αναφοράς: Την 40ή επέτειο του τέλους του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο τότε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Κολ και ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν οργάνωσαν μια συνάντηση βετεράνων αμερικανών και γερμανών στρατιωτικών, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέσα στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Bitburg και πλάι στους τάφους των Waffen-SS. Αυτή η γιορτή αδελφοποίησης παρουσία των Ρέιγκαν και Κολ αυτό το σφίξιμο των χεριών όλων με όλους μπροστά στους τάφους των SS μπορεί βάσιμα και ορθολογικά να θεωρηθεί ως μια έμμεση ιστορική αποκατάσταση όσων κατά τη μεταπολεμική περίοδο είχαν χαρακτηριστεί και κατηγοριοποιηθεί ως εγκληματίες πολέμου.
Με παρρησία, αμέσως μετά την παρλάτα των εορτασμών ο Χέλμουτ Κολ ανάγγειλε την ανέγερση ενός μνημείου στη Βόννη για τα «θύματα του πολέμου και της τυραννίας» χωρίς βέβαια να υπάρχει διάκριση μεταξύ θυτών και θυμάτων. Επιπλέον κατέθεσε και τα σχέδια για τη δημιουργία δύο νέων ιστορικών μουσείων, στη Βόννη και στο τότε Δυτικό Βερολίνο, τα οποία θα εξέφραζαν τη «δυτικογερμανική άποψη» για τη γερμανική ιστορία και θα καθοδηγούνταν από την πρόθεση της «ενίσχυσης της εθνικής συνείδησης» των Γερμανών. (Debatte: Der Historikerstreit https://docupedia.de/zg/Historikerstreit)
Έτσι ξεκινά η αναθεώρηση του γερμανικού ναζιστικού παρελθόντος και των βιομηχανικών εγκλημάτων του. Με τους πρωταγωνιστές των φρικαλεοτήτων να διεκδικούν το ρόλο του θύματος!
Και η αφετηρία αυτή γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να καταστεί δυνατή η επανένταξη της Γερμανίας (όπου πολλοί φασίστες κλίθηκαν να προσφέρουν τις γνώσεις τους στην αντιμετώπισης του κομουνισμού) στην ιστορική δυτική κανονικότητα.
Και ποιος ήταν ο τρόπος;
Πρώτον: η ουδετεροποίηση του φασισμού ακολουθώντας μια επιχειρηματολογική στρατηγική ιστορικών «συγκρίσεων» και «συμψηφισμών» π.χ: Γαλλική Επανάσταση, Ιερά Εξέταση, Σταυροφορίες, Ναπολεόντιοι πόλεμοι, κ.α. Δηλαδή αφού στην ιστορία εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κάνουν οι πάντες γιατί τα εγκλήματα των φασιστών να τα θεωρήσουμε ως κάτι το ιδιαίτερο;
Δεύτερον: η ταύτιση της Σοβιετικής Ένωσης με την φασιστική Γερμανία. Η λυδία λίθο του δυτικού συνασπισμού. Τότε είναι που ο κομμουνισμός παίρνει συγκεκριμένη μορφή ως δόγμα της «ανθρωπότητας με ασιατικό βαρβαρικό μανδύα» που είχε βρει τους «φυσικούς εκπροσώπους του στο πρόσωπο των Εβραίων», σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο και ιστορικό Ερνστ Νόλτε. Ταυτόχρονα για τον Νόλτε η βιολογικοποίηση της πολιτικής του φασισμού που οδήγησε σε δολοφονικές πρακτικές κατά κατώτερων φυλετικά ανθρώπων, δεν είναι παρά «κακές» και «περισσότερο ανορθολογικές» αντιγραφές του κομμουνιστικού πρότυπου, ενώ η ναζιστική εξόντωση των Εβραίων δεν αποτελεί παρά ένα «δευτερογενές έγκλημα». Στην πραγματικότητα μεγάλο κομμάτι της δυτικής διανόησης προσπαθεί να αναγάγει τα γερμανικά φασιστικά εγκλήματα σε εξωευρωπαϊκές αιτίες και χωρίς ιδεολογικοπολιτικές παραδόσεις στην γηραιά ήπειρο. Ο φόβος, λένε, που προκάλεσε η οκτωβριανή επανάσταση στην αστική Ευρώπη γέννησε τις συνθήκες για την άνοδο του φασισμού…
