Κι ενώ σε δυο περίπου εβδομάδες θα γίνουν οι βουλευτικές εκλογές με τις δημοσκοπήσεις όχι μόνο να δίνουν άνετο προβάδισμα στη ΝΔ, αλλά και μεγάλες πιθανότητες για άνετη αυτοδυναμία, το εκλογικό σώμα στην καθημερινότητά του μοιάζει να μην επικεντρώνεται σ’ αυτές. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα μέχρι τις εκλογές μοιάζει να έχει τα χαρακτηριστικά μιας καταθλιπτικής περιόδου, σαν να φοβόμαστε πως οι ελπίδες και οι αισιοδοξίες που σχεδόν ψυχαναγκαστικά προσπαθούμε να έχουμε για το μέλλον, αντιμετωπίζοντας τις επικρατούσες πραγματικές συνθήκες του πολιτικού συστήματος θα σκάσουν για άλλη μια φορά εξαθλίωση και φτώχεια.
Σ’ αυτή τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης ισάριθμες ήταν οι εκλογικές αναμετρήσεις είτε για βουλή είτε για ευρωβουλή ή αυτοδιοίκηση, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του 2015. Και σ’ όλη αυτή τη δεκαετία το αποτέλεσμα των εκλογών ελάχιστα επηρέασε τις ειλημμένες από τα καπιταλιστικά κέντρα πολιτικές αποφάσεις, παρόλο που κάθε φορά, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ο λόγος των αστικών κομμάτων προσπαθούσε να συντονιστεί με τις ελπίδες των ψηφοφόρων του. Κι αν μοιάζει βουβή αυτή η
προεκλογική περίοδος είναι γιατί πια έχουν εξαντληθεί τα συνήθη επιχειρήματα σχετικά με τις προσωπικότητες αυτού ή εκείνου του πολιτικού αρχηγού ή τα επιχειρήματα σχετικά με τις διαφοροποιημένες πολιτικές των αστικών κομμάτων. Το εκλογικό σώμα μοιάζει πια να σέρνεται στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κι αν θεωρεί πως η συμμετοχή του στις εκλογές είναι επωφελής αυτό έχει περισσότερο να κάνει με την πεποίθησή του πως οι προσωπικές γνωριμίες και σχέσεις συμφερόντων που επαναπροσδιορίζονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μπορεί σ’ ένα βαθμό να το ωφελήσουν.
Όσο οι εκλογές στις αστικές δημοκρατίες της Δύσης μοιάζει όλο και περισσότερο να αφορούν όλο και λιγότερους τόσο πιο πολύ γίνονται φανερά τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, για την οποία οι εργαζόμενοι έδωσαν αγώνες, καταλήγει την εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που προσπαθεί να διαφυλάξει τα κεκτημένα του χωρίς απώλειες, αποστερημένη από ουσιαστικό περιεχόμενο. Κι αν η απάθεια και η αδιαφορία των εργαζομένων για τις εκλογές ανησυχεί την άρχουσα τάξη, είναι γιατί μπορεί να είναι ένδειξη πως οι εκμεταλλευόμενες τάξεις όλο και λιγότερο πιστεύουν στην ψευδαίσθηση πως πραγματικά έχουν λόγο στον τρόπο που κυβερνούνται.
Γι’ αυτό ποτέ δεν λείπουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τα διλήμματα και οι προσωπικές συγκρούσεις δίνοντας την ψευδαίσθηση της επιλογής. Μόνο που αυτή η δεκαετία κατά την οποία ο βασικός διαχωρισμός επικεντρώνονταν στο μνημόνιο και αντιμνημόνιο κατέληξε στην προσχώρηση, μετά από παλινωδίες, υποσχέσεις, επαναστατική ρητορική, όλων των αστικών κομμάτων στην αποδοχή των μνημονίων. Κι αν μ’ αυτή την πολιτική τους ήθελαν να πείσουν για το αναπόφευκτο των επιλογών τους συγχρόνως όμως αποκάλυψαν και τη λεπτή μάσκα του αστικού κράτους που με τις δημοκρατικές διαδικασίες, εμφανιζόμενο ως υπερταξικό και ουδέτερο, προσπαθεί να διαφυλάξει την ισχύ του από τις ταξικές συγκρούσεις.
Κι αν η υπερψήφιση του ΚΚΕ μπορεί να δώσει άλλο νόημα στις επερχόμενες εκλογές είναι γιατί η ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία του κόμματος είναι συμπλήρωμα της ταξικής πάλης, και όχι αυτοσκοπός, Η εκλογική ψηφοφορία παρέχει στο ΚΚΕ ένα μέσο για επαφή με τις μεγάλες μάζες του λαού που παραμένουν μακριά από την ταξική πάλη, μετατρέποντας τις εκλογές σε χρόνο αυξημένης πολιτικής συνεδητοποίησης, επικεντρώνοντας το πολιτικό διάλογο στα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων. Το βήμα στη Βουλή μπορεί να δώσει κάποιες εξουσίες για να υποστηριχτούν βελτιώσεις υπέρ των εργαζομένων, να συγκρουστεί με τους αντιπάλους και ν’ αναγκάσει τα αστικά κόμματα να υπερασπιστούν τις απόψεις και δράσεις τους αποκαλύπτοντας το ρόλο τους στην πολιτική σκηνή. Γιατί ακόμα οι ταξικές πολιτικές κι επιλογές των αστικών κομμάτων μπορεί και παραπλανούν.
Μια δεκαετία ανασφάλειας και εξαθλίωσης ένα μεγάλο μέρος από τους εργαζόμενους τσακισμένοι κι απογοητευμένοι μοιάζει να αρκούμαστε σε υποσχέσεις για μια καπιταλιστική κανονικότητα που δεν θα μας συνθλίψει περαιτέρω. Και μοιάζει παθητικά να αποδεχόμαστε τον ίδιο επαναλαμβανόμενο λόγο των αστικών κομμάτων που θέτει στόχο την καπιταλιστική ανάπτυξη θυσιάζοντας για το κέρδος τις ανάγκες των εργαζομένων, ελπίζοντας σε μια σταθερότητα, ακόμα και στην εξαθλίωση. Ηττοπαθείς, μοιάζει να έχουμε αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση.
Επειδή τίποτε δεν χαρίζεται, τίποτε δεν είναι εύκολο, πρέπει να ενισχυθεί στις εκλογές το ΚΚΕ, που οργανώνει και κατευθύνει τους εργαζόμενους στους αγώνες τους. Κανείς πια, παρά μόνο το ΚΚΕ μιλά και αγωνίζεται για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, ενώ όλα τα μέσα του συστήματος χρησιμοποιούνται για να διαστρεβλωθεί, να παραμορφωθεί και να παραπλανήσει το καπιταλιστικό οικοδόμημα που πάνω του κάθεται η αστική μας δημοκρατία. Για να εξακολουθεί η εργατική τάξη να είναι η εκμεταλλευόμενη τάξη, αυτή που δημιουργεί τον πλούτο και δεν το συνειδητοποιεί.
Κι είναι το ΚΚΕ που αγωνίζεται για να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη την κατάστασή της και τη δύναμή της. Γιατί αυτό που έχουν στερήσει από την εργατική τάξη, πάνω απ 'όλα, είναι μια προοπτική, μια αίσθηση όχι μόνο αυτού που είναι σήμερα αλλά του τι μπορεί να γίνει. Και το ΚΚΕ έναν αιώνα τώρα γι’ αυτή την προοπτική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού αγωνίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου