Η βόμβα στο ΣΚΑΙ συσκοτίζει την ωμή βία του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, επιτρέπει όφελος οικείων συμφερόντων και το πνίξιμο κάθε αντίστασης. Σίγουρα ο συγκεκριμένος τηλεοπτικός σταθμός κατέχει το βραβείο στην κινδυνολογία, την παραπληροφόρηση, στα ψεύδη και στην αποβλάκωση με εκπομπές του πιο θλιβερού κιτς, οι οποίες παράγουν πλήθος νεκρών τω πνεύματι. Όμως, ας θυμηθούμε, πως τις τηλεοπτικές άδειες τις κατέχουν μια χούφτα ανθρώπων που ελέγχουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος του έντυπου τύπου, ραδιοσυχνότητες, ασφαλιστικές, εφοπλιστικές και κατασκευαστικές εταιρείες, εταιρείες φυσικού αερίου και πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας, ποδοσφαιρικές ομάδες, τα δικαιώματα για αναμεταδόσεις αθλητικών αγώνων και μέσω διασταυρωμένων συμμαχιών, τράπεζες, χρηματιστηριακές και κατασκευαστικές εταιρείες, γενικά, σχεδόν όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής. Συνακόλουθα με όπλο αυτήν την συγκέντρωση ιδιοκτησίας έχουν την δυνατότητα πηδαλιούχησης της «κοινής γνώμης».
Ποιος διαμορφώνει λοιπόν την «πραγματικότητα»; Ποιος διαμορφώνει την αντίληψη που έχει, σχεδόν, το σύνολο μιας κοινωνίας για τον ευρύτερο κόσμο; Ποιος καθορίζει τι σκέφτονται οι άνθρωποι; Γιατί ο δημόσιος διάλογος κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο μόνο από τις πληροφορίες που διακινούνται από τα media των επιχειρηματικών συμφερόντων; Γιατί υπάρχει μια συστηματική αποσιώπηση του λόγου των κοινωνικά μη ευνοούμενων; Γιατί επιτρέψαμε να υπάρξει αυτή η θεσμική μονοσημία;
Και τι είναι βία;
Από μόνη της δεν αποτελεί έννοια, καθώς βία είναι η τρικλοποδιά στο σχολείο, βία είναι και ένα χαστούκι στην σύζυγο. Βία είναι η επικίνδυνη οδήγηση, βία και η λεκτική επίθεση. Βία είναι ο φόνος, βία είναι και ο βιασμός. Βία είναι ο πόλεμος, βία και ο καταναγκασμός. Βία είναι το τείχος στη μεθόριο Λωρίδας της Γάζας που κρατά τον παλαιστινιακό λαό σε απομόνωση, βία και το τείχος στο Περού που χωρίζει τους πλούσιους και άριστους, τους επιτυχημένους δηλαδή στον στίβο του κοινωνικού ανταγωνισμού, από τους φτωχούς και περιττούς ανθρώπους. Μα βία είναι και η απόλυση, βία είναι η εργασιακή γαλέρα, βία είναι ο κοινωνικός και οικονομικός αποκλεισμός, βία και η στέρηση της στοιχειώδους συνθήκης επιβίωσης. Άρα, βία υπάρχει μόνο εν καταστάσει…
Η καταδίκη της βίας, από όπου κι αν προέρχεται, ως είδος κατηγορηματικής προσταγής και ανυψωμένη σε πολιτική προτεραιότητα, τα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, και μάλιστα χωρίς κανέναν προβληματισμό αναφορικά με τα περιερχόμενα της βίας, έχει αναδειχτεί το σύγχρονο τοτέμ του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αυτή η καταδίκη της βίας, την οποία επικαλούνται συνεχώς, είναι η καινούργια ονομασία της «ασφάλειας», του «νόμου» και της «τήρησης της τάξης». Το πρόσχημα, δηλαδή, για να διατηρεί η καπιταλιστική εξουσία ακέραια τη στόχευσή της : τη διακυβέρνηση με τον φόβο του λαού και την πειθάρχηση των ανυπάκουων.
Με αυτόν τον τρόπο, μεγάλη μερίδα του πληθυσμού εξωτερικεύει στη συνείδησή της αυτήν την ηθικοπλαστική καταδίκη και επιτρέπει στην εξουσία να κατέχει το απόλυτο μονοπώλιο της βίας. Ο μέσος πολίτης, πειθήνια και συμμορφωμένα, εγκρίνει απροσχημάτιστα και συχνά υπερθεματίζει αυτήν την θεωρία, πιστεύοντας, στο όνομα της δημοκρατίας βεβαίως-βεβαίως, ότι οι μεσαιωνικές στολές των ΜΑΤ, τα κράνη, οι ασπίδες, οι θώρακες, τα γκλομπ, τα χημικά, οι πλαστικές σφαίρες και το νομικό οπλοστάσιο, αυτή η «νόμιμη» βία του κράτους, είναι το προσφορότερο μέτρο για την διασφάλιση του καθημερινού και γαλήνιου βίου του.
Άμεση και πραγματική απειλή για τους αστούς είναι οι περεκκλίνοντες αριστεροί εξουσιαζόμενοι. Θυμάμαι τον εξαιρετικό και με ηγεμονικό ύφος Αλέξη Παπαχελά, διευθυντή του επιχειρηματία και φιλάνθρωπου Γιάννη Αλαφούζου, να γράφει, με αφορμή τις αλλαγές στην Ανώτατη Παιδεία και την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, τα έξης “πιασάρικα”: «[…]είναι η πρώτη φορά ίσως μετά τη μεταπολίτευση κατά την οποία οι αστικές δυνάμεις ευθύνης δεν φοβούνται τα σκιάχτρα του λαϊκισμού και της αριστερίστικης βίας, αλλά κάνουν το καθήκον τους».(Καθημερινή. Αλέξη Παπαχελά: Επαγγελματισμός στην πολιτική 25-8-2011)
Ένας έτερος υπάλληλος του εφοπλιστή και φιλάνθρωπου Γιάννη Αλαφούζου, ο Νίκος Μαρατζίδης, πιστεύοντας πως με όσα γράφει εξασφαλίζει βίο ανέφελο, διαπιστώνει πως: «[…]Η τρομοκρατία δεν αναπτύσσεται σε ιδεολογικό κενό. Παράγεται μέσα στους χώρους της άκρας Αριστεράς και του αναρχισμού που «συνδιαλέγεται» ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Άρη Βελουχιώτη, ως μια ελληνική εκδοχή Τσε Γκεβάρα.[…] Η κυριαρχία των αριστερών ιδεών στη Μεταπολίτευση επέτρεψε να στρατολογηθούν με ευκολία τρομοκράτες από το πλήθος των απογοητευμένων ή ανυπόμονων οπαδών της κατεστημένης Αριστεράς. […]Η αντιμετώπιση της επαναστατικής βίας αποδεικνύεται ένα σύνθετο έργο, που απαιτεί αποτελεσματικότερη λειτουργία εκ μέρους του κράτους.» (Καθημερινή. Νίκος Μαρατζίδης: Η επαναστατική βία, η Αριστερά και η Δημοκρατία 3-2-2013)
Ένας άλλος αγορητής των αγορών, ο Πάσχος Μανδραβέλης, σύννομος των νόμων και υπάλληλος του προέδρου του Παναθηναϊκού και γνωστού φιλάνθρωπου Γιάννη Αλαφούζου, με την πένα του επισημαίνει: «[…] Δηλαδή μπορεί κάποιος να πει ότι η Αριστερά με τις ανοησίες περί «επανάστασης», «αστικής δημοκρατίας» και «νόμου που είναι το δίκιο του εργάτη» καλλιεργεί κουλτούρα ανομίας και βίας, και να πάρει την απάντηση «ντροπή σου που ενοχοποιείς τον Μανώλη Γλέζο για τα έκτροπα[…] «στα φυσιολογικά ελλείμματα μνήμης των νέων αριστερών, προστέθηκε και το μεταμοντερνιστικό νεφέλωμα που εξισώνει κάθε δυσάρεστη ή άσχημη κατάσταση με τη βία. Ετσι, βία θεωρείται η φτώχεια, η ανεργία, η φορολογία, η εφαρμογή του νόμου, ό,τι γενικώς δεν μας αρέσει.[…]»
Σε αυτό το σημείο, θα στεναχωρήσω τους παραπάνω τιτλούχους φιλελεύθερους στοχαστές και θα πω: Πίσω από την σημερινή φιλελεύθερη ανάπτυξη του καπιταλισμού, δηλαδή, την επιβολή της κυριαρχίας γιγάντιων εταιρειών και τραπεζών πάνω στην δημόσια ζωή, που οδηγεί στη βαρβαρότητα και την κτηνωδία, υπάρχουν άνθρωποι που για τους καπιταλιστές είναι περιττοί! Αυτό είναι βία ρε!
