"Αυτό το τέρας..συντηρούσε μια ομάδα αιμοδιψών ιερέων, από τους οποίους ένας θα αρκούσε για να στρέψει τη μισή ανθρωπότητα ενάντια στην άλλη" (P.B.Shelley), ο "Μέγας" Κωνσταντίνος, ένας απο τους μεγαλύτερους κατά συρροήν δολοφόνους της ιστορίας.
Μόλις ανεβαίνει στην εξουσία - σε μια περίοδο κρίσης και διάσπασης της Αυτοκράτορίας, (με ένα σύστημα από διαφορετικούς συν-αυτοκράτορες) - αρχίζει εκστρατείες ενάντια σε φυλές "βαρβάρων", σκορπίζοντας παντού θάνατο.
Το 306 μ.Χ επιτίθεται στους Βρούκτερους, γερμανική φυλή που ζούσε στην περιοχή του Ρήνου.
Το 310 μ.χ ολοκληρώνει την εξολόθρευση τους. Ακολουθεί εξόντωση αιχμαλώτων και πυρπόληση χωριών.
Κατά τους "εορτασμούς" της "νίκης" στους Τρεβήρους χιλιάδες "βάρβαροι" ρίχνονται στα άγρια θηρία. Είναι τέτοια η τραγωδία που τα θύματα, σύμφωνα με μαρτυρίες, αυτοκτονούν μέσα στην αρένα.
Το 311 και 313 μ.Χ επιτίθεται στους Αλαμάνους και τους Φράγκους και ακολουθούν νέες σφαγές.
Το 310 μ.Χ. λεηλατεί την Ισπανία.
Την ίδια χρόνιά δολοφονεί τον πεθερό του, πρώην αυτοκράτορα Μαξιμιανό, πατέρα του Μαξέντιου που βρισκόταν στην Ιταλία.
Το 312 μ.Χ οι ορδές του Κωσταντίνου εισβάλουν στην Ιταλία καταστρέφοντας όσες πόλεις τολμούν να αντισταθούν. Η τελική φονική αναμέτρηση θα δοθεί στα περίχωρα στη γέφυρα Μουλβία του Τίβερη. Ο Μαξέντιος θα πνιγεί μετά την κατάρρευση της γέφυρας.
Την επόμενη μέρα ο "Μέγας" θα εισέλθει στην Ρώμη. Της πορείας θα προηγείται ένας στρατιώτης με το κομμένο κεφάλι του αδελφού της γυναίκας του καρφωμένο σε κοντάρι.
Ο Κωνσταντίνος έχει μείνει ο μόνος Καίσαρας στην Δύση. Αργότερα οργανώνει σχέδιο εξόντωσης του και του Λικίνιου που ήταν στην Ανατολή. Ο Λικίνιος ήταν σύζυγος της αδελφής του.
Παράλληλα συνεχίζει την φονική δράση του με τις εκστρατείες στα σύνορα:
Το 314 μ.Χ επιτίθεται στους Σαρμάτες, το 315 μ.Χ σφαγιάζονται οι Γότθοι, το 320 μ.Χ επιτίθεται ο γιός του Κρίσπος στους Αλαμαννούς, το 322 μ.Χ ο Κωσταντίνος επιτίθεται ξανά στους Σαρμάτες.
Το 323 μ.Χ γίνεται νέα σφαγή των Γότθων: Ο Κωσταντίνος δίνει εντολή να καούν ζωντανοί όλοι οι "βάρβαροι". Όσοι καταφέρνουν να ζήσουν οδηγούνται την αρένα με τα θηρία.
Το 324 μ.Χ εισβάλει στο ανατολικό τμήμα, διαλύοντας και τυπικά την συμφωνία με τον Λικίνιο. Ακολουθούν μάχες με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Ο Λικίνιος πολιορκείται στη Νικομήδεια. Ο Κωσταντίνος δίνει όρκο για την ασφάλεια του και αυτός παραδίδεται.
Λίγο μετά ο Κωσταντίνος θα καταπατήσει τους όρκους του και θα τον δολοφονήσει και αυτόν. Η εδραίωση της μονοκρατορίας του δεν θα δώσει τέλος στα εγκλήματα του Κωσταντίνου. Αντίθετα οι μέθοδοι που τον έφεραν στην εξουσία θα γίνουν τώρα τρόπος διατήρησης της.
Το 328 μ.Χ πραγματοποιείται νέα φονική εκστρατεία κατά των Γότθων.
Το 332 μ.Χ (μαζί με τον γιό του) επιτίθενται πάλι στους Γότθους, των οποίων τα θύματα από την πείνα
και την παγωνιά υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες.
Το 326 μ.Χ ο Κωνσταντίνος συλλαμβάνει και εκτελεί και τον γιό του Κρίσπο γιατί είχε δημοφιλία στον στρατό.
Με στόχο να έρθουν οι τρείς γιοί του στον θρόνο δεν θα διστάσει να εξοντώσει ακόμα και την γυναίκα του Φαύστα, αφού είχε εξοντώσει πρώτα τον πατέρα και τον αδελφό της.
Το 337 μ.Χ. ετοιμάζεται για νέες σφαγές, αυτή τη φορά κατά των Περσών. Όμως αρρωσταίνει, μάλλον από λέπρα.
Σύμφωνα με τις εκκλησιαστικές πηγές τότε βαπτίστηκε χριστιανός. Είτε βαπτίστηκε είτε όχι, ένα είναι σίγουρο: Ότι παρέμεινε πιστός στην αρχαία θρησκεία ως τον τελευταίο χρόνο της ζωής του και βαπτίστηκε - αν βαπτίστηκε - διατηρώντας εφ όρου ζωής το ειδωλολατρικό αξίωμα του Pontifex Maximus, του αρχιερέα της παλιάς θρησκείας.
Πέθανε το 337 μ.Χ στην Νικομήδεια.
Η εγκληματική ιστορία του αποσιωπήθηκε από τους περισσότερους ιστορικούς. Για έναν συγκεκριμένο λόγο: την "αγιοποίηση" του - μαζί με την μητέρα του Ελένη - που οφείλεται στις συναλλαγές του με το εκκλησιαστικό ιερατείο.
Ο Κωνσταντίνος (και οι ανταγωνιστές του), σε όλες τις σφαγές που προκάλεσαν βρήκαν πρόθυμους συμμάχους όχι μόνο στο κατεστημένο ειδωλολατρικό ιερατείο αλλά και στο χριστιανικό.
Η "αγιοποίηση" του Κωνσταντίνου οφείλεται στο ότι εξόντωσε τους άλλους ανταγωνιστές και με το ότι μετέτρεψε το ιερατείο σε θεσμικό τμήμα της κρατικής εξουσίας.
Όταν άρχισε τα σχέδια για το ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας ξεκίνησε την σύμπραξη (και) με το χριστιανικό ιερατείο, με όχημα την διαφθορά. Χρήματα, κτήματα, παροχές, εξουσιαστικά δικαιώματα.
Το 313 μ.Χ επεκτείνει στο χριστιανικό ιερατείο την απαλλαγή από τους φόρους (ίσχυε ήδη για το ειδωλολατρικό).
Την ίδια χρονιά η Σύνοδος της Ρώμης συνεδριάζει μέσα στο ανάκτορο του. Το ιερατείο αναγνωρίζεται ως θεσμός της αυτοκρατορίας. Ακολουθούν απαλλαγές από δημόσιες υποχρεώσεις, εισφορές, "δωρεές" και προσφέρονται μεγάλες περιουσίες στη Ρώμη, στην Σικελία και σε άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας.
Οι παροχές γίνονται σε χρήμα, αξιώματα, τιμές ακόμα και σε εμπορεύσιμα αγαθά.
Ο Κωνσταντίνος βγάζει διάταγμα το 321 μ.Χ και καλεί όλους τους χριστιανούς να κληροδοτούν την περιουσία τους στην εκκλησία για την σωτηρία της ψυχής τους. Έτσι η εκκλησία σε λίγα χρόνια θα μεταμορφωθεί σε μια μεγάλη οικονομική δύναμη, με αμύθητη περιουσία.
Μετά την κατάκτηση της Ιταλίας, το 318 μ.Χ, θα παραχωρήσει και δικαίωμα στους επισκόπους να συγκροτούν επισκοπικά δικαστήρια, ισοδύναμα με τα κρατικά.
Η αυτοκρατορία γέμισε με στρατούς κληρικών που ανταπέδιδαν τις παροχές του "Μέγα": Κηρύγματα, εγκώμια, τελετουργίες, δώρα, κολακείες, ύμνοι, κατάρες και αφορισμοί στους αντιπάλους του, απόκρυψη των εγκλημάτων του.
Το αποτέλεσμα της πολιτικής του Κωνσταντίνου ήταν φυσικά η πλήρης εξάρτηση της εκκλησίας. Μόνο ο ίδιος είχε την εξουσία να συγκαλεί οικουμενικές συνόδους. Εξόριζε επισκόπους, καθαιρούσε όσους διαφωνούσαν και τοποθετούσε δικούς του αυλοκόλακες.
Το ιερατείο, ενθουσιασμένο από τις παροχές και τα αξιώματα θα διαγράψει, ακόμα και κάθε διακήρυξη για "μη βία", ώστε να βοηθήσει τον Κωνσταντίνο στις σφαγές που οργάνωνε.
Στη Σύνοδο της Απελάτης (314 μ.Χ) καταργείται, με ποινή αφορισμού κάθε ειρηνιστική/αντιμιλιταριστική διακήρυξη.
Το ιερατείο αναθέτει σε προπαγανδιστές να "διορθώσουν" τα κείμενα της εκκλησίας που αρχίζουν να υμνούν τον πόλεμο και τον αυτοκράτορα.
Οι επίσκοποι συμμετέχουν στις εκστρατείες για να "ενθαρρύνουν" τους στρατιώτες στο "θεάρεστο" έργο των εκστρατειών του "Μέγα".
Οι πόλεμοι γίνονται "θέλημα Θεού" και ο θρησκευτικός φανατισμός ενώνεται με το στρατοκρατικό πνεύμα της αυτοκρατορίας.
Το δημιούργημα του "Άγιου" δολοφόνου, η σύμπραξη κρατικής μηχανής και ιερατείου είχε τέτοια επιτυχία στην προπαγάνδα, την χειραγώγηση και την διαφθορά, που διατηρήθηκε και απο τις μεταγενέστερες ταξικές κοινωνίες.
Έτσι δημουργήθηκαν τα θεμέλια για τον ρόλο των εκκλησιαστικών μηχανισμών σε όλο τον "Ευρωπαϊκό πολιτισμό".
Πηγές/Βιβλιογραφία:
ΥΓ Η-ενδεικτική-βιβλιογραφία καλύπτει και ευρύτερα θέματα, όπως την προσέγγιση της ιστορίας, την διαδρομή του Χριστιανισμού, την πολιτική της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας σε θρησκευτικά, νομικά ζητήματα και άλλα "επιτεύγματα" του "Μέγα" που δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου