Με αφορμή τις βαθμολογίες

Mε την ανακοίνωση των βαθμολογιών των πανελλαδικών εξετάσεων, στα πρωτοσέλιδα του αστικού Τύπου κυριάρχησε η πρόβλεψη για γενική πτώση των βάσεων. Πρόκειται για μια πρόβλεψη με μεγάλη δόση αβεβαιότητας, αφού οι βάσεις διαμορφώνονται όχι μόνο από τους βαθμούς αλλά και από τις προτιμήσεις των υποψηφίων, οι οποίες δεν έχουν εκφραστεί, αφού δεν έχουν συμπληρωθεί ακόμα τα μηχανογραφικά. Ομως τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου «έπαιξαν» σκόπιμα με το θέμα «πτώση των βάσεων» στους τίτλους τους. Θέλουν, στη συγκεκριμένη συγκυρία που βρισκόμαστε, να δημιουργήσουν ελπίδες στις λαϊκές οικογένειες ότι οι κόποι κι οι θυσίες τους δε θα πάνε χαμένες. Θέλουν η ευφορία που δημιουργεί η αναγγελλόμενη πτώση των βάσεων να ταυτιστεί με τις κυβερνητικές επιλογές. Θέλουν, με τις αναλύσεις τους για τις αυξομοιώσεις των βάσεων ανά σχολή, να κατευθύνουν τις προτιμήσεις των υποψηφίων.

Kυρίως, θέλουν να εγκλωβίσουν τους νέους και τις λαϊκές οικογένειες να συζητούν για τα 100 ή τα 200 μόρια «πάνω» ή «κάτω» και να ξεχνούν την ουσία, που είναι το περιεχόμενο της μόρφωσης στο σχολείο, που έχει ήδη υποβαθμιστεί και θα υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο με τις αναδιαρθρώσεις που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση για το σχολείο. Θέλουν να μπαίνουν οι υποψήφιοι και οι οικογένειές τους στο δίλημμα «να δηλώσω πιο πάνω την α' ή τη β' σχολή» και να ξεχνούν ότι το σύνολο των σχολών σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ υποβαθμίζονται. Θέλουν να κρατούν εγκλωβισμένο τον κόσμο να κρίνει και να κατατάσσει την κάθε σχολή με κριτήριο το πόσο ψηλή είναι η βάση της, με κριτήρια δηλαδή «εμπορικά» του τύπου «προσφοράς - ζήτησης» και όχι με το αν βγάζουν επιστήμονες και τι είδους επιστήμονες. Ετσι διατηρούνται και οι αυταπάτες περί σχολών υψηλών βάσεων που οδηγούν τάχα σε σχετικά άμεση «επαγγελματική αποκατάσταση», αυταπάτες που γκρεμίζονται μετά τα τέσσερα χρόνια των σπουδών, όταν οι νέοι ανακαλύπτουν στην πράξη ότι τα επαγγελματικά - εργασιακά δικαιώματα έχουν ήδη χτυπηθεί για όλους τους αποφοίτους.

Είναι αποκαλυπτικοί οι τίτλοι μεγάλων εφημερίδων (που αναπαράγονται και από τα κανάλια) του τύπου... «οι σπουδές είναι στόχος ζωής», «οι 18άρηδες βαθμολογούν το μέλλον τους» κ.ά. Υπηρετούν τη λογική ότι οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι τάχα ο κύριος σταθμός στη ζωή του κάθε νέου, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν το σχολείο πολύ πριν τα 18 τους χρόνια, παραγνωρίζοντας και το γεγονός ότι για τα επίσης χιλιάδες παιδιά που δε θα εισαχθούν σε μια σχολή ανώτατης εκπαίδευσης δεν υπάρχει αξιόπιστη λύση σπουδών, υψηλού επιπέδου σε δημόσιες και δωρεάν σχολές. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι χτες, την ίδια μέρα των βαθμολογιών, το υπουργείο Παιδείας έδωσε για διαβούλευση, στο διαδίκτυο και τη Βουλή, το προσχέδιο νόμου για τη λεγόμενη «διά βίου μάθηση». Είναι ένα μήνυμα - και προς αυτούς που έχουν ελπίδες για πρόσβαση και σ' αυτούς που αναζητούν άλλες λύσεις - ότι όλοι θα καταλήξουν στον ατομικό ανταγωνισμό των προσόντων, του διά βίου κυνηγιού καταρτίσεων και δεξιοτήτων, της διά βίου εκμετάλλευσης.

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