Ας προσπεράσουμε τη ροζ πινελιά, που βάφτισε “κόσμο της εργασίας” την εργατική τάξη, για να αποφύγει δυσάρεστους συνειρμούς με ξύλινους όρους. Όσο πιο πλαστικά, πιο γενικά, πιο εύηχα, πιο θολά κι απροσδιόριστα, τόσο καλύτερα, για να χωράει περισσότερους, ακόμα και πρώην κυβερνήσεις που από έρωτα για το κεφάλαιο εκπέσανε.
Και ας περάσουμε στην ουσία. Τι έκανε αλήθεια, τέσσερα χρόνια τώρα, αυτός ο κόσμος (της εργασίας); Δεν αντιδρούσε, δεν απεργούσε, δεν κατέβαινε στο δρόμο, δεν είχε προβλήματα; Καθόταν απλώς σε μια γωνιά και πανηγύριζε το τέλος των μνημονίων και μια ζωή χαρισάμενη, που του έδωσαν στο πιάτο; Ή μήπως κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, εκεί στην Αυγή;
Ας υποθέσουμε όμως πως στην Κουμουνδούρου είχαν καιρό να μάθουν νέα του -του κόσμου της εργασίας- και έμαθαν τώρα μόλις για την απεργία. Τι θέλει και τι προσπαθεί να πετύχει αυτή η απεργία; Είναι η πρώτη απάντηση ενάντια στο εργασιακό μνημόνιο της ΝΔ, από ό,τι μας λέει η Αυγή. Ναι, είναι και αυτό, αντίδραση σε μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, που δίνει το στίγμα της από την πρώτη στιγμή. Ας το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά.
Η αυριανή απεργία είναι μεταξύ πολλών άλλων μια αντίδραση στον απαράδεκτο συνδικαλιστικό νόμο που θέλει να φέρει ο Βρούτσης, συνεχίζοντας από εκεί που είχε μείνει η Αχτσιόγλου, με το διαβόητο πλαφόν 50% +1 για τις συνελεύσεις των σωματείων, που ψήφισε με χαρά και με τα δύο χέρια ο Άδωνης Γεωργιάδης.
Είναι επίσης μια απεργία ενάντια στις απαιτήσεις του ΣΕΒ -εκεί δηλαδή που πηγαίνει ο Αλέξης και βγάζει λόγους για να εξυμνήσει την υγιή επιχειρηματικότητα. Και μια απεργία ενάντια στο διαλυτικό ρόλο της ΓΣΕΕ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει την απεργία, και ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μην είναι μαζική, να γίνει σε άλλες ημερομηνίες σε κάθε πόλη ή κλάδο, ευνοώντας την απεργοσπασία και τα αφεντικά, σαν γνήσιο τσιράκι τους.
Μικρή λεπτομέρεια: αν τελικά οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ αναγκάζονταν να πάρουν μια απόφαση, για τα μάτια του κόσμου, ο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται να κατέβει στο δρόμο, θα τους έπαιρνε από κοντά, για να τους χειροκροτήσει στη μαζική τους (κουκο)σύναξη. Πάνω από τρεις είναι συγκέντρωση…
Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε όψιμα να παίξει το κινηματικό χαρτί, όπως ακριβώς είχε κάνει και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, επί κυβέρνησης του παλιού Μητσοτάκη, την τριετία 1990-93. Η διαφορά είναι πως έκτοτε έχει κυλήσει πολύ αντιλαϊκό νερό στο αυλάκι, ενώ η σοσιαλδημοκρατία και η ΓΣΕΕ δεν μπορούν να συγκινήσουν κανέναν να κατέβει στο δρόμο, και έχουν χάσει την χρηστική αξία τους, για τα αφεντικά που υπηρετούν.
Μπορούν όμως να συνεχίσουν το βιολί της απαξίωσης και να προσφέρουν αγνό γέλιο με κινηματικές κορόνες. Ούτως ή άλλως, τα λόγια είναι τζάμπα, και την Αυγή δεν την διαβάζει κανείς -σίγουρα όχι από τον “κόσμο της εργασίας” πάντως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου