Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πτώση του «Τείχους του Βερολίνου». Όπως κάθε 9η Νοέμβρη, έτσι και φέτος, οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται να γιορτάσουν, μέσα από καμπάνιες και φιέστες ιστορικής παραχάραξης, την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας.
Η 30η επέτειος της πτώσης του Τείχους συμπίπτει χρονικά με την εντατικοποίηση της αντικομμουνιστικής εκστρατείας της Ε.Ε., της προσπάθειας να συκοφαντηθεί ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα και να προωθηθεί η χυδαία και ανιστόρητη εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό.
Στο πλαίσιο αυτό διαδίδονται από τα αστικά επιτελεία, κυρίως μέσω των μέσων ενημέρωσης και της ιστοριογραφίας, τα πλέον τερατώδη ψεύδη για την ιστορία του Τείχους και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, με προφανή σκοπό να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και, ιδιαίτερα, τις νεότερες γενιές.
«Το Τείχος του Βερολίνου», μας λένε, «ανεγέρθηκε προκειμένου να σταματήσει την αυξανόμενη φυγή ανατολικογερμανών προς την καπιταλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας». Πρόκειται για ένα από τα κλασσικά, ψευδή επιχειρήματα της αστικής προπαγάνδας. Η δημιουργία του Τείχους επιβλήθηκε από την ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα και την συνεχή προσπάθεια υπονόμευσης της Λ.Δ της Γερμανίας.
Για να απαντήσουμε στο «γιατί ανεγέρθηκε το Τείχος;» πρέπει να πάμε πολύ πριν το 1961 (χρονιά της ανέγερσης του), στην περίοδο που ακολούθησε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας καθορίστηκε με τις αποφάσεις της λεγόμενης Διάσκεψης του Πότσνταμ (Ιούλιος-Αύγουστος 1945) μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης, των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Σκοπός της Διάσκεψης ήταν να τεθούν οι προϋποθέσεις για ένα ενιαίο – αποστρατικοποιημένο, αποναζιστικοποιημένο, δημοκρατικά οργανωμένο – γερμανικό κράτος. Μέχρι να εφαμοστούν τα συμφωνηθέντα τη χώρα διοικούσαν οι διοικητές των ενόπλων δυνάμεων των τριών χωρών σε δύο τμήματα (το δυτικό υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ-Βρετανίας-Γαλλίας και το ανατολικό υπό τον σοβιετικό έλεγχο).
Αμερικανοί στρατιώτες στο περίφημο Checkpoint Charlie, στο Δυτικό Βερολίνο.
Οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των δυτικών συμμάχων ενάντια στην ΕΣΣΔ αποτέλεσαν τροχοπέδη στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων του Πότσνταμ. Κωδικοποιημένα αναφέρουμε τα εξής:
α) Στον τομέα ελέγχου των δυτικών συμμάχων (Δυτική Γερμανία) μια σειρά μέτρων που είχαν συμφωνηθεί στο Πότσνταμ δεν έγιναν πράξη (π.χ. πλήρης διάλυση των ναζιστικών στρατευμάτων, ολοκληρωτικό ξήλωμα του χιτλερικού κράτους, σύλληψη και φυλάκιση όλων των εγκληματιών του Τρίτου Ράϊχ, αποτροπή κάθε μιλιταριστικής-ναζιστικής δράσης). Είναι σαφές ότι ένα τμήμα του χιτλερικού κρατικού μηχανισμού ήταν χρήσιμο στους ιμπεριαλιστές στην προσπάθεια να στριμώξουν την ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
β) Η διάσπαση του Βερολίνου σε «δυτικό» και «ανατολικό» ήταν αποτέλεσμα διασπαστικών πολιτικών πρωτοβουλιών των σοσιαλδημοκρατών και χριστιανοδημοκρατών της Δυτικής Γερμανίας. Οι ίδιοι (με τις ευλογίες των συμμάχων) δημιούργησαν ξεχωριστό κράτος το 1948, εισήγαγαν νέο νόμισμα και εγκατέλειψαν το δημαρχείο του Βερολίνου, επιλέγοντας να εγκατασταθούν, ως «δημοτική αρχή του Δυτικού Βερολίνου» στην συνοικία Σιένεμπεργκ. Ουσιαστικά, οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού δημιούργησαν ένα δικό τους κρατίδιο (Δυτικό Βερολίνο) στην καρδιά της- ελεγχόμενης από την ΕΣΣΔ- ανατολικής Γερμανίας (το Βερολίνο, γεωγραφικά, ανήκε ολόκληρο στο ανατολικό κομμάτι της χώρας).
γ) Από τη δημιουργία της καπιταλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1949) και έπειτα ξεκίνησε, πιο εντατικά και μεθοδευμένα, η προσπάθεια υπονόμευσης του ανατολικού τμήματος. Το δυτικό Βερολίνο αποτέλεσε για χρόνια το πρωκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Η επιθετικότητα και πολεμική πήρε το χαρακτήρα ψυχολογικού πολέμου απέναντι στους ανατολικογερμανούς, συνδιασμένη με σωρεία σαμποτάζ και δολιοφθορών σε δημόσιες εγκαταστάσεις του ανατολικού Βερολίνου.
Την ίδια περίοδο που στην ανατολική Γερμανία είχε ξεκινήσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με βάση το δυτικογερμανικό κράτος, τραβούσαν ολοένα και περισσότερο το σχοινί της πρόκλησης και των απειλών. Να θυμίσουμε πως στα μέσα της δεκαετίας του ’50 η δυτική Γερμανία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν την εγκατάσταση σύγχρονων οπλικών συστημάτων στο έδαφος της, ενώ η κυβέρνηση του δυτικού Βερολίνου εξοπλίζονταν «μέχρι τα δόντια», κάνοντας επίδειξη μιλιταριστικής δύναμης (καταστρατηγώντας τις συμφωνίες του 1945). Όλα αυτά προφανώς αποτελούν «ψιλά γράμματα» για τους θιασώτες της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας.
Τα σύνορα έκλεισαν το βράδυ της 12ης προς 13η Αυγούστου 1961 έπειτα από εντολή της βουλής της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Η πράξη αυτή αποτελούσε, επί της ουσίας, ένα αναγκαίο μέτρο προς την κατεύθυνση της διασφάλισης της ειρήνης και της ασφάλειας της σοσιαλιστικής Γερμανίας.
Το τείχος έπεσε … Ο Καπιταλισμός ύψωσε τα δικά του τείχη
Τα θλιβερά απομεινάρια της αντεπανάστασης Μ. Γκορμπατσόφ – Λ. Βαλέσα και η Ανγ. Μέρκελ κατά τους «εορτασμούς» για τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους το 2009.
Η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, λοιπόν, όπως είδαμε, ήταν αποτέλεσμα της κλιμακούμενης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Η επιθετικότητα αυτή είχε ως στόχο της τον σοσιαλισμό που χτίζονταν στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Λ.Δ. της Γερμανίας). Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε πως η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα είχε προσδώσει στο δυτικό Βερολίνο την ονομασία «βιτρίνα του ελεύθερου κόσμου», σε αντιδιαστολή με το δήθεν ανελεύθερο, καταπιεστικό καθεστώς της γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας.
Τον Ιούλη του 2001 ο γερμανός ιστορικός και καθηγητής Ulrich Huar έγραφε σχετικά: «Το προγεφύρωμα αυτό του ιμπεριαλισμού χρησιμοποιούνταν για διείσδυση πρακτόρων στη ΓΛΔ και για προσέλκυση πολιτών της ΓΛΔ στη Δύση, ήταν κέντρο του «Ψυχρού πολέμου», βάση εξόρμησης για υπονομευτικές ενέργειες, κέντρο προπαγάνδας των ιμπεριαλιστικών κοντσέρν των ΜΜΕ, βάση για (κατά καιρούς) πάνω από 80 μυστικές υπηρεσίες. Από το Δυτικό Βερολίνο οργανώθηκαν μέσα στη ΓΛΔ και χρηματοδοτήθηκαν παράνομες δραστηριότητες της “έρπουσας αντεπανάστασης”».
Τι περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, αυτές οι παράνομες δραστηριότητες; Ιδεολογικό πόλεμο, μη τήρηση από τη Δυτική Γερμανία υποχρεώσεων παράδοσης πρώτων υλών, εμπορευμάτων, τεχνολογικών ειδών, ανταλλακτικών, νομισματική κερδοσκοπία κλπ.
Όσο, όμως, αποκρύβει τους λόγους που οδήγησαν στην ανέγερση του Τείχους, η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αποσιωπεί πλήρως το τι ακολούθησε της πτώσης του το 1989. Και αυτό διότι, πίσω από τους διθυράμβους για «νίκη της δημοκρατίας, του ελεύθερου κόσμου κλπ», η πτώση του τείχους σηματοδότησε- εκτός των άλλων- και την απαρχή ενός άνευ προηγουμένου πλιάτσικου με «λεία» τη δημόσια περιουσία της Λ.Δ. της Γερμανίας και θύματα τη γερμανική εργατική τάξη. Πρόκειται για την ίδια τακτική που εφαρμόστηκε αργότερα με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και που περιελάμβανε ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών σε ιδιώτες, στρατιές εκατομμυρίων ανέργων, ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών, σκανδαλώδεις αποκρατικοποιήσεις με μίζες σε δυτικογερμανούς πολιτικούς και κόμματα.
Ενδεικτικό του ληστρικού χαρακτήρα της «επανένωσης» της Γερμανίας- που ακολούθησε της πτώσης του Τείχους- είναι όσα αναφέρει για το μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων (ξεπούλημα στο κεφάλαιο) που έλαβε χώρα ο Ραλφ Χαρτμαν στο βιβλίο του «Οι Λικβινταριστές» (Die Liquidatoren): «Μέσα σε τέσσερα χρόνια πούλησαν 6.546 επιχειρήσεις και 22.340 εστιατόρια, ξενοδοχεία, παντοπωλεία, 1.734 φαρμακεία, 481 κινηματογράφους και 475 βιβλιοπωλεία. Οι εισπράξεις ανήλθαν σε 73 δισεκατομμύρια μάρκα Δυτικής Γερμανίας…». Ο απολογισμός της λαφυραγώγησης υπήρξε τραγικός για το λαό της Ανατολικής Γερμανίας με την ανεργία να εκτοξεύεται στο 20%, μείωση συντάξεων, δημιουργία «οικονομικών γκέτο» με ζώνες φθηνών ημερομισθίων.
Η Ιστορία δεν τελείωσε το 1989
Το ποιος, λοιπόν, ωφελήθηκε, από τη νίκη της αντεπανάστασης του 1989-1991 και την πτώση του… «τείχους του αίσχους» είναι πλέον ξεκάθαρο. Όπως επίσης είναι ξεκάθαρο το που στοχεύουν οι φιέστες για την «επανένωση της Ευρώπης», την κατάρρευση του «σιδηρούν παραπετάσματος» και οι λοιπές ψευδεπίγραφες αστικές φανφάρες.
Το Τείχος του Βερολίνου μπορεί να γκρεμίστηκε το Νοέμβρη του 1989, όμως τη θέση του πήρε ένα άλλο «τείχος» – αυτό της ταξικής εκμετάλλευσης, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων.
Αυτό το νέο τείχος, που υψώθηκε σε βάρος των εργαζόμενων, των λαών όλου του κόσμου, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να συντηρήσει η κυρίαρχη τάξη των εκμεταλλευτών και οι υπηρέτες της.
Και αυτό γιατί, παρά την αλαζονεία τους, βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως η Ιστορία δεν τελείωσε το 1989. Οι λαοί δεν είπαν ακόμα την τελευταία τους λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου