Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Μετά μεγίστης ταραχής για το «δημοκρατικό ατόπημα» στο οποίο προέβη το ΚΚΕ ανήλθε στο κοινοβουλευτικό βήμα η κυρία υπουργός Παιδείας χτες.
*
Ποιο ήτο το «ατόπημα»;
Οτι οι βουλευτές του Κόμματος τόνισαν πως το ΚΚΕ θα στηρίξει με όλες τις δυνάμεις του την προσπάθεια να μην ψηφιστεί ο νόμος - έκτρωμα για την Ανώτατη Εκπαίδευση, αλλά και ότι εφόσον ο νόμος ψηφιστεί, το ΚΚΕ θα στηρίξει τον αγώνα να μην εφαρμοστεί στην πράξη.
*
Η υπουργός της κυβέρνησης των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, των δανειακών συμβάσεων (κ.ο.κ.) εξεμάνη: Ακούς εκεί να λέει το ΚΚΕ ότι τάσσεται υπέρ της μη εφαρμογής «ψηφισμένων νόμων»! Φρίκη!
***
Κατ' αρχάς, καμία θεατρικότητα δεν μπορεί να κρύψει την «αλά καρτ» αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι (αστικοί) νόμοι από τους αστούς πολιτικούς (τους ίδιους δηλαδή πολιτικούς που ψηφίζουν αυτούς τους νόμους).
*
Για παράδειγμα:
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν εφαρμόζεται, αλλά ουδέποτε η κυρία Διαμαντοπούλου και οι συν αυτή εξεμάνησαν από τη μη εφαρμογή του.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις καταβολή των χρεών τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν εφαρμόζεται.
Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή των μεγαλόσχημων (αφού μόνο αυτοί μπορούν να φοροδιαφεύγουν) και άλλος που απαγορεύει την εισφοροδιαφυγή των βιομηχάνων, εφοπλιστών, εργοδοτών (αφού μόνο αυτοί μπορούν να εισφοροδιαφεύγουν). Δεν εφαρμόζονται.
Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Δεν εφαρμόζονται.
Υπάρχουν διατάξεις (συνταγματικές, μάλιστα) που υπαγορεύουν την κύρωση διεθνών συμβάσεων της χώρας, όπως είναι τα μνημόνια, με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και όχι με τον πραξικοπηματικό τρόπο που το διέπραξαν ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ, στην πρώτη φάση, και το ΠΑΣΟΚ μόνο του, στη δεύτερη φάση. Δεν εφαρμόζονται.
*
Συμπέρασμα:
Οι νόμοι όχι μόνο είναι ταξικοί. Ταξική είναι και η εφαρμογή (ή η μη εφαρμογή) τους.
***
Ζήτημα δεύτερον και σημαντικότερον: Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική - ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»:
«Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος, αλλά νόμος»)! «Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!»...
*
Ως εκ τούτου, και για όσους δεν κατάλαβαν:
Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν»! Τα πάντα γίνονται διά νόμου.
Απόδειξη:
*
Κόψιμο μισθών - νόμος!
Κόψιμο συντάξεων - νόμος!
Αύξηση 40% στα εισιτήρια - νόμος!
Απολύσεις εργαζομένων - νόμος!
Λεόντειες (κατά τα εισαγγελικά πορίσματα) συμβάσεις για τα διόδια -νόμος!
«Ζήμενς», C4i, Ζέπελιν, Ολυμπιάδα - νόμος («υπέρτατος», μάλιστα)!
Τετραπλασιασμός των έμμεσων φόρων - νόμος!
Εκ περιτροπής «εργασία» και εργασιακή «εφεδρεία» - νόμος!
«Δικαίωμα» συνταξιοδότησης μετά θάνατον - νόμος!
Κλοπή ασφαλιστικών ταμείων - νόμος!
Χαράτσι στα νοσοκομεία - νόμος!
Ρουσφέτια μέσω ΜΚΟ - νόμος!
*
Ιδού περί ποίας «δημοκρατικής ευνομίας» και «δημοκρατικής τάξεως» κόπτεται η κυρία υπουργός.
Ιδού η «λογική» τους περί «νομιμότητας».
Τι γίνεται όμως με εκείνη την έννοια που θέλει να εξετάζει τα ζητήματα (και τους νόμους) σύμφωνα με το εξής κριτήριο:
Τι είναι επωφελές και τι είναι επιβλαβές για τους πολλούς; Εν ολίγοις, τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο;
«Αδιάφορο» (!), λένε οι δημοκράτες των (πλαστών) κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και επιμένουν μονότονα: «Είναι νόμιμο»! Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να είναι και «ηθικό»...
***
Είναι πρόδηλο ότι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία.
Παρεμπιπτόντως: Ποτέ δεν τους ακούσαμε να καταγγέλλουν κάποια παρανομία με αφορμή ότι το (δικό τους, το αστικό) Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος» του κράτους, υπεραμύνεται - στα χαρτιά - της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, του δικαιώματος όλων να έχουν εργασία, της εθνικής κυριαρχίας, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
*
Οταν, επομένως, μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκρατία ως μεθοδολογία για την επιβολή - με ισχύ «νόμου» - των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.
Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους.
Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Η συγκρότηση ενός μαζικού, οργανωμένου, δημοκρατικού και πλειοψηφικού εργατικού και λαϊκού κινήματος που καθιστά ανενεργούς και θα πετάξει στα σκουπίδια τους νόμους τους.
*
Με την άποψη αυτή προφανώς διαφωνεί η κυρία Διαμαντοπούλου.
Ατυχώς γι' αυτήν συμφωνεί ο Ρήγας Φεραίος:
«Οταν - έλεγε - η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».Συμφωνεί, επίσης, ο Μοντεσκιέ - ο δικός «τους» αστός Μοντεσκιέ - όταν έγραφε ότι:
«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης»,
και πρόσθετε ότι
«είναι καλό να εξορκίσουμε τους νόμους πριν βρικολακιάσουν και ξεκινήσουν να πίνουν το αίμα μας».
*
Μήπως ήρθε η ώρα η κυρία υπουργός να φτιάξει ένα νόμο για να«κάτσει στο σκαμνί» τον Ρήγα και τον Μοντεσκιέ;...
Συγχαρητήρια σύντροφε Μπογιόπουλε, η σκέψη σου και η γραφίδα σου τσακίζουν κυριολεκτικά κόκκαλα... Αυτές είναι πραγματικά επιστημονικές μαρξιστικές θέσεις, που εξειδικεύουν συγκεκριμένες αρχές του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού στη συγκεκριμένη περίπτωση : Τι είναι οι νόμοι στην ταξική κοινωνία, τι εκφράζουν και ζητήματα περί την εφαρμογή τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ένα τέτοιο σοβαρό θέμα, που για τους πολλούς αποτελεί "θολό τοπίο" και επί του οποίου ευρύτατα δημαγωγούν οι εξουσιαστές και τα φερέφωνά τους, χρειάζεται πραγματικά τέτοιου ε ί δ ο υ ς εξαιρετικά ευφυείς και αδιάσειστες επιστημονικά και συνάμα σύντομες αναλύσεις, οι οποίες αμέσως μπορούν να γίνουν κατανοητές ευρύτατα.
Αλλ'αφού δεν μπορούμε να "πολλαπλασιάσουμε" τους ...Μπογιόπουλους !!!, μήπως θα ήταν εφικτό και α ν α γ κ α ί ο να πολλαπλασιάσουμε αυτούς που θα είχαν την ικανότητα να εκφράσουν δημόσια τέτοιους είδους επιστημονικό, μαρξιστικά εκλαϊκευμένο και απόλυτα κατανοητό λόγο ; ; ; Και μήπως,σύντροφοι, θα έπρεπε αυτά τα κείμενα να διαδίδονται σε φωτοτυπίες, χέρι με χέρι, σε όσους δ ε ν διαβάζουν ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ή να αναρτώνται σε χώρους μαζικών συναθροίσεων, ιδίως δε σε χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα γραφεία κ.α.
Εγώ τουλάχιστον, νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον σ.Μπογιόπουλο για την πνευματική απόλαυση που μου έδωσε το παραπάνω κείμενο, όπως άλλωστε και όλη η αρθρογραφία και η εν γένει ζωντανή παρουσία του, όταν κάνουν το "στραβοπάτημα" και τον καλούν σε μέσα δημόσιας ακρόασης.
Σπύρος
Ο καπιταλισμός είναι η κρίση
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ (Ελευθεροτυπία, 16/7/2011)
«Η βαθύτερη αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων βρίσκεται στη βασική και ανίατη αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος: στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, από τη μια μεριά, και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, από την άλλη».
Συγγραφέας των ως άνω, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος. Περιέχονται στο πρώτο κεφάλαιο του άρτι εκδοθέντος βιβλίου του με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» και υπότιτλο «Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το "χρέος" της ανατροπής τους - Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη).
Ο Νίκος Μπογιόπουλος συμμετέχει χρόνια στο δημόσιο διάλογο• με παρρησία και τόλμη παραθέτει τις απόψεις του και υπερασπίζεται με επιχειρήματα τη σοσιαλιστική του ιδεολογία είτε ως συντάκτης του «Ριζοσπάστη» είτε ως ενεργό μέλος του ΚΚΕ. Η εμπειρία του αυτή τον βοηθά να δει πίσω από τα φαινόμενα και να φέρει στο φως τα ψεύδη, αλλά και τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος. Ενα άλλο όπλο που διαθέτει στον «πόλεμο» της ιδεολογικής αντιπαράθεσης είναι η ευρεία μαρξική του παιδεία, η «αποκάθαρση» που επιχειρεί στο μαρξικό λόγο από τη διαστροφή που έχουν επιφέρει αστοί, αλλά και «αριστεροί» αναλυτές του.
Ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρος. Η διεθνής οικονομική κρίση δεν είναι προϊόν της κακής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, όπως ανοήτως (σκοπίμως, όμως) ισχυρίζονται οι θιασώτες του• ούτε οφείλεται στα ανεπαρκή μέτρα διαφάνειας και ελέγχου στη διακίνηση των κεφαλαίων• ούτε, επίσης, στους αστρονομικούς μισθούς των golden boys και στελεχών των τραπεζών• ούτε στα φαινόμενα σκανδάλων και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος• ούτε, τέλος, σ' εκείνους που βρήκαν ένοχο της κρίσης τον «καζινοκαπιταλισμό».
Η κρίση οφείλεται στη διακοπή του κύκλου αναπαραγωγής του κεφαλαίου, όταν δηλαδή τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια αδυνατούν να διαγράψουν τον κύκλο της διευρυμένης παραγωγής. «Η κρίση υπερπαραγωγής είναι το αναπόφευκτο φαινόμενο του καπιταλιστικού κύκλου παραγωγής και η δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής - κατανάλωσης (υπό οποιαδήποτε διαχείριση, κεϊνσιανή ή φιλελεύθερη, περιοριστική ή επεκτατική κ.λπ.) το αναγκαστικό παρακολούθημά της. Και τούτο διότι ποτέ η κατανάλωση δεν μπορεί να υπερκεράσει την παραγωγή...».
Με περισσή άνεση ο Ν. Μπογιόπουλος διαλύει τους μύθους των υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος, περί επικράτειας τάχα της αγοράς, ανάγκης να ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια περιουσία και όλα όσα επιτάσσει το Μνημόνιο.
Ξεσκεπάζει το ρεσιτάλ ανηθικότητας («όλοι μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες»...) αναλύοντας διεξοδικά τα έργα και τις ημέρες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, την απληστία, ασυδοσία, αυθαιρεσία του πολιτικού προσωπικού. Με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ποιος, πού, πότε, πώς άρπαξε τον πλούτο της χώρας, βυθίζοντας στην ανέχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση μεσαία, λαϊκά και μειονοτικά στρώματα.
Διπλά εξαιρετικό, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Από τη μια είναι ένα θαυμάσιο αρχειακό corpus και από την άλλη μια διεισδυτική ανάλυση των νόμων της αγοράς που οδηγούν στο καπιταλιστικό αδιέξοδο και τη συνεπακόλουθη φρίκη του συστήματος.
Και, βεβαίως, έχει τη δική του οικονομική πρόταση, τον πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας της χώρας, που «κλειδί» της είναι «η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας, που καθορίζουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα• προϋπόθεση είναι η απαλλοτρίωση της ατομικής ιδιοκτησίας και η μετατροπή της σε κοινωνική».
Ο μόνος δρόμος, υποστηρίζει, είναι ο σοσιαλισμός. Αλλως θα επικρατεί η (καπιταλιστική) βαρβαρότητα. Το βιβλίο τιμά, εκτός από το μεγαλείο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, τη δημοσιογραφία την ίδια.