Όσο αφορά στο γιατί οι φασίστες στραφήκαν εναντίων των Εβραίων είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί χωρίς τον Ερνστ Νόλτε:
«Το Άουσβιτς δεν προέκυψε κατά κύριο λόγο από τον παραδεδομένο αντισημιτισμό και στον πυρήνα του δεν ήταν απλώς ‘γενοκτονία’, αλλά ήταν πάνω απ’ όλα μια γεννημένη από το φόβο αντίδραση απέναντι στις διαδικασίες εξοντώσεων της ρωσικής επανάστασης».(E. Nolte:Zwischen Geschichtslegende und Revisionismus?», σ. 32 http://la.utexas.edu/users/arens/swaffar/texts/Historikerstreit.pdf)
Ο αναθεωρητισμός (με εκφραστές εκτός τον Νολτε τους Paul Rassinier, Robert Faurisson , Roger Garaudy, David Irving κ.α) στοχεύει, μέσα από την αυθαίρετη ανάπλαση της ιστορίας, και την ανακατασκευή αδιαμφισβήτητων ιστορικών γεγονότων, στην εργαλειακή κατασκευή ενός θετικού, αποδεκτού, κοινού ευρωπαϊκού παρελθόντος και σε μια κοινωνική πραγματικότητα που προσπαθεί να διαμορφώσει προς μια ορισμένη κατεύθυνση: στην ταύτιση κομουνισμού και φασισμού.
– Στη Δημοκρατία της Τσεχίας ο ποινικός κώδικας προβλέπει ειδικό αδίκημα για άτομο που απαρνείται δημοσία, αμφισβητεί, εγκρίνει ή προσπαθεί να δικαιολογήσει την ναζιστική ή την κομμουνιστική γενοκτονία ή άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχτηκαν από το ναζιστικό ή το κομμουνιστικό καθεστώς.
– Στην Πολωνία αποτελεί ποινικό αδίκημα η δημόσια και ατεκμηρίωτη απάρνηση ναζιστικών εγκλημάτων, κομμουνιστικών εγκλημάτων και άλλων εγκλημάτων κατά της ειρήνης και της ανθρωπότητας ή εγκλημάτων πολέμου.
– Στην Ουγγαρία αποτελεί ποινικό αδίκημα η δημόσια απάρνηση, η αμφισβήτηση ή η απαξίωση της γενοκτονίας και άλλων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που διαπράχτηκαν από εθνοσοσιαλιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα.
– Στη Λιθουανία αποτελεί ποινικό αδίκημα η δημόσια συγγνώμη, η απάρνηση ή η απαξίωση της σημασίας διεθνών εγκλημάτων και εγκλημάτων που διαπράχτηκαν από την ΕΣΣΔ ή τη ναζιστική Γερμανία σε βάρος της Λιθουανικής Δημοκρατίας ή κατοίκων της.
Στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση το εγκριθέν ψήφισμα 1481 του 2006 του Συμβουλίου της Ευρώπης, υποστηρίζει «την ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» (Need for international condemnation of crimes of totalitarian communist regimes http://assembly.coe.int/nw/xml/xref/xref-xml2html-en.asp?fileid=17403&lang=en
Τίποτα, ούτε λέξη για τον φασισμό!
Άλλωστε όπως ήδη είδαμε ο φασισμός αποτελεί απλά ένα εφήμερο απλό επεισόδιο στην ιστορία των δυτικών ευρωπαϊκών πολιτισμών. Μια παρένθεση, μια παρεξήγηση, όχι ένα δομικό συστατικό του καπιταλισμού. (Κάθε φορά που μια εργατική απειλή φάνταζε ορατή για τις κυρίαρχες τάξεις, αυτές χρησιμοποιούσαν την εθνική ιδεολογία για να την καταστείλουν).
