Χωρίς αυταπάτες

http://tasosnastos.blogspot.com/

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει βαλθεί να αποδείξει ότι τα λεφτά για τα οποία το ίδιο το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά δήλωνε ότι υπάρχουν, τα βρήκε στις τσέπες των εργατών, των ανέργων, των αναπήρων.

Και αποφάσισε να τα πάρει με πολλούς τρόπους. Ενας απ' αυτούς είναι η σχεδιαζόμενη «αναδιανομή» στα επιδόματα. Και το κάνει γιατί δε δίνει από τα κρατικά ταμεία στους εργαζόμενους, στους ανέργους, στους ανάπηρους, αυτά πάνε στους κεφαλαιοκράτες. Οι οποίοι δεν μένουν ικανοποιημένοι από την αρπαγή του μόχθου στον ίδιο τον τόπο παραγωγής, αλλά θέλουν και τ' άλλα, όσα περισσότερα μπορούν να πάρουν από εκείνα που μέσα από τους φόρους καταλήγουν στα κρατικά ταμεία.

Αυτά τα κρατικά ταμεία, που έχουν κύρια αποστολή την πολύμορφη ενίσχυση των κεφαλαιοκρατών, θα γεμίσουν, λένε με τη νέα αύξηση του φόρου σε βασικά είδη (θα πάνε από το 11% στο 23%). Αυτό, όμως σημαίνει και μείωση εισοδήματος κατά 12% για τους εργάτες.

Παράλληλα, οι αυξήσεις που προαναγγέλλουν οι αλευροβιομήχανοι στο αλεύρι θα κάνουν στην κυριολεξία «το ψωμί ψωμάκι», που ήδη σήμερα πουλιέται σαν κιλό, ενώ είναι 500 γραμμάρια.

Ετσι θα κυλάνε τα πράγματα και κάθε επιμέρους μάχη θα είναι χαμένη εκ των προτέρων, όσο δε γίνεται καθαρό ότι το πρόβλημα δεν είναι πια αυτός ή ο άλλος που η κυβέρνηση παρουσιάζει σαν κερδοσκόπο, αλλά το ίδιο το σύστημα που υπάρχει και λειτουργεί από και για το μεγάλο κεφάλαιο.

Το προχτεσινό κάλεσμα του ΚΚΕ λέει καθαρά ότι υπάρχει άλλος δρόμος, αυτός που προϋποθέτει αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Κι αυτό δεν είναι κάτι για το μέλλον, είναι ανάγκη ζωής τώρα.

Για μια ζωή χωρίς μακιγιάζ, με κόστος για την πλουτοκρατία που έχει το θράσος να μιλάει για κοινωνία που καταναλώνει πιο πολλά απ' όσα παράγει, την ώρα που ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει πως οι πολλοί παράγουν πλούτο όλο και περισσότερο, αλλά λίγοι τον αρπάζουν.

Το νέο λίφτινγκ, με το οποίο η κυβέρνηση θέλει να αγοράσει πολιτικό χρόνο πρέπει να κατεδαφιστεί στο χτίσιμό του. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Να διεκδικηθεί όλος ο πλούτος από αυτούς που τον παράγουν. Είναι το αίτημα που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Για να μην μπορούν να βαφτίζουν το κρέας ψάρι, να μην μπορούν οι άρπαγες να συνεχίζουν την αρπαχτή με ένα ακόμα λίφτινγκ στο πολιτικό σύστημα.

Αυτό το πολιτικό σύστημα το παρουσιάζουν σαν κάτι ανεξάρτητο από τις οικονομικές σχέσεις που υπηρετεί, για να εκτιμούν κατά περίσταση ότι πότε είναι υγιές και πότε άρρωστο. Και με μια τέτοια οπτική να πλασάρουν ως γιατριά λύσεις όπως του εκλογικού νόμου ή τον έλεγχο στα οικονομικά των κομμάτων.

Η «γιατριά» προδίδει και την υποκρισία. Ακόμα και σε περίοδο βαθιάς ιδεολογικής χειραγώγησης του κόσμου, η αστική τάξη δε ρισκάρει καν εκλογές με απλή αναλογική, κάνοντας καθαρό ότι το κύριο που θέλει είναι μια κυβέρνηση απόλυτα ανεξέλεγκτη. Στα δε οικονομικά των κομμάτων προσπερνά το γεγονός ότι το λεγόμενο πολιτικό χρήμα για τα αστικά κόμματα, αυτό που λένε και μαύρο, δε φαίνεται ποτέ σε λογιστικές καταστάσεις. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που θέλουν να αποφύγουν είναι η πολιτική αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος εξουσίας κι αυτή βεβαίως δεν προέρχεται από τα κόμματα που στηρίζουν την αστική εξουσία.

Σ' αυτήν την πορεία, για την αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος υπάρχει ρόλος και για τις εφεδρείες του: Διάφορους που όποτε τα πράγματα στριμώχνονται για το ΠΑΣΟΚ, αυτοί θυμούνται κάποια «ενότητα της αριστεράς» - πλυντήριο. Είναι εκείνοι, οι οποίοι την ώρα που ο καθένας κρίνεται και από τη στρατηγική και από την τακτική που υπηρετεί αυτήν τη στρατηγική, αυτοί πετάνε απέξω το ταξικό στοιχείο και θυμούνται την αισθητική.

Αυτούς δεν τους αφορά το κάλεσμα του ΚΚΕ. Αυτοί θέλουν να τα έχουν καλά και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ και θα κάνουν πάντα πως δεν καταλαβαίνουν ότι ο μετανάστης εργάτης, ο άνεργος οικοδόμος, η γυναίκα στο εμπορικό με τους κιρσούς από την ορθοστασία κι άλλοι πολλοί, δεν έχουν πια ανάγκη από λόγια παρηγόριας, αλλά από οργάνωση ικανή να παλέψει στον πόλεμο που μαίνεται ενάντιά τους και να τον φέρει σε πέρας νικηφόρα.