Καλύτερη ζωή μ' αυτό το σύστημα δεν μπορεί να υπάρχει

http://tasosnastos.blogspot.com/

Είναι θέμα εξουσίας

Η κατάσταση στον περίγυρο πάει από το κακό στο χειρότερο.

Με την «καλημέρα» θα στο βεβαιώσει ο γείτονας: «Τι κακό είναι αυτό που πάθαμε...».

Θα σου φέρει το μαντάτο ο ταχυδρόμος, που έχει γίνει πλέον υπάλληλος των τραπεζών καθώς μοιράζει μόνο ειδοποιήσεις εξόφλησης χρεών.

Αυτό είναι το δεδομένο που καταγράφουν και οι διάφορες μετρήσεις διαθέσεων της κοινής γνώμης.

Αυτό που δεν ανακοινώνεται από τις εταιρείες, παρότι το μετράνε (ξέρουμε τι ρωτάνε και βλέπουμε τι ανακοινώνουν), είναι η αγριάδα.

Πολύς κόσμος έχει αγριέψει. Δεν έχει ακόμα την ωριμότητα, τη συνείδηση, να μετατρέψει αυτό που τον αγριεύει σε θέληση για οργανωμένη πάλη ενάντια στον πραγματικό εχθρό του. Ισως και μάλλον σίγουρα αγνοεί ακόμα ποιος είναι ο εχθρός. Βοηθάνε τα μίντια, που του προβάλλουν κάθε μέρα και διαφορετικό αντίπαλο, να 'χει να εκτονώνεται. Ο κόσμος όμως είναι αγριεμένος.

Και βρίσκει καταφύγιο στο «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Δεν το κάνει πάντα, επειδή γνωρίζει πως οι νόμοι είναι φτιαγμένοι από τον αντίπαλο, απλά τους νιώθει εχθρικούς, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σ' αυτούς.

Ακόμα κι αυτή, όμως, η ασυνείδητη προσφυγή στο νόμο του

δίκιου του εργάτη είναι πρόβλημα για το σύστημα. Το μαρτυρούν δύο από τα κύρια άρθρα στον χτεσινό Τύπο. Γράφτηκαν με διαφορετική αφορμή το καθένα, καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα και τα δυο - δείγμα του ενιαίου κέντρου υποβολής.

Η αστική τάξη ανησυχεί για το «άτυπο κίνημα ανυπακοής». Και επισημαίνει πως τώρα ακριβώς είναι η ώρα το κράτος να δείξει τα δόντια του, γιατί αλλιώς το πόπολο θα τους πάρει τον αέρα. Τίποτα δεν έχουν διδαχτεί οι αστοί από την ίδια την ιστορία της τάξης τους, όταν στον καιρό της ήταν επαναστατική και κανένας νόμος, καμιά απαγόρευση δεν μπόρεσε να σταματήσει το δίκιο που ζητούσε τη δικαίωσή του στους δρόμους.

Οι πιο «λαϊκοί» από τους αστούς προπαγανδιστές το πάνε στο «γλυκό». Ενώ ζητάνε άτεγκτη εφαρμογή των νόμων, τους πλασάρουν ως «κανόνες κοινωνικής συμβίωσης».

Καμιά κοινωνική συμβίωση δεν υπάρχει ανάμεσα σε αφεντικά και εργάτες. Ισα ίσα που είναι αντίπαλοι από την αυγή της μέρας ακόμα. Ο εργάτης βγαίνει στην αγορά και πουλάει το εμπόρευμα εργατική δύναμη και το αφεντικό κοιτάει να το αγοράσει στη μικρότερη δυνατή τιμή. Η μάχη εκεί αρχίζει και ποτέ δε γίνεται συμβίωση. Το αφεντικό φτιάχνει τους νόμους. Μην ξεγελιέται κανείς ότι τους έπιασε ο πόνος για το κάπνισμα ή για τα κολέγια που δεν τηρούν τους κανόνες. Ισα ίσα ναρκωμένο θέλουν το λαό και κερδοφόρα επιχείρηση την εκπαίδευση. Αυτό που τους καίει είναι πώς θα εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους να σκύβουν το κεφάλι. Σε μια χώρα με ισχυρές αγωνιστικές παραδόσεις, που οι αγώνες έχουν βάλει σε συγκεκριμένες στιγμές της νεότερης ιστορίας και θέμα εξουσίας.

Σήμερα το ίδιο θέμα μπαίνει με βάση τα σημερινά δεδομένα. Ολες οι διαχειρίσεις του καπιταλισμού έχουν αποδειχτεί βάσανο για τους εργάτες. Αν κάτι είναι να αλλάξει, πρέπει να 'ναι καθαρό πως δεν μπορεί να είναι η γάζα πάνω από την κακοφορμισμένη πληγή. Πρέπει η ίδια η πληγή να καθαριστεί. Πρέπει αυτό που κατατρώει τις σάρκες των ανθρώπων - το καπιταλιστικό κέρδος - να φύγει από τη μέση, να δοθεί ανάσα στον οργανισμό να οικοδομήσει νέα μυική μάζα. Και τότε οι άνθρωποι θα γίνουν ικανοί για όσα σήμερα φαντάζουν άπιαστα.

Με άλλα λόγια, κάτι τέτοιο λέει το ΚΚΕ όταν ζητάει - και δικαιούται να το ζητάει - αποφασιστική ενίσχυση, σαν συνέχεια μαζικού απεγκλωβισμού από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑ.Ο.Σ.

Ασχετο: Το θέμα από την Αμερική έχει μια ιδιαίτερη αξία. Δεν τους ενοχλεί που ένας στους έξι δεν έχει δουλειά και σιτίζεται στο δήμο, αλλά ότι δικαιούνται επίδομα 96 βδομάδων, άρα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Ετσι κάνουν προπαγάνδα παίζοντας με το μικροαστό που του λένε «εσύ πληρώνεις, αυτοί καλοπερνάνε».

Ο,τι συμβαίνει εκεί, ήδη καλλιεργείται κι εδώ. Το κρίσιμο είναι ο απόλυτος αριθμός. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά. Αυτή η εφεδρική στρατιά άνεργων εργατών που η παρουσία της - δημιουργημένη από τους θύτες - χρησιμοποιείται για να πιέσει κι άλλο προς τα κάτω τα μεροκάματα. Αυτή η στρατιά που την δείχνουν για να αποδείξουν πως ο άνθρωπος μια χαρά μπορεί να ζει και μ' ένα επίδομα πτωχοκομείου.

Αυτό είναι το γενικό σχέδιο. Δεν τους έπιασε ο πόνος. Θέλουν να κάνουν κυρίαρχο μοντέλο τον εργάτη που είτε στο μεροκάματο, είτε στην ανεργία θα ζει με τόσα όσα αντιστοιχούν σε ένα επίδομα φτώχειας.

Καλύτερη ζωή μ' αυτό το σύστημα δεν μπορεί να υπάρχει.