Το Τεί­χος του Βε­ρο­λί­νου και τα ψέ­μα­τα των ιμπε­ρια­λι­στών

Η 9η Νο­έμ­βρη απο­τε­λεί ημε­ρο­μη­νία-ορό­ση­μο για όσους έχουν ανα­γά­γει την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα σε επάγ­γελ­μα. Πρό­κει­ται για τη μέρα εκεί­νη που, το 1989, ξε­κί­νη­σε η κα­τα­στρο­φή του λε­γό­με­νου «Τεί­χους του Βε­ρο­λί­νου». Έκτο­τε, κάθε χρόνο πα­ρα­κο­λου­θού­με φιέ­στες, μι­κρό­τε­ρες ή με­γα­λύ­τε­ρες, της επε­τεί­ου για την πτώση του Τεί­χους και την πα­λι­νόρ­θω­ση του κα­πι­τα­λι­σμού στη Λα­ο­κρα­τι­κή Δη­μο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας (ΛΔΓ). Στις φιέ­στες αυτές οι νι­κη­τές του Ψυ­χρού Πο­λέ­μου επι­στρα­τεύ­ουν όλη τους την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή φα­ντα­σία προ­κει­μέ­νου να γιορ­τά­σουν το «με­γά­λο γε­γο­νός» – το 2014, στην 25η επέ­τειο, επί­ση­μος προ­σκε­κλη­μέ­νος ήταν η θλι­βε­ρή μα­ριο­νέ­τα του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού που ακού­ει στο όνομα Μι­χα­ήλ Γκορ­μπα­τσόφ.

Εδώ και 26 χρό­νια, στο πλαί­σιο της κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σης του σο­σια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με, η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία, τα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης αλλά και οι γνω­στοί και μη εξαι­ρε­τέ­οι οπορ­του­νι­στές επι­δί­δο­νται σε μπα­ράζ δια­στρε­βλώ­σε­ων ανα­φο­ρι­κά με την ιστο­ρία του Τεί­χους. Συ­κο­φα­ντούν σκό­πι­μα τη Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας, τις κα­τα­κτή­σεις της οι­κο­δό­μη­σης του σο­σια­λι­σμού ενώ ταυ­τό­χρο­να επι­χει­ρούν να χει­ρα­γω­γή­σουν την ευ­ρω­παϊ­κή και διε­θνή κοινή γνώμη με τη γνω­στή αντε­πι­στη­μο­νι­κή εξί­σω­ση κομ­μου­νι­σμού και φα­σι­σμού.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι δια­φο­ρε­τι­κή από αυτήν που ο διε­θνής ιμπε­ρια­λι­σμός επι­χει­ρεί να εμ­φα­νί­σει.

«Το Τεί­χος του Βε­ρο­λί­νου», λένε, «ανε­γέρ­θη­κε προ­κει­μέ­νου να στα­μα­τή­σει την αυ­ξα­νό­με­νη φυγή ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νών προς την κα­πι­τα­λι­στι­κή Ομο­σπον­δια­κή Δη­μο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας». Πρό­κει­ται για κλασ­σι­κό ψευ­δές επι­χεί­ρη­μα της αστι­κής προ­πα­γάν­δας. Η δη­μιουρ­γία του Τεί­χους επι­βλή­θη­κε από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επεμ­βα­τι­κό­τη­τα και την συ­νε­χή προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης της Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας.

Για να απα­ντή­σου­με στο «γιατί ανε­γέρ­θη­κε το Τεί­χος;» πρέ­πει να πάμε πολύ πριν το 1961 (χρο­νιά της ανέ­γερ­σης του), στην πε­ρί­ο­δο που ακο­λού­θη­σε το τέλος του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου. Το με­τα­πο­λε­μι­κό μέλ­λον της Γερ­μα­νί­ας κα­θο­ρί­στη­κε με τις απο­φά­σεις της λε­γό­με­νης Διά­σκε­ψης του Πότσ­νταμ (Ιού­λιος-Αύ­γου­στος 1945) με­τα­ξύ της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης, των ΗΠΑ και της Βρε­τα­νί­ας. Σκο­πός της Διά­σκε­ψης ήταν να τε­θούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για ένα ενιαίο – απο­στρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νο, απο­να­ζι­στι­κο­ποι­η­μέ­νο, δη­μο­κρα­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­νο – γερ­μα­νι­κό κρά­τος. Μέχρι να εφα­μο­στούν τα συμ­φω­νη­θέ­ντα τη χώρα διοι­κού­σαν οι διοι­κη­τές των ενό­πλων δυ­νά­με­ων των τριών χωρών σε δύο τμή­μα­τα (το δυ­τι­κό υπό τον έλεγ­χο των ΗΠΑ-Βρε­τα­νί­ας-Γαλ­λί­ας και το ανα­το­λι­κό υπό τον σο­βιε­τι­κό έλεγ­χο).

Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­διώ­ξεις των δυ­τι­κών συμ­μά­χων ενά­ντια στην ΕΣΣΔ απο­τέ­λε­σαν τρο­χο­πέ­δη στην εφαρ­μο­γή των συμ­φω­νη­θέ­ντων του Πότσ­νταμ. Κω­δι­κο­ποι­η­μέ­να ανα­φέ­ρου­με τα εξής:

α) Στον τομέα ελέγ­χου των δυ­τι­κών συμ­μά­χων (Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία) μια σειρά μέ­τρων που είχαν συμ­φω­νη­θεί στο Πότσ­νταμ δεν έγι­ναν πράξη (π.χ. πλή­ρης διά­λυ­ση των να­ζι­στι­κών στρα­τευ­μά­των, ολο­κλη­ρω­τι­κό ξή­λω­μα του χι­τλε­ρι­κού κρά­τους, σύλ­λη­ψη και φυ­λά­κι­ση όλων των εγκλη­μα­τιών του Τρί­του Ράϊχ,  απο­τρο­πή κάθε μι­λι­τα­ρι­στι­κής-να­ζι­στι­κής δρά­σης). Είναι σαφές ότι ένα τμήμα του χι­τλε­ρι­κού κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού ήταν χρή­σι­μο στους ιμπε­ρια­λι­στές στην προ­σπά­θεια να στρι­μώ­ξουν την ΕΣΣΔ και το σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο.

β) Η διά­σπα­ση του Βε­ρο­λί­νου σε «δυ­τι­κό» και «ανα­το­λι­κό» ήταν απο­τέ­λε­σμα δια­σπα­στι­κών πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών και χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών της Δυ­τι­κής Γερ­μα­νί­ας. Οι ίδιοι (με τις ευ­λο­γί­ες των συμ­μά­χων) δη­μιούρ­γη­σαν ξε­χω­ρι­στό κρά­τος το 1948, ει­σή­γα­γαν νέο νό­μι­σμα και εγκα­τέ­λει­ψαν το δη­μαρ­χείο του Βε­ρο­λί­νου, επι­λέ­γο­ντας να εγκα­τα­στα­θούν, ως «δη­μο­τι­κή αρχή του Δυ­τι­κού Βε­ρο­λί­νου» στην συ­νοι­κία Σιέ­νε­μπεργκ. Ου­σια­στι­κά, οι δυ­νά­μεις του ιμπε­ρια­λι­σμού δη­μιούρ­γη­σαν ένα δικό τους κρα­τί­διο (Δυ­τι­κό Βε­ρο­λί­νο) στην καρ­διά της- ελεγ­χό­με­νης από την ΕΣΣΔ- ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας (το Βε­ρο­λί­νο, γε­ω­γρα­φι­κά, ανήκε ολό­κλη­ρο στο ανα­το­λι­κό κομ­μά­τι της χώρας).

γ) Από τη δη­μιουρ­γία της κα­πι­τα­λι­στι­κής Ομοσπ. Δη­μο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας (1949) και έπει­τα ξε­κί­νη­σε, πιο εντα­τι­κά και με­θο­δευ­μέ­να, η προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης του ανα­το­λι­κού τμή­μα­τος. Το δυ­τι­κό Βε­ρο­λί­νο απο­τέ­λε­σε για χρό­νια το πρω­κε­χω­ρη­μέ­νο φυ­λά­κιο της ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τας ενά­ντια στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση. Η επι­θε­τι­κό­τη­τα και πο­λε­μι­κή πήρε το χα­ρα­κτή­ρα ψυ­χο­λο­γι­κού πο­λέ­μου απέ­να­ντι στους ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νούς, συν­δια­σμέ­νη με σω­ρεία σα­μπο­τάζ και δο­λιο­φθο­ρών σε δη­μό­σιες εγκα­τα­στά­σεις του ανα­το­λι­κού Βε­ρο­λί­νου.

Την ίδια πε­ρί­ο­δο που στην ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία είχε ξε­κι­νή­σει η οι­κο­δό­μη­ση του σο­σια­λι­σμού, οι δυ­νά­μεις του ΝΑΤΟ, με βάση το δυ­τι­κο­γερ­μα­νι­κό κρά­τος, τρα­βού­σαν ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο το σχοι­νί της πρό­κλη­σης και των απει­λών. Να θυ­μή­σου­με πως στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του ’50 η δυ­τι­κή Γερ­μα­νία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ ξε­κί­νη­σαν την εγκα­τά­στη­ση σύγ­χρο­νων οπλι­κών συ­στη­μά­των στο έδα­φος της, ενώ η κυ­βέρ­νη­ση του δυ­τι­κού Βε­ρο­λί­νου εξο­πλί­ζο­νταν μέχρι τα δό­ντια κά­νο­ντας επί­δει­ξη μι­λι­τα­ρι­στι­κής δύ­να­μης (όλα αυτά, να ση­μειω­θεί, κα­τα­στρα­τη­γώ­ντας τις συμ­φω­νί­ες του 1945). Όλα αυτά προ­φα­νώς απο­τε­λούν «ψιλά γράμ­μα­τα» για τους θια­σώ­τες της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας.

Τα σύ­νο­ρα έκλει­σαν το βράδυ της 12ης προς 13η Αυ­γού­στου 1961 έπει­τα από εντο­λή της βου­λής της Λαοκρ. Δη­μο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας. Η πράξη αυτή απο­τε­λού­σε, επί της ου­σί­ας, ένα μέτρο προς την κα­τεύ­θυν­ση της δια­σφά­λι­σης της ει­ρή­νης και της ασφά­λειας της σο­σια­λι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας.

Το «Τεί­χος του αί­σχους» ή, μήπως, τα αίσχη των ιμπε­ρια­λι­στών;

Η ανέ­γερ­ση του Τεί­χους στο Βε­ρο­λί­νο, λοι­πόν, όπως εί­δα­με, ήταν απο­τέ­λε­σμα της κλι­μα­κού­με­νης ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Η επι­θε­τι­κό­τη­τα αυτή είχε ως στόχο της τον σο­σια­λι­σμό που χτί­ζο­νταν στην ΕΣΣΔ και την ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας). Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό είναι άλ­λω­στε πως η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα είχε προσ­δώ­σει στο δυ­τι­κό Βε­ρο­λί­νο την ονο­μα­σία «βι­τρί­να του ελεύ­θε­ρου κό­σμου», σε αντι­δια­στο­λή με το δήθεν ανε­λεύ­θε­ρο, κα­τα­πιε­στι­κό κα­θε­στώς της γερ­μα­νι­κής Λαϊ­κής Δη­μο­κρα­τί­ας.

Τον Ιούλη του 2001 ο γερ­μα­νός ιστο­ρι­κός και κα­θη­γη­τής Ulrich Huar έγρα­φε σχε­τι­κά: «Το προ­γε­φύ­ρω­μα αυτό του ιμπε­ρια­λι­σμού χρη­σι­μο­ποιού­νταν για διείσ­δυ­ση πρα­κτό­ρων στη ΓΛΔ και για προ­σέλ­κυ­ση πο­λι­τών της ΓΛΔ στη Δύση, ήταν κέ­ντρο του “ψυ­χρού πο­λέ­μου”, βάση εξόρ­μη­σης για υπο­νο­μευ­τι­κές ενέρ­γειες, κέ­ντρο προ­πα­γάν­δας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κον­τσέρν των ΜΜΕ, βάση για (κατά και­ρούς) πάνω από 80 μυ­στι­κές υπη­ρε­σί­ες. Από το Δυ­τι­κό Βε­ρο­λί­νο ορ­γα­νώ­θη­καν μέσα στη ΓΛΔ και χρη­μα­το­δο­τή­θη­καν πα­ρά­νο­μες δρα­στη­ριό­τη­τες της “έρ­που­σας αντε­πα­νά­στα­σης”». Τι πε­ριε­λάμ­βα­ναν, με­τα­ξύ άλλων, αυτές οι πα­ρά­νο­μες δρα­στη­ριό­τη­τες; Ιδε­ο­λο­γι­κό πό­λε­μο, μη τή­ρη­ση από τη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία υπο­χρε­ώ­σε­ων πα­ρά­δο­σης πρώ­των υλών, εμπο­ρευ­μά­των, τε­χνο­λο­γι­κών ειδών, ανταλ­λα­κτι­κών, νο­μι­σμα­τι­κή κερ­δο­σκο­πία κλπ.

Όσο, όμως, απο­κρύ­βει τους λό­γους που οδή­γη­σαν στην ανέ­γερ­ση του Τεί­χους, η ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα απο­σιω­πεί πλή­ρως το τι ακο­λού­θη­σε της πτώ­σης του το 1989. Και αυτό διότι, πίσω από τους δι­θυ­ράμ­βους για «νίκη της δη­μο­κρα­τί­ας, του ελεύ­θε­ρου κό­σμου κλπ», η πτώση του τεί­χους ση­μα­το­δό­τη­σε- εκτός των άλ­λων- και την απαρ­χή ενός άνευ προη­γου­μέ­νου πλιά­τσι­κου με «λεία» τη δη­μό­σια πε­ριου­σία της Λ.Δ. της Γερ­μα­νί­ας και θύ­μα­τα τη γερ­μα­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη. Πρό­κει­ται για την ίδια τα­κτι­κή που εφαρ­μό­στη­κε αρ­γό­τε­ρα με τη διά­λυ­ση της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας και που πε­ριε­λάμ­βα­νε ξε­πού­λη­μα δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών σε ιδιώ­τες, στρα­τιές εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση βα­σι­κών κοι­νω­νι­κών αγα­θών, σκαν­δα­λώ­δεις απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις με μίζες σε δυ­τι­κο­γερ­μα­νούς πο­λι­τι­κούς και κόμ­μα­τα.

Το ποιος ωφε­λή­θη­κε, λοι­πόν, από τη νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης και την πτώση του… «Τεί­χους του αί­σχους» είναι πλέον ξε­κά­θα­ρο. Όπως επί­σης είναι ξε­κά­θα­ρο το που στο­χεύ­ουν οι φιέ­στες για την «επα­νέ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης», την κα­τάρ­ρευ­ση του «σι­δη­ρούν πα­ρα­πε­τά­σμα­τος» και οι λοι­πές αστι­κές φαν­φά­ρες.

Το Τεί­χος του Βε­ρο­λί­νου μπο­ρεί να γκρε­μί­στη­κε το Νο­έμ­βρη του 1989, όμως τη θέση του πήρε ένα άλλο «τεί­χος» – αυτό της τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης, της κα­πι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών εγκλη­μά­των. Αυτό το τεί­χος προ­σπα­θούν με νύχια και με δό­ντια να συ­ντη­ρή­σουν οι προ­σω­ρι­νοί «νι­κη­τές» γιατί, παρά την αλα­ζο­νεία τους, βαθιά μέσα τους γνω­ρί­ζουν πως η Ιστο­ρία δεν τε­λεί­ω­σε το 1989…

Νίκος Μότ­τας