Η δομική ανεργία, που αφοπλίζει ηθικά και συντρίβει φυσικά το άτομο, είναι βία.
Η κατάργηση των δικαιωμάτων του εργάτη, η αποσάθρωση της σταθερής εργασίας και του οκτάωρου, οι μισθοί γαλέρας που δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος ζωής, είναι βία!
Η φτώχεια είναι βία!
Η καταστροφή δημοσίων υπηρεσιών ή η συρρίκνωσή τους σε τομείς όπως: η ιατροφαρμακευτική και συνταξιοδοτική κάλυψη, η νοσοκομειακή περίθαλψη, η διανομή ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης, υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών είναι βία!
Η παρακμάζουσα, λόγω κοινωνικής αδικίας, κοινωνία με ένα εξαθλιωμένο πληθυσμό να αναζητά την πιο χυδαία επιβίωση είναι βία. (Κώστας Λουλουδάκης Ημεροδρόμος: «Μη Μασάς»… https://www.imerodromos.gr/mi-masas-tou-kosta-louloudaki/?fbclid=IwAR1JpojivXdxiG80gZmQQDpPvD4yczCs8FrY5FkOsFYImyv3X61C-HlK9O4)
Όταν, λοιπόν, αυτοί οι περιττοί άνθρωποι για τις αγορές αντιδρούν και ξεσηκώνονται, δεν πάσχουν από κάποια διανοητική πάθηση αλλά θέλουν να ξεφορτωθούν την αδικία και την δομική βία που τους επιβάλουν, λες και η ανεργία ή η εργασιακή γαλέρα και η φτώχια είναι φυσικά φαινόμενα και δεν έχουν να κάνουν με πολιτικές και οικονομικές συνθήκες…
Να ξεκαθαρίσω πως η έκκληση στη βία, η αντενέργεια δηλαδή, δεν συνιστά πάντα απελευθερωτική ή επαναστατική πανάκεια, διότι κάθε έκκληση σε οργανωμένη δράση των εργαζομένων ξεκινά με ξεκάθαρο στόχο, όπως λόγου χάρη η περιφρούρηση της απεργίας, και δεν τίθεται ζήτημα προσφυγής σε οποιαδήποτε βία.
Όμως, οι συγκεκριμένες ηθικοπλαστικές αντιλήψεις των υπαλλήλων του ιδιοκτήτη του ΣΚΑΙ και γνωστού φιλάνθρωπου Γιάννη Αλαφούζου, μάς υποβάλλονται καθημερινά από σχεδόν όλες τις εφημερίδες, από την τηλεόραση, γενικά από το συγκεκριμένο δεσπόζον ιδεολογικό σχήμα του νεοφιλελευθερισμού, με σκοπό να διαμορφώσουν τις συνθήκες που απαιτούνται για να καθοδηγεί η «ελεύθερη αγορά» τη συμπεριφορά των ανθρώπων, ώστε να διατηρηθεί χωρίς απρόοπτα η καταστατική πολιτική και οικονομική «ιεραρχία». Με άλλα λόγια, στοχεύουν ώστε το δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.
Διότι, ο «καλός» δημοσιογράφος γνωρίζει από μόνος του τι είναι δημοσιεύσιμο και τι όχι, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται , πώς να διαμορφώσει το θεμιτό και ανεκτό απέναντι στους εργοδότες του χωρίς τον κίνδυνο δυσαρεσκειών. Αντιλαμβάνεται από μόνος του τη σημασία του να διατηρείται ο λαός, ή καλύτερα η «κοινή γνώμη» στο σκοτάδι, ή αν δεν τα καταφέρει, τότε να προσπαθεί να την ουδετεροποιήσει ώστε να εξασφαλίζεται η μη ανάμιξή της στη σχεδιαζόμενη πολιτική. Δηλαδή, το σχοινί του είναι αρκετά μακρύ στον προκαθορισμένο χώρο του, αρκεί να μην περνά σε ξένα χωράφια. Στην ουσία, ένας «καλός» δημοσιογράφος εργάζεται σκληρά, ώστε να ορθώσει το φράγμα, που στην γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού ονομάζεται «τεχνοκρατική απομόνωση», με σκοπό ο λαός να απομονωθεί και από τις αποφάσεις και από τον έλεγχο τους, μα και από την ενεργή ανάμειξή του. Σε μια «δημοκρατία», άλλωστε, είναι αδύνατον να βγάλεις έξω αποσπάσματα θανάτου όπως έκανε το ΔΝΤ στην Χιλή, στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ο πολίτης σιγά-σιγά βρίσκεται σταδιακά εμπλεκόμενος σε μια διαδικασία: μια διαδικασία αποπολιτικοποίησης. Η Ιδιότητα του πολίτη μετατρέπεται σε μια καθαρά παθητική συνθήκη, όπου η δράση, η αλληλοεπίδραση, η αλληλεγγύη, το δημόσιο, το ιδιωτικό θολώνουν και μπερδεύονται. Ο κοινωνικός και ατομικός αυθορμητισμός στις ανθρώπινες σχέσεις, χειραγωγείται και πατρονάρεται ανάλογα τις σκοπιμότητες. Η ζωή μετατρέπεται σε απτή πραγματικότητα μόνο μέσα από καθημερινή δραστηριότητα των κάθε μορφής σόου που παίζουν τα κανάλια των Αλλαφούζων, προσφέροντας τη σαγήνη μιας μαζικής ηδονοβλεψίας.
Η επίδραση του καθένα με την κοινωνία, αφού ο πολίτης εξαιτίας οργανωτικών μεθοδεύσεων έχει απομακρυνθεί από το κέντρο αποφάσεων, περιορίζεται πλέον σε ένα καθεστώς κανόνων, που ορίζονται από τις νομικές αρχές και την άσκηση ενός δικαιώματος ψήφου, που όλο και περισσότερο προσομοιάζει στην ήδη διαμορφωμένη σφυγμομέτρηση.
Υπάρχει και κάτι ακόμα που θέλω να πω για τους θιγμένους ηθικολόγους:
Ζούμε σε έναν κόσμο βίας. Η βία έχει πολλές μορφές, είναι πολιτισμικό φαινόμενο και δεν υπάρχει καθολικότητα σε αυτήν. Εσείς ηθικολόγοι μου, βλέπετε μόνο αυτή που είναι περισσότερο ορατή, όπως οι σπασμένες τζαμαρίες. Με το κατάλληλο θυμικό, στο όνομα πάντα της «καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται», που θα προκαλέσετε, νομίζετε ότι θα επιτρέψετε την αστυνόμευση των φρονημάτων, μορφές ελέγχου των πολιτών και απαγόρευση των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Προσέξτε, όμως, γιατί η βία που προκαλεί η φτώχια και η ανισότητα είναι εγγενώς κακή. Όπως έχω γράψει και αλλού, τα προβληματάκια αυτά, που ο φιλελευθερισμός τα θεωρεί φυσικά φαινόμενα, πρέπει να επιλύονται πριν ξεσπάσει η επαναστατική βία. Διότι, αν και όταν ξεσπάσει, θα πάρει το δρόμο της και θα επιλύσει τις ανισορροπίες με τον δικό της τρόπο. Και οι επαναστάσεις δεν είναι ούτε «αγνά» ούτε «ηθικά» κινήματα. Πραγματοποιούνται από απελπισμένους ανθρώπους που ξεπερνούν τους εαυτούς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου