Πόσο γρήγορα ξεκαθαρίζουν όλα...

Τελικά, δεν τους τα πήραν οι κομμουνιστές. Για δεκαετίες ο μέσος Αμερικανός έχει εκπαιδευτεί να φοβάται τους κομμουνιστές, που σύμφωνα με τη σχετική προπαγάνδα δε θα τους έπαιρναν μόνο τις περιουσίες αλλά και την περίφημη ελευθερία τους να πεθαίνουν από την πείνα, αλλά ελεύθεροι. Εχασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν ακριβώς γιατί έκαναν όνειρό τους το όνειρο που τους φύτεψαν οι καπιταλιστές.

Αυτό που ψυχορραγεί στις ΗΠΑ δεν είναι κανένα όνειρο. Αυτό ποτέ δεν υπήρχε. Ηταν ένα προπαγανδιστικό χαρτί που παίχτηκε όσο ήταν αναγκαίο. Για χρόνια και χρόνια οι ΗΠΑ είναι μια χώρα με βαθύτατες ταξικές αντιθέσεις όπου η δυστυχία των πολλών ήταν και παραμένει η ευτυχία των λίγων. Στον καιρό της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης οι αντιθέσεις αυτές οξύνθηκαν στο έπακρο και ίσως ακόμα δεν έχουν φανεί τα χειρότερα.

Είναι ακριβώς από εκεί, από το προπύργιο του καπιταλισμού που έρχεται το καλύτερο μάθημα πως με τον καπιταλισμό ή παλεύεις για να τον ανατρέψεις, ή - αγρά ή γρήγορα - θα τον υποστείς στην πιο βάρβαρη εκδοχή του, γιατί σε συνθλίβει. Γιατί πάνω στη δυστυχία των όσο περισσότερων, στήνουν τρελό χορό τα κέρδη των όλο και λιγότερων (τέσσερις εταιρείες όλες κι όλες ελέγχουν τη παγκόσμια διακίνηση των αγροτικών προϊόντων, αυτές καθορίζουν και την τιμή του σταριού με διάφορα προσχήματα - τώρα δήθεν με αφορμή τις φωτιές στη Ρωσία).

***

Πέτα στα σκουπίδια όλα όσα ακούς για τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, την κακή διαχείριση. Στο όνομά τους χτυπήθηκε κάθε δικαίωμα. Στο όνομά τους επιχειρείται και εδώ το χτύπημα πλατιών λαϊκών στρωμάτων, η βίαιη προλεταριοποίησή τους, έτσι που και εργατικό δυναμικό περισσότερο και φτηνότερο να υπάρχει και τα κέρδη να μοιράζονται ανάμεσα σε λιγότερους. Είναι νόμος, είναι αναγκαστικός. Δεν μπορεί να υπάρχει αύριο για τον καπιταλισμό

χωρίς τη διαρκή συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, χωρίς τη διαρκή ανακύκλωση των εργαζόμενων μαζών, είτε είναι απλοί μισθωτοί που εναλλάσσονται σε θέσεις εργασίας με ανέργους, είτε αυτοαπασχολούμενοι που εναλλάσσονται στις ίδιες θέσεις εργασίας με τους εργάτες αφού περάσουν και από την κατάσταση της ανεργίας.

Η ανακύκλωση της φτώχειας είναι αναγκαστική. Ποτέ και με κανένα νόμο εντός του καπιταλιστικού συστήματος δεν θα υπάρξει αναδιανομή κερδών υπέρ των παραγωγών του πλούτου.