Για να δώσει μια επίφαση αληθοφάνειας σε αυτό το ιδεολόγημα η Ε.Ε προώθησε την ιδέα μιας «κοινής μνήμης» ξεκινώντας από τον Ιούνιο του 2008 με την διεθνή διάσκεψη της Πράγας με θέμα “Ευρωπαϊκή συνείδηση και Κομμουνισμός” την διάσκεψη “Ευρώπη – 70 χρόνια μετά το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ”, που διοργανώθηκε τον Οκτώβριο 2009 από τα Βαλτικά κράτη υπό την αιγίδα του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επίσης, την διάσκεψη για τα “Εγκλήματα του Κομμουνισμού” που διοργανώθηκε τον Φεβρουάριο 2010 από το Ίδρυμα Μελετών(!) των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Στα μέσα μαζικής επικοινωνίας εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα ένας «αφελής» λόγος που, έχοντας εξασφαλισμένη την απήχηση του, προέβαινε υποτίθεται σε αυτονόητους παραλληλισμούς μεταξύ φασισμού-κομμουνισμού. Αυτή η θεωρία των δυο άκρων που υποτίθεται ότι τρέφεται από το δημοκρατικό πάθος της Ευρώπης στοχεύει στην εκ των υστέρων καταγγελία των «εγκλημάτων του κομουνισμού-ολοκληρωτισμού». Όμως αυτό που τελικά προωθεί είναι η ουδετεροποίηση και η απάλειψη του φασισμού από τα ιστορικά συμφραζόμενα και μια καταγγελία που αντλεί επιχειρήματα από τον εύκολο και εκ του ασφαλούς αντικομμουνισμό, τον οποίο κανένας δεν φοβάται πια να στρέψει ενάντια στο νεκρό πλέον κορμί της ΕΣΣΔ.
Ωστόσο η καιροσκοπική αναθεωρητική κολυμπήθρα, που επέτρεψε όχι μόνο την ουδετεροποίηση αλλά και την σταδιακή απάλειψη του φασισμού και των εγκληματικών του στοιχείων από την ιστορία της Ευρώπης, άνοιξε τον δρόμο σε ιδεολογίες που σχετίζονται με τον εθνικισμό, και σε κυβερνήσεις και κόμματα που προσάρμοσαν στο πολιτικό τους πρόγραμμα στοιχεία της άκρας δεξιάς.
Τα κόμματα αυτά επιθυμούν όχι μόνο πολιτική συνεργασία αλλά και κυβερνητική συνεργασία με νέο-λαϊκίστικα ακροδεξιά μορφώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κυβέρνηση στην Ελλάδα, του προέδρου της Ν.Δ, Κυριάκου Μητσοτάκη που έχει στις τάξεις της στελέχη τα οποία διαχρονικά έχουν συνδεθεί με ορμαθό αντισοσιαλιστικών διακηρύξεων, φυλετικών εμμονών και με μοτίβα ρατσιστικά, αντισημιτικά και μισαλλόδοξα. Το αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογικής σύγκλησης είναι οι ακροδεξιές ομάδες και οι πολιτικές θέσεις τους να μην εμφανίζονται ως ακραίες. Έχουμε δηλαδή μια υπολανθάνουσα νομιμοποίηση των βίαιων απόψεων της νεοφασιστικής ακροδεξιάς.
Στο πνεύμα των νέων καιρών η φασιστική ιδεολογία είναι παρούσα, ισχυρή με κοινωνικό έρεισμα και θρησκευτικά περιβεβλημένη. Στρέφεται κατά του «συστήματος» για να προσδώσει χαρακτήρα αντικομματισμού, κλητεύει σε βία, και έχει ως ιδεολογικά στοιχεία την ξενοφοβία, την εβραιοφοβία, την ισλαμοφοβία, την ομοφοβία, τον αντιεμβολιασμό, τις θεωρίες συνομωσίας κ.α
Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει επίγνωση των ελλιπέστατων βασικών γνώσεων νεότερης και σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, πόσο μάλλον για τις αναθεωρητικές διαστρεβλώσεις, τις αποσιωπήσεις τους άκριτους ή ανιστόρητους συμψηφισμούς (π.χ. των δύο «άκρων») και την διαμάχη γύρω από τη δημόσια χρήση της ιστορίας. Αλλά έτσι κι αλλιώς στην εποχή των τηλεοπτικών reality shows της τηλεοπτικής αμφίδρομης βλακείας ποιος νοιάζεται για τέτοια θέματα και ποιος να ζητήσει την γνώμη μας;
Η έρευνα, η μάθηση, η γνώση κατάντησαν αφηρημένες δυνατότητες χωρίς την παραμικρή απήχηση στην καθημερινή ζωή. Οδυνηρά εύστοχα περίγραψε, με αφορμή γεγονότα από το 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης, την κατάσταση η εξαιρετική συγγραφέας Ελένη Πριοβόλου στον λογαριασμό της στο Faceboοk: «[…]Είμαστε λάθος και εις βάρος μιας νεολαίας με πλαστικά ινδάλματα ως πρότυπα, το χρήμα και τη δημοσιότητα ως αυτοσκοπό, τη βία και τον εκχυδαισμό ως ευ ζην, την ατομοκρατία εις αντικατάστση του κοινοτικού βίου, την επιβολή του δυνατοτέρου αντί της αλληλεγγύης. […]Αρωγός σε όλα τούτα τα εκπαιδευτικά πειράματα της αγραμματοσύνης, της επιδερμικής μάθησης, της μη εμβάθυνσης σε ιδέες και οράματα, οι μεταρρυθμίσεις που στοχεύουν στην κατάργηση της Παιδείας και την αντικατάστασή της με μια στερεότυπη εκπαίδευση που θα ετοιμάζει τις βίδες της μηχανής. Όλα τούτα μαζί με τη φτώχεια και την ανεργία οδηγούν στην αγριότητα».
Η ανθρώπινη χειραφέτηση, η γνώση, είναι επικίνδυνη για την εξουσία, πολλώ δε μάλλον όταν πολλά από τα κοινωνικά κεκτημένα αρχίζουν να εξαφανίζονται από την κοινωνία, η χειραγώγηση του πληθυσμού κρίνεται απαραίτητη. Με τα κατάλληλα μέσα, η προσωπικότητα διαβρώνεται και αντικαθίσταται από πεποιθήσεις που οδηγούν τα άτομα στο να υπακούουν σε διαπλεκόμενες μισαλλόδοξες έννοιες όπως εθνικισμός, ρατσισμός κ.α. δημιουργώντας νέα καρκινώµατα στον κοινωνικό ιστό που απειλούν την διαφωτιστική σκέψη, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των ανθρώπων.
Όλα δείχνουν πως η εκκόλαψή του φασιστικού φιδιού συνεχίζεται όπως και το κυβερνητικό «πλυντήριο» της καταδίκης της βίας από «όπου κι αν προέρχεται» και της θεωρίας των δυο άκρων, ένα ξεκάθαρα φασιστικό ιδεολόγημα για να μην καταδικαστεί απερίφραστα ο φασισμός.
Αλήθεια, πως είναι δυνατόν να δημιουργήθηκαν πυρήνες φασιστών οπλισμένων με στιλέτα και σιδερογροθιές μέσα σε σχολικά συγκροτήματα και μέχρι σήμερα να μην έχει κανείς κληθεί, ούτε από το υπουργείο παιδείας ούτε από το διδακτικό προσωπικό του σχολείου, να λογοδοτήσει;
Προσοχή λοιπόν γιατί τίποτα έστω και με άλλες ιδεολογικές συνθέσεις και πρακτικές, δεν αποκλείεται. Ο φασισμός ενδημεί στην εύκολα μεταβαλλόμενη κοινωνία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου