Πέρνα απέναντι....

   Ο αστικός Τύπος έχει πάρει για τα καλά πάνω του την υπόθεση να πείσει πλατιά λαϊκά στρώματα ότι για τα «χίλια κακά της μοίρας τους» φταίνε οι ίδιοι οι άνθρωποι. Κι επειδή κανένας με κρύο μυαλό δεν μπορεί να δεχτεί πως όταν τον φτύνουν, απλά βρέχει, έχει επιστρατευτεί ένας συνδυασμός ρεπορτάζ και άρθρων που παραπέμπουν σε τσάι και συμπάθεια να ξεχνάς τον πόνο σου, να προσεύχεσαι στο θεό που δεν έχεις πάθει τα χειρότερα.

   Από τη μια, καθημερινά ρεπορτάζ δείχνουν τη δυστυχία στη διπλανή πόρτα, έτσι που καθένας να νιώθει ότι θα είναι ο επόμενος.

   Κι ακριβώς δίπλα το άρθρο του σοβαρού αναλυτή να εξηγεί ποιος είναι ο ένοχος και ποια η σωτηρία.

   Το ρεπορτάζ καταγράφει ένα μέρος της εικόνας, έτσι που να μπορεί σ' αυτήν να ταιριάζει η ανάλυση.

   Δείχνει τους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια (ατομικό πρόβλημα, ατομική λύση).

   Δε λέει κουβέντα για τη συνθήκη που οδήγησε τον άνθρωπο εκεί. Στην καλύτερη των περιπτώσεων γράφει κάτι για μια οικονομική κρίση που ήρθε έτσι σαν καιρικό φαινόμενο.

   Σε ένα τέτοιο πλαίσιο αρχίζει η ανάλυση - εντολή στη συνείδηση: Ετσι να σκέφτεσαι: Τι φταίει για την κρίση; «Φταίει η διαστρέβλωση εννοιών όπως προοδευτικό, αριστερό, νομιμότητα. Φταίει που οι άνθρωποι είναι ανάγωγοι, δεν είναι επαγγελματίες, δεν έχουν στην κουλτούρα τους την ηθική της εργασίας» και άλλες τέτοιες μπούρδες, ικανές μόνο για να τις πετάξεις στα σκουπίδια.

   Ομως αυτές οι μπούρδες αναπαράγονται μαζικά και οικοδομούν νέα στρώματα στρεβλώσεων σε ήδη χειραγωγημένες συνειδήσεις.

   Σαν επιστέγασμα έρχεται η πρόταση να αναλάβει κάποια ΜΚΟ να εκπαιδεύσει αυτούς τους ανθρώπους πώς θα ζουν με αξιοπρέπεια παρέα με τη φτώχεια τους. Για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τη φτώχεια, η συνταγή είναι επίσης έτοιμη: Ξέχνα ό,τι γνώριζες σαν δικαίωμα, πάρε αυτό που σου δίνουν. Ξέχνα το δίκιο του εργάτη, αναγνώρισε το δίκιο του καπιταλιστή, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορείς να ζήσεις.

   Τέτοια ρεπορτάζ δε θα δείξουν ποτέ τεράστιες ποσότητες τροφίμων να καταστρέφονται για να μην πουληθούν φτηνότερα και πέσει το ποσοστό κέρδους. Δε θα δείξουν ποτέ πόσα σπίτια έχτισε ο συνταξιούχος οικοδόμος που - μη έχοντας δικό του σπίτι και με μια σύνταξη πείνας - αναγκαστικά θα φτάσει στη στιγμή που θα ψάχνει χαρτόκουτο να χωθεί για τη νύχτα.

   Η αντίστοιχη ανάλυση δε θα δείξει ποτέ πως η κρίση δεν έρχεται από τον ουρανό, αλλά όταν ο καπιταλιστής κοιτάει στο σεντούκι του και ψάχνει να βρει τι να κάνει ώστε το χρήμα που έχει συσσωρεύσει να γίνει περισσότερο για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνιστή του. Δε θα δείξει πως η απάντηση που δίνουν πάντα οι καπιταλιστές σε τέτοιες στιγμές είναι η άσκηση πίεσης για ακόμα πιο φτηνούς εργάτες, ώστε να πάρουν ακόμα περισσότερη υπεραξία από απλήρωτη δουλειά. Δε θα δείξει πως λύση σ' αυτό το πρόβλημα απ' τη σκοπιά του εργάτη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την κατάργηση του καπιταλιστή.

***

Στην απέναντι μεριά:

   Το ταξικό μίσος με το οποίο απαντούν οι αστοί στην παραμικρή λέξη που εκπορεύεται από το ΚΚΕ (προχτεσινό το παράδειγμα των εφοπλιστών), με αντίστροφη ανάγνωση, δείχνει πόσο σημαντική είναι η αποστολή του ταξικού Τύπου, σαν μοναδικού εργαλείου για να μπορεί ο εργάτης να έχει έναν μπούσουλα στην αναζήτηση του δρόμου για τη δική του απελευθέρωση. Για να μπορεί να δει όχι την καταγραφή της κατάστασης που βιώνει - αυτήν την ξέρει, αλλά μια πραγματική ανάλυση - απάντηση στο «γιατί». Τέτοια που να του επιτρέπει να δει και τη διέξοδο: Αυτήν που ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας τάξης που παράγει τα πάντα, δικαιούται τα πάντα , μπορεί - έχει τη δυνατότητα να πάρει τα πάντα, γιατί έχει πλέον κατακτήσει και την οργάνωση που μπορεί να ανταποκριθεί σ' ένα τέτοιο καθήκον, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

   Εδώ είμαστε. Στην ένταση της προσπάθειας να φτάσει όσο πιο πλατιά η φωνή του ΚΚΕ, στην ένταση της προσπάθειας να μετουσιώνεται όλο και πιο αποτελεσματικά η επαναστατική ανάλυση στην επαναστατική πράξη.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