«Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι / Ολα κι αν τα δώσαμε»

ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΤΑΡ από τον Αστακό και άρχισαν οι ...κατάρες και τα κλάματα. Μεγάλος ο οδυρμός!

«Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι / Ολα κι αν τα δώσαμε» τραγουδάει η κυβέρνηση και προφανώς αναζητεί νέες «κόκκινες γραμμές» στις παραχωρήσεις που θα κάνει στα μονοπώλια.

«Οργισμένος» δήλωσε ο Χ. Παμπούκης γιατί οι επενδυτές που βρήκε δεν ήταν αρκούντως σοβαροί για να φτιάξουν εργοστάσιο (Αυτοί για τους οποίους έλεγαν τα ...καλύτερα λόγια).

Ομως, η κυβέρνησή μας - όλα κι όλα - είναι σοβαρότατη. Υπεύθυνη, προγραμματισμένη και τακτική.

Γι' αυτό βαφτίζει «ανάπτυξη» το να έρθει εδώ κάποια εταιρεία, να της δώσουμε δάση, αιγιαλούς, μηδενική φορολογία, εργαζόμενους χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα, γενικώς ...ό,τι θέλει, κι αυτή απλά να μπει στον κόπο να μαζεύει τα κέρδη.

Δεν είναι αυτή σοβαρή προσέγγιση της έννοιας «ανάπτυξη»; Τι άλλο μπορεί να είναι;

Φυσικά, την ίδια στιγμή (επειδή, είπαμε, είμαστε υπέρ της ανάπτυξης) το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων περικόπτεται κατά 75% και βάλε.

Γιατί το να φτιάχνονται πράγματα που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες του κοσμάκη (όταν φτιάχνονται τέλος πάντων) αυτό δεν είναι ...αναπτυξιακό. Πού βρίσκεται το κέρδος του ιδιώτη σε μια τέτοια ενέργεια;

Εννοείται πως από το όλο σκηνικό δε λείπουν και τα τηλεοπτικά «παπαγαλάκια» για να θέσουν ...τον απαραίτητο προβληματισμό: Τι άλλο πρέπει να κάνει η χώρα για να προσελκύσει επενδύσεις;

Και καταλαβαίνετε, βέβαια, τι είδους απαντήσεις περιμένουν να λάβουν. Από αυτές που αρέσουν στα αφεντικά τους.

Τελικά, το μόνο που μένει να αναλογιστούμε με την όλη ιστορία είναι το ...μέχρι πού θα φτάσει η ξεφτίλα και η παράδοση των πάντων στα συμφέροντα των πολυεθνικών. Ισως η απάντηση να ξεπερνά και τη φαντασία μας.