Πατρίς – θρησκεία – σκοταδοκρατία!

     Η Θρησκεία είναι η “ανεστραμμένη συνείδηση του κόσμου” (Μαρξ).
Ενός κόσμου που “σε αυτόν που όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σε εκείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φθηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε πολύ συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» (Λένιν). 

    Είναι ακριβώς οι…κοσμικές αναγκαιότητες αυτού του εκμεταλλευτικού κόσμου που κατέστησαν τη θρησκεία «εργαλείο» και πλευρά των καθορισμένων κοινωνικών σχέσεων ανά τους αιώνες.

    Τέτοιο «εργαλείο» είναι φυσικά και ο χριστιανισμός, όπως και όλες οι

θρησκείες, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαπερνώνται από το εξής σχήμα: Ακόμα κι αν ο επίγειος βίος δεν είναι τόσο φιλικός με τον άνθρωπο, η δικαιοσύνη θα αποκατασταθεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, σε μια …άλλη ζωή. Μια ζωή, που η «επαλήθευση» της ύπαρξης της ανάγεται στη σφαίρα των ιδεών και του «πίστευε και μη ερεύνα».

    Με άλλους λόγους, αυτό το στοιχείο της μεταθανάτιας ανταμοιβής, που προβάλλεται από όλα τα θρησκευτικά δόγματα, γίνεται πολύ χρήσιμη και αξιοποιήσιμη δύναμη για την αποτροπή της αντίδρασης των καταπιεζόμενων εναντίον των καταπιεστών τους σε τούτον τον …μάταιο κόσμο. Κατ’ αυτό τον τρόπο η θρησκεία λειτουργεί αντικειμενικά ως ο «δεξιός βραχίονας» της κάθε καταπιεστικής εξουσίας, η οποία μόνο οφέλη έχει από ένα «εργαλείο» όπως η θρησκεία, που καλλιεργεί στον στερημένο και εκμεταλλευόμενο αυτού του κόσμου την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα για όσα υφίσταται επί της Γης.

   Όλα τα παραπάνω, ειδικά για τους εκκλησιαστικούς ταγούς και το αστικό ελληνικό κράτος, είναι διαχρονικά. Έρχονται από πολύ μακριά και για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν πως στο χώρο της Εκκλησίας υπάρχουν ισχυροί πυρήνες ρασοφόρων, όχι μόνο κατώτερων αλλά και στις κορυφές της. Όλοι αυτοί αποδεικνύουν την αλήθεια αυτού που ο θυμόσοφος λαός μας λέει: «Ο λύκος κι αν εγέρασε το χούι δεν τ’ αλλάζει».

«Ηθική δύναμη του Έθνους» και του αστικού ελληνικού κράτους 

 Η Εκκλησία της Ελλάδος είχε και έχει «πολιτογραφήσει» τον εαυτό της ως την κατ’ εξοχήν «ηθική δύναμη του Έθνους» και του αστικού ελληνικού κράτους και οι κληρικοί της, παντός βαθμού, «διανοούμενοι ταγοί του Έθνους». 

Κι επειδή η ιστορία διδάσκει, όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και το παρόν και το μέλλον, αξίζει να θυμηθούμε κάποια γεγονότα όχι μόνο από το πρόσφατο παρελθόν αλλά και αρκετά χρόνια πίσω που αποδεικνύουν πόσο πίσω είναι κολλημένοι ισχυροί αρμοί της ελλαδικής Εκκλησίας. 

«Η Εκκλησία είναι η ηθική δύναμις του Κράτους.  Η δράσις αυτής είναι δράσις υπέρ του Έθνους και του Κράτους του Ελληνικού» αναφερόταν σε συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου ήδη από τον Ιούνιο του  1926. Και αυτή η θέση είναι ακόμη και σήμερα ισχυρή στη μεγάλη  πλειοψηφία των μητροπολιτών. 

 Μεγαλωμένη στην αγκαλιά του αστικού κράτους και υποταγμένη σ’ αυτό, κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά σε ένα φαινόμενο της κοινωνικής ζωής, το οποίο δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, έσπευδε να ζητήσει την προστασία, αλλά και την παρέμβαση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, σε αντάλλαγμα της υποστήριξης που έδινε στο κυρίαρχο κράτος. 

Ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ενημερώνοντας την Ιεραρχία, τον  Οκτώβριο του 1924  για τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, Θεμιστοκλή Σοφούλη, σημείωνε χαρακτηριστικά: Η Εκκλησία «είναι η μόνη δύναμις, ην δυνάμεθα ν’ αντιτάξωμεν κατά του κομμουνισμού και των άλλων εχθρών της κοινωνίας». 