Πολλοί αδυνατούν ακόμα να δουν πως είναι υποχρεωτική η στράτευσή τους στο μέτωπο που θα αντιπαλεύει τα μονοπώλια, πολλοί περισσότεροι αύριο θα βυθιστούν στα Τάρταρα και δε θα ξέρουν από πού τους ήρθε.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να αναδεικνύουμε διαρκώς τις αντιθέσεις - αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Κι απέναντι σ' αυτά να αντιπαραθέτουμε με παραδείγματα ως και την παραμικρή λεπτομέρεια το σχέδιο της λαϊκής εξουσίας για τη συγκρότηση και οργάνωση της λαϊκής οικονομίας. Να δείξουμε - για παράδειγμα - ότι όχι μόνο δεν πρέπει να μας λείπει το στάρι αλλά και μπορεί να περισέψει. Οτι δεν έχουμε ανάγκη το εισαγόμενο γάλα - σκόνη αλλά μπορούμε να στείλουμε κανονικό γάλα και σε λαούς που δεν έχουν δική τους παραγωγή. Οτι όχι μόνο βαμβακερά και μάλλινα μπορούμε να παράγουμε αλλά και κάθε είδους νέα ποιότητα υφάσματος σε στενή συνεργασία του επιστημονικού δυναμικού της χώρας με τους παραγωγούς των πρώτων υλών. Για αυτά και πολλά ακόμα μπορούμε να μιλάμε με στοιχεία συγκεκριμένα παράλληλα με την πάλη για τα άμεσα ζητήματα που γεννά η ανελέητη επίθεση των καπιταλιστών. Πάλη που πρέπει να κάνει διαρκώς καθαρό ότι η λύση με προοπτική μπορεί να υπάρχει μόνο στην όξυνση της αντιπαράθεσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

***

Οταν οι Κέρβεροι - αυτοί που φυλάνε τα στενά μη και ξεφύγει κανένας απ' τον Αδη - χορεύουν παρέα με τον Εμπαιγμό, δεν επιτρέπονται αυταπάτες. Η αποδοχή του Εμπαιγμού είναι το βήμα για να 'σαι «και κερατάς και δαρμένος». Αυτό ζητάει το νομοσχέδιο που μεταθέτει στους καταναλωτές την ευθύνη να κυνηγήσουν τα μονοπώλια, δήθεν την κερδοσκοπία με δικαστικές προσφυγές.

Πόσες φορές αυξήθηκαν οι αστυνομικοί στο όνομα της εγκληματικότητας; Είναι ήδη πολλαπλάσιοι απ' όσους παρέλαβε η κυβέρνηση Σημίτη που τους διπλασίασε. Ε, όσο μειώθηκε η εγκληματικότητα, τόσο θα μειωθεί και η φοροδιαφυγή με τους «ράμπο» του ΣΔΟΕ.

Μην έχεις καμιά αμφιβολία. Το κεφάλαιο ξεκαθαρίζει την αγορά, πετάει έξω τους πιο μικρούς, συγκεντρώνει την αγορά στα όρια ενός σούπερ μάρκετ.

Ασχετο: Υπάρχουν οπορτουνιστές και οπορτουνιστές. Υπάρχουν αυτοί που το ευκαιριακό τους βγαίνει από αδυναμία να παλέψουν. Υπάρχουν κι αυτοί που η αρπαχτή είναι τρόπος ζωής. Με τους πρώτους κάνεις ζάφτι, υπάρχει ελπίδα να καταλάβουν ότι άμα δεν παλέψεις προκοπή δε θα δεις, ότι δεν μπορείς μια ζωή να είσαι της προσκολλήσεως. Τους δεύτερους δεν πρέπει καν να τους πλησιάζεις, σε λερώνουν και με το χνώτο τους. Γνωστοί και αδιόρθωτοι. Το εκ των υστέρων κλάμα ορισμένων που ένιωσαν τη βρώμα πάνω τους και τρόμαξαν, ενώ ήταν επιλογή τους η σχετική συναναστροφή, δε λύνει το πρόβλημά τους. Ας αφήσουν στην άκρη τις μικροαστικές αγωνίες του «κάτι να κάνουμε επειγόντως ρε παιδιά» κι ας κοιτάξουν να βρουν τη θέση τους πλάι ή και μέσα σε κείνο το κίνημα που και τον ένοχο δείχνει με το δάχτυλο τεντωμένο και το βάσανο που συνεπάγεται μια τέτοια πάλη αναλαμβάνει γιατί θέλει πράγματι να παλέψει - ανατρέψει τον αντίπαλο κι όχι να κάνει φιγούρα στην εξέδρα με μια ντρίπλα.