Η αποχή είναι συναίνεση

   Οι πολιτικοί εκπρόσωποι και τα επιτελεία της αστικής τάξης προσπαθούν με οποιονδήποτε τρόπο να θέσουν εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης των εργαζομένων. Μπροστά στις εκλογές της Κυριακής, ένας από τους τρόπους χειραγώγησης είναι η καλλιέργεια κλίματος απογοήτευσης, μοιρολατρίας και τελικά στήριξης της αποχής ως εκλογικής συμπεριφοράς. Ετσι, θέλουν να αχρηστέψουν το συσσωρευμένο θυμό και την αγανάκτηση που προκαλεί η άγρια και σφοδρή αντεργατική πολιτική που εφαρμόζεται.

Αυτή η λογική πρέπει να απαντηθεί, να ηττηθεί, να ανατραπεί. Να δοθεί μάχη γι' αυτό μέχρι την τελευταία στιγμή. Η οργή των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και στα κόμματα που τη στηρίζουν δε φθάνει για να βάλει εμπόδια στην υλοποίηση των αντεργατικών μέτρων. Η αποχή ως εκλογική συμπεριφορά είναι όχι μόνο ανεκτή αλλά και ζητούμενο από τα κόμματα της αστικής τάξης. Γιατί δεν τα απειλεί.

   Η αποχή μπορεί να προέρχεται από την παραδοσιακή αντίληψη «εμένα δε με αφορά η πολιτική». Πέρα για πέρα λανθασμένη στην πράξη. Ο,τι πολιτική εφαρμόζεται επηρεάζει αντικειμενικά όλους, κάθε πτυχή της ζωής τους. Μια απόφαση ή ένας νόμος φθάνει για να αλλάξει δραματικά τη ζωή των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, όπως η πρόσφατη αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση που διέλυσε την Κοινωνική Ασφάλιση. Οπως το μνημόνιο, που επαναφέρει μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Η αποχή μπορεί ακόμα να θεωρηθεί ως έκφραση διαμαρτυρίας: «Δεν ψηφίζω ξανά το ΠΑΣΟΚ (ή άλλα αστικά κόμματα) γιατί δεν έκανε αυτά που περίμενα». Ομως, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί και καταδίκη της πολιτικής που εφαρμόζεται. Αντιθέτως, στέλνει το μήνυμα της ανοχής. Η αποχή μπορεί να σημαίνει και μοιρολατρία: «Δεν ψηφίζω κανέναν γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα». Εδώ εκφράζεται μια στάση υποταγής και εγκαρτέρησης.

   Ολα τα παραπάνω παράγουν ένα και μοναδικό αποτέλεσμα. Αν δεν επιδοκιμάζουν, στέλνουν τουλάχιστον μήνυμα μηδενικής αντίδρασης. Λένε στην κυβέρνηση, στα άλλα αστικά κόμματα και στο κεφάλαιο «συνεχίστε να κάνετε ό,τι κάνετε, εμείς δεν αντιδρούμε». Η αποχή είναι, τελικά, συναίνεση. Ομως, είναι ξεκάθαρο - σήμερα ακόμα πιο πολύ - ότι απέναντι σε αυτή την πολιτική και τους φορείς της απαιτείται άμεση απάντηση. Οχι η οποιαδήποτε απάντηση. Αλλά η οργάνωση και η ανάπτυξη αγώνων των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η ανάγκη υπαγορεύει μία και μόνο εκλογική στάση. Την ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση». Είναι ψήφος διαμαρτυρίας αλλά και καταδίκης των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών και των φορέων τους. Ταυτόχρονα, είναι ψήφος ενίσχυσης και στήριξης της μάχης για να μπουν εμπόδια σε αυτή την πολιτική αλλά και για να διαμορφωθούν οι όροι για την ανατροπή της. Είναι ψήφος στήριξης του ΚΚΕ, του μοναδικού πολιτικού κόμματος που καλεί και μπορεί να οργανώσει την αντεπίθεση των εργαζομένων και συνολικά του λαού ενάντια σε όσους υπονομεύουν τις ανάγκες του. Δε χρειάζεται κανείς να συμφωνεί μαζί του σε όλα. Αρκεί η συμφωνία σε ένα και μόνο πράγμα: Δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος για «παζαρέματα», για αναμονή, για υποταγή. Απαιτείται άμεση οργάνωση και ανάπτυξη αγώνων για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού, κόντρα στα μονοπώλια.

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