της σφαγής. Το αποτέλεσμα είναι να μειωθούν κι άλλο οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο.
Οι επισημάνσεις είναι αναγκαίες για να φανεί το αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης με τον δήμιό σου. Οποτε οι εργαζόμενοι μπήκαν σε συζήτηση για «το καλό της χώρας» ή της επιχείρησης βγήκαν χαμένοι.
Σήμερα, αυτό δεν είναι ένα θεωρητικό συμπέρασμα. Στις Τράπεζες, εκεί δηλαδή που τα κέρδη τρέχουν τρελά, οι εργατοπατέρες διαπραγματεύονται για λογαριασμό των εργαζομένων πόσα ακόμα θα χαθούν για να σωθούν οι καπιταλιστές.
Η αστική τάξη χτίζει χρόνια τώρα τις συμμαχίες της αντλώντας δύναμη από την αδυναμία των εργατών να χτίσουν το δικό τους μέτωπο. Και τώρα ήρθε η ώρα που κεφαλαιοποιεί αυτήν την επένδυση. Το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι με την έξοδο από την κρίση κάποιοι εργατοπατέρες να πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Ισχύει το ίδιο και για όσους από τους αστούς δημοσιογράφους που στη μία σελίδα της εφημερίδας τους χύνουν μαύρο δάκρυ για το κακό που έρχεται και στην αμέσως επόμενη διατάσσουν να γίνουν όλα όσα διατάσσει η τρόικα πιο γρήγορα.
Διά ταύτα: Και χτες και σήμερα για τον εργάτη μέτρο ήταν και παραμένει ένα: η ίδια η ζωή του.
Οσο αυτήν τη ζωή την εκχωρεί στους εκμεταλλευτές του τόσο θα χάνει. Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία μέσα από τον αστικό Τύπο είναι μικρό κακό μπροστά σ' αυτά που έρχονται.
Μια ματιά στις παραμέσα σελίδες του αστικού Τύπου δείχνει κάθε μέρα ότι ο πόλεμος μεταξύ των καπιταλιστών είναι αδυσώπητος. Τόσο που οι ίδιοι να χαρακτηρίζουν χωρίς μέλλον τα ίδια τα μέτρα λιτότητας. Γιατί όσο και να συρρικνώνεται το εργατικό εισόδημα το κεντρικό πρόβλημα παραμένει: Τα κεφάλαια που έχουν συσσωρευτεί είναι πολλά και ο μόνος τρόπος για να γίνουν κερδοφόρα είναι να φύγουν μερικοί καπιταλιστές από την μέση. Αυτός είναι ο πόλεμος που μαίνεται, τις επιπτώσεις αυτού του πολέμου πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
Αυτήν την αλήθεια κρύβουν τα δελτία ειδήσεων, αυτήν την αλήθεια πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι για να μπορούν να χαράξουν τη δική τους πορεία διεξόδου. Κι αυτή η διέξοδος δεν βρίσκεται πουθενά αλλού από το γκρέμισμα των καπιταλιστών. Ενας σύντομος απολογισμός όλων των μέχρι τώρα προγραμμάτων λιτότητας μπορεί να αποδείξει πως ενώ τα κέρδη διαρκώς αυξάνονταν, το αδιέξοδο τελικά δεν αποφεύχθηκε. Γιατί όπως δε φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό έτσι δε φταίνε οι μισθοί και για το αδιέξοδο των καπιταλιστών. Η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αρρώστια του ίδιου του συστήματος. Στα πλαίσια αυτής της ανισομετρίας υπάρχουν και χαμένοι καπιταλιστές.
Για τους εργαζόμενους, η λύση είναι να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές, κι αυτό δε σημαίνει απλά την εξαφάνισή τους σαν φυσικά πρόσωπα, αλλά την ανατροπή του ίδιου του συστήματος που παράγει ανισότητες και δυστυχία.
Ακόμα κι αν αύριο το πρωί η καπιταλιστική κρίση έδειχνε σημάδια ανάκαμψης αυτό θα σημαίνει μόνο μια παράταση του προβλήματος.
Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να συμβάλει στη σωτηρία των καπιταλιστών. Το ρολόι γυρνάει ήδη αντίστροφα. Οσοι περισσότεροι εργαζόμενοι και πιο έγκαιρα συστρατευτούν στη συγκέντρωση των πυρών για να μην πληρώσει η εργατική τάξη, και να πληρώσουν οι καπιταλιστές, τόσο λιγότερα θα είναι τα θύματα.
Τέτοιο χαρακτήρα πρέπει να έχουν και οι αγώνες από δω και πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου