Επιλεκτικές «ευαισθησίες»...

Με αφορμή την παρέμβαση του προέδρου του ΔΣΑ για την εισαγγελική πρόταση στη δίκη για τη δολοφονία Τοπαλούδη

Το προηγούμενο διάστημα έγινε αρκετή συζήτηση, ανάμεσα στα άλλα, γύρω από τη δημόσια παρέμβαση του προέδρου του ΔΣΑ αναφορικά με την εισαγγελική πρόταση που έγινε στη δίκη για τη στυγερή δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη.

Η εν λόγω υπόθεση δικαίως είχε στραμμένα πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς τα πραγματικά περιστατικά της συγκεκριμένης δολοφονίας την καθιστούν ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα στη νεότερη ελληνική ιστορία. 

Η δημοσιότητα, μάλιστα, της συγκεκριμένης δίκης πρέπει να αποτελέσει το έναυσμα, προκειμένου να ανοίξει μια ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση γύρω από τους όρους που γεννούν και αναπαράγουν το κοινωνικό αυτό ζήτημα της σωματικής και ψυχολογικής βίας που υφίστανται αρκετές γυναίκες τόσο στο χώρο εργασίας τους όσο και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Οταν λοιπόν το διακύβευμα της συγκεκριμένης δίκης είναι τόσο μεγάλο και με τέτοιο ουσιαστικό περιεχόμενο, δεν επιτρέπεται να εκτρέπεις τη δημόσια συζήτηση με το αιτιολογικό ότι «η Εισαγγελέας της έδρας (...) αναφέρθηκε εξόχως απαξιωτικά και συλλήβδην στο υπερασπιστικό έργο των δικηγόρων». Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη δίκη δεν προσφερόταν για να λυθεί το ζήτημα των όποιων απαξιωτικών συμπεριφορών μεταξύ δικαστικών λειτουργών και δικηγόρων. Δεν ήταν ο τόπος και ο χρόνος για τέτοια πράγματα, όπως λέει και ο ποιητής. Υπήρξαν στο παρελθόν και θα υπάρξουν και στο μέλλον άλλες ευκαιρίες για τέτοιου είδους διαξιφισμούς.

Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο σημερινός πρόεδρος του ΔΣΑ δεν είχε διστάσει να «στολίσει» δημόσια έναν άλλο γνωστό εισαγγελέα, προκειμένου να τον απομειώσει και να υπερθεματίσει στην επιχειρηματολογία της ναζιστικής Χρυσής Αυγής για πολιτικές διώξεις...

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο κ. πρόεδρος έχει επιλεκτικές ...ευαισθησίες σχετικά με προσβλητικές συμπεριφορές απέναντι σε δικηγόρους! Είναι χαρακτηριστικό ότι η εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί στο χώρο των μισθωτών δικηγόρων, ιδιαίτερα μάλιστα αυτών που εργάζονται σε δικηγορικές εταιρείες και δικηγορικά γραφεία, δεν φαίνεται να προσβάλει ιδιαιτέρως «το δικηγορικό σώμα» και τον «νομικό πολιτισμό» του κ. προέδρου. Ουδέποτε έβγαλε μια παρόμοια, οργίλη ανακοίνωση για τα εξαντλητικά ωράρια, τους εξευτελιστικούς μισθούς, τις ταπεινωτικές συμπεριφορές και την ανυπαρξία κατοχυρωμένων δικαιωμάτων στο περήφανο σώμα των μισθωτών δικηγόρων στο οποίο έχει την τιμή ...να προεδρεύει.

Αντ' αυτού μέσα και από αυτήν τη δημόσια παρέμβαση δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει για μια ακόμη φορά τα φληναφήματα σχετικά με τον ρόλο του δικηγόρου ως «συλλειτουργού της δικαιοσύνης», δηλαδή ότι κάθε δικηγόρος μέσα στο σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα προσφέρει υπηρεσία που γίνεται προς χάρη της δικαιοσύνης και του λαού! Ποιο λειτούργημα όμως επιτελούν, για παράδειγμα, τα αρπακτικά των εισπρακτικών δικηγορικών εταιρειών, που βρίσκονται στις υπηρεσίες των τραπεζών, με τις γνωστές άθλιες μεθόδους που μεταχειρίζονται σε βάρος αδύναμων οφειλετών;

Ο κ. πρόεδρος μάλλον πόρρω απέχει από την κοινωνία, όταν αναπαράγει τέτοιου είδους κοινοτοπίες. Φαίνεται πως δεν κατανοεί ότι η δικηγορία δεν αποτελεί de jure λειτούργημα, αλλά εξαρτάται de facto από τον τρόπο που θα επιλέξει να ασκήσει κάποιος το συγκεκριμένο επάγγελμα. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και για άλλα επιστημονικά επαγγέλματα, όπως του γιατρού, του εκπαιδευτικού κ.λπ.

Επίσης, κανείς δεν μπορεί να είναι πέρα και πάνω από κάθε κριτική, ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι ...δικηγόρος! Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να μην επιδέχεται κριτικής από την κοινωνία ένας δικηγόρος αναφορικά με τις υποθέσεις που αποδέχεται να αναλάβει και πολύ περισσότερο με τον τρόπο που αποφασίζει να τις χειριστεί.

Και φυσικά, δεν τίθεται ζήτημα αμφισβήτησης του αναφαίρετου δικαιώματος που έχει κάθε κατηγορούμενος για υπεράσπιση. Απλά στην κοινωνία υπάρχει μια κάποια ελάχιστη εμπειρία για να ...διαισθανθεί κανείς ότι το βασικό κίνητρο ενός δικηγόρου που αναλαμβάνει, για παράδειγμα, να υπερασπιστεί έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών δεν είναι η προάσπιση του αναφαίρετου δικαιώματος υπεράσπισης...

Μ. Μ.