Ειδικότερα στην περίοδο του Μεσοπολέμου, η δυναμική εισβολή νέων ιδεών στην ελληνική κοινωνία, αντιμετωπίστηκε από την Εκκλησία, όχι μέσω ενός εναλλακτικού αυτόνομου θρησκευτικού λόγου, αλλά κυρίως μέσω των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών. 

 Το παράδειγμα του «ευσεβούς»  Μουσολίνι 

 Τον Οκτώβριο του 1924 συνέρχεται η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θέμα της συζήτησης το υπόμνημα της Χριστιανικής Ενώσεως Σωματείων «εν ώ ανελύετο το έργον του Κορδάτου περί των ελατηρίων της επαναστάσεως του ’21 και εξετίθετο η κατάστασις της εκπαιδεύσεως και παρεκαλείτο η Ιεραρχία, ίνα λάβη κατάλληλα μέτρα κατά των εχθρών της θρησκείας, της κοινωνίας και της γλώσσης». Στη διάρκεια της συζήτησης, κατά την οποία αποφασίστηκε να μοιραστεί στις εκκλησίες  μελέτη   με τίτλο « Ο ιστορικός υλισμός εξ απόψεως φιλοσοφικής» ο εκ των εισηγητών μητροπολίτης Καλαβρύτων Τιμόθεος  απαριθμεί  τα στοιχεία που «παρουσιάζουσι την σημερινήν ηθικήν κατάστασιν του Έθνους και του Κράτος ημών ως λίαν έκτροπον και οικτροτάτην». Πρώτοι  υπεύθυνοι της «διασαλεύσεως της θρησκευτικής πίστεως του Έθνους» είναι ( ποιοι άλλοι;) οι κομμουνιστές. Και σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα χριστιανού ηγέτη αναφέρουν τον …«ευσεβή» Μουσολίνι!  

Η «ασεβής Βαρβάρα» 

Σε αντίθεση με την «ευσέβεια» του ιταλού δικτάτορα στο στόχαστρο των μητροπολιτών στα χρόνια του μεσοπολέμου μπαίνουν ακόμη τα «ασεβή» γραμμόφωνα με τα τραγούδια που «διακωμωδούν τα θεία» ή χαρακτηρίζονται «άσεμνα» (σ.σ. η πρώτη που πλήρωσε την «ασέβεια» κατά παραγγελία της Ιεράς Συνόδου ήταν η πασίγνωστη «Βαρβάρα» του ρεμπέτη Παναγιώτη Τούντα που απαγορεύτηκε επί δικτατορίας Μεταξά γιατί μίλαγε για τον «βαρβάτο όμορφο και κοτσονάτο κέφαλο). 

 Σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου οι πανίσχυρες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, όπως η «Ζωή», με την ενθάρρυνση και της εκκλησιαστικής ηγεσίας, καταδικάζουν τον κινηματογράφο, ως «σχολείο ηθικής ανατροπής» και το θέατρο επειδή «υποδαυλίζει τα κατώτερα αισθήματα, καταρρίπτει ηθικούς φραγμούς, κρημνίζει υγιείς αρχάς, γίνεται ο κυριώτερος συντελεστής της ηθικής καταπτώσεως και ερειπώσεως» και γι’ αυτό καλούν τους πιστούς « τους επιζητούντας την σωτηρίαν των και θέλοντας την απαλλαγήν της κοινωνίας από της τοιαύτης ηθικής σήψεως να αποφεύγουν συστηματικώς τας θεατρικάς παραστάσεις , με την πεποίθησιν ότι δια του τρόπου αυτού αντιδρούν κατά της ανηθικότητος». Ζητούν ακόμη και την απαγόρευση της «φοιτήσεως νεαρών υπάρξεων» στους θερινούς κινηματογράφους και προειδοποιούνται οι γονείς πως «…Ο Κύριος θα ζητήσει παρ’ αυτών λόγον…».  

Ο «γελοίος και ανόητος» Σαρλώ 

Την «πλήρωσε» ακόμη και ο Τσάρλι Τσάπλιν τον οποίο το επίσημο όργανο της Ιεράς Συνόδου χαρακτήριζε « γελοίο , «ανόητο» και άτομο που «όταν ανοίγη το στόμα του προφέρη τόσον ηλιθίας ανοησίας».   

 Εκείνα τα πρώτα χρόνια, μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την κατάρρευση των εθνικών μύθων, ο απλός  λαός έβρισκε στα πρόσωπα των μεγάλων αθλητών (και τις επιτυχίες τους) τους νέους πρωταγωνιστές στη ζωή του. Ο παλαιστής Τζιμ Λόντος με τη διεθνή καριέρα γεμίζει το καλλιμάρμαρο στάδιο της Αθήνας. Χιλιάδες Αθηναίοι παρακολουθούν τον Στέλιο Κυριακίδη να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Και οι πρόσφυγες των συνοικιών γύρω από τον Πειραιά κατακλύζουν το ποδηλατοδρόμιο (το σημερινό Καραϊσκάκη) για να δουν τον Ολυμπιακό. 

 Κι όμως και αυτά δεν αρέσουν στην Ιεραρχία. Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος διαμαρτύρεται, γιατί οι εκπαιδευτικοί στρέφουν τους νέους στον αθλητισμό, με αποτέλεσμα τα στάδια «να υπερπληρούνται ενώ οι ναοί του Θεού ερημούνται».  

Τον Μάρτιο του 1925 η αρχιεπισκοπή Αθηνών εφιστά την προσοχή των ιεροκηρύκων στην αντιμετώπιση των «ανατρεπτικών  ιδεών αίτινες επ’ εσχάτων τοσούτον ολεθρίως δια τα τε κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα τήδε κακείσε της Ελλάδος εξεδηλώθησαν…». Και δίπλα στις υλιστικές ιδέες μπαίνουν βεβαίως  και  τα γνωστά περί «ασέμνων θεαμάτων», «απρεπών ακροαμάτων» κ.λπ. 

Η γυναίκα μόνο στην κουζίνα, στα παιδιά και την εκκλησία  

Για τους εκκλησιαστικούς ταγούς ο ρόλος της γυναίκας περιοριζόταν στο να κάνει παιδιά και να τα ανατρέφει , να ασχολείται με την κουζίνα και να πηγαίνει στην εκκλησία. Κάτι ανάλογο με τα χιτλερικά «τρία Κ» (παιδιά – kinder, εκκλησία- kirshe, κουζίνα- kuche). 

Kαι όταν οι ανάγκες του αναπτυσσόμενου ελληνικού καπιταλισμού απαιτούσαν πολλά και φτηνά εργατικά χέρια, η ηγεσία της Εκκλησίας συγκατένευσε με τον όρο οι γυναίκες να εργάζονται σε… ξεχωριστό χώρο από τους άνδρες! Και από κοντά η λυσσώδης αντίδραση  της Εκκλησίας στην ψήφο των γυναικών… 

Να θυμηθούμε ακόμη τα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου όταν η Εκκλησία και οι διάφορες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις με κυριότερη τη «Ζωή» αποτέλεσαν ένα από τους ισχυρούς ιδεολογικούς βραχίονες του «ιερού αντικομμουνιστικού αγώνος».  

 Τότε που η «Ζωή»  με τα κατηχητικά της και τις «Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες» διαπαιδαγωγούσε χιλιάδες νέους για να γίνουν «καλοί στρατιώτες του Χριστού». Πρώτο καθήκον των παιδιών ήταν να μάθουν τον ύμνο των Χ.Μ.Ο. , Ένα εμβατήριο που καμία σχέση δεν είχε με την ορθόδοξη μουσική παράδοση και θύμιζε περισσότερο βαυαρικό «μαρς»: 

Όλοι με χαρά το λέμε 
Με το θάρρος του πιστού, 
Μια καινούργια Ελλάδα θέμε 
Μιαν Ελλάδα του Χριστού. 

Και στις κατασκηνώσεις τους τα παιδιά μετά την υποστολή της σημαίας άκουγαν τον αρχηγό να διαβάζει τα καθημερινά πολεμικά ανακοινωθέντα του Γενικού Επιτελείου Στρατού και στη συνέχεια την ανάλυση του  νοήματος του «αγώνα της χριστιανικής Ελλάδος κατά του άθεου κομμουνισμού». Και μετά είχαμε τα γνωστά της (χουντικής) «Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών» και πάει λέγοντας. 

Όλα τα παραπάνω είναι απλώς ενδεικτικά, βγαλμένα  μέσα από την ιστορία, για το πώς θέλουν τη νεολαία μας οι αντιδραστικοί ρασοφόροι. 

Σ’ αυτά τα χρόνια θέλουν να μας γυρίσουν οι σκοταδιστές της Εκκλησίας  που δεν έχουν βάλει μυαλό από την εμπειρία τόσων χρόνων. 

Και όσα κάνουν τα κάνουν με τις πλάτες του αστικού κράτους που ούτε στο χωρισμό κράτους και Εκκλησίας προχωρά. Αρνείται να βγάλει από το Σύνταγμα τις διατάξεις που δίνουν καθοριστικό ρόλο στους παπάδες στην Παιδεία. Τους επιτρέπει να αλωνίζουν στα σχολεία, ακόμη και να εξομολογούν. Δεν καταργεί την υποχρεωτική προσευχή και τον εκκλησιασμό που στηρίζονται σε βασιλικά διατάγματα άλλων σκοτεινών εποχών, ενώ  διατηρεί και το μάθημα των θρησκευτικών.