Το σύνθημα «Στις 25 ψηφίζουμε - στις 26 φεύγουν» το επαναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του όλο και περισσότερο μονότονα.
Αφίσες που περιγράφουν τα βάσανα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, εξαιτίας της κρίσης καλούν τους εργαζόμενους να μη δείξουν άλλη ανοχή στην κυβέρνηση, να ψηφίσουν για να φύγει. Και ποιος θα είχε, άλλωστε, αντίρρηση να φύγει μια αντιλαϊκή κυβέρνηση σαν αυτή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - να φύγει και να μην ξανάρθει που λέει και ο λαός μας - όμως όχι μόνο αυτή αλλά και κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το μονόδρομο της ΕΕ, να φύγει η εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων της οποίας άλλωστε όργανο είναι αυτή και κάθε άλλη τέτοια κυβέρνηση. Το σύνθημα, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά απατηλό, γιατί προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι αρκεί να ψηφίσουν, για να φύγει η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και να έρθει αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αντιμετωπιστούν τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα που συσσώρευσε η καπιταλιστική οικονομική κρίση, για να μπορέσει ο λαός να ανασάνει...
Τι θα είναι εδώ στις 26/5;
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί επιμελώς να αποπροσανατολίσει από όλα αυτά που είναι η βασική αιτία των δεινών του λαού και που θα είναι εδώ στις 26/5 είτε φύγει η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και έρθει του ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι. Γιατί μια κυβερνητική εναλλαγή στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της εξουσίας των μονοπωλίων δεν πρόκειται να αλλάξει τη ζωή των εργαζομένων, δεν πρόκειται να ανασχέσει την υποχώρηση και υποβάθμιση δικαιωμάτων και αναγκών, δεν πρόκειται να αποκαταστήσει εισοδήματα, να αντιμετωπίσει την ανεργία.
Τι θα είναι εδώ στις 26/5, αν πραγματοποιηθεί μια κυβερνητική εναλλαγή;
Θα είναι εδώ η εξουσία του κεφαλαίου. Οι διάφοροι θεατοί και αθέατοι μηχανισμοί που λειτουργούν σαν «καλοκουρδισμένα ρολόγια» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ανεξάρτητα το ποιος είναι στην κυβέρνηση. Θα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ως εχθρό τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα που κινητοποιούνται. Θα συνεχίσουν οι διασυνδέσεις τους με κέντρα και οργανισμούς του ιμπεριαλισμού.
Θα είναι εδώ οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές. Θα συνεχίζει η οικονομία να λειτουργεί με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα. Αυτοί θα ελέγχουν το τι παράγεται πόσο παράγεται και γιατί. Θα συνεχίζουν να κλείνουν επιχειρήσεις, όταν αυτό δεν τους συμφέρει. Να μετακινούν τις επιχειρήσεις τους σε άλλους κλάδους σε άλλες χώρες, αν αυτό επιβάλλει η κερδοφορία τους. Θα συνεχίζουν να καρπώνονται τον πλούτο που παράγει η πλειοψηφία του λαού. Θα συνεχίζουν να θέτουν τις απαιτήσεις τους για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους, για προστασία των κερδών του με ό,τι αυτό σημαίνει για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Θα είναι εδώ η Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα είναι εδώ οι τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ, οι κατευθύνσεις για την απελευθέρωση αγορών, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που περιλαμβάνονται στις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ, θα είναι εδώ τα «μνημόνια διαρκείας», η εποπτεία των ευρωπαϊκών εξαμήνων. Ολα όσα εδώ και πολλά χρόνια έχουν ήδη εφαρμοστεί σε άλλα καπιταλιστικά κράτη και που η κρίση αποτέλεσε, όπως λένε, ευκαιρία για τη γρήγορη εφαρμογή τους και στην Ελλάδα μέσω των μνημονίων, αποδεικνύοντας ότι οι λόγοι εφαρμογής τους δεν αφορούν το χρέος και τη δανειακή σύμβαση, αλλά στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου.
Τι θα φέρει η κυβερνητική εναλλαγή;
Το δεύτερο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι πόσο διαφορετικό είναι αυτό που θα φέρει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δει κανείς πίσω από τους ακατάσχετους βερμπαλισμούς που όσο ζυγώνουν οι εκλογές τόσο θα δυναμώνουν, τις διγλωσσίες και τις αντιφάσεις θα καταλάβει ότι αυτό που θα έρθει δε θα είναι και πολύ διαφορετικό από το δρόμο που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους έχει ξεκαθαρίσει ότι γνώμονας και της δικής του διακυβέρνησης θα είναι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, προσπαθώντας να πείσει τους εργαζομένους ότι έχουν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη, όπως άλλωστε κάνει και η κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, αντιπαρατίθεται με την κυβέρνηση όχι ως προς τους στόχους, αλλά ως προς το αν το μείγμα που εφαρμόζεται εξυπηρετεί αυτούς τους στόχους. Γι' αυτό θεωρεί αντιαναπτυξιακή την πολιτική της κυβέρνησης, αμφισβητεί το πλεόνασμα, την έξοδο στις αγορές κ.λπ.
Πριν από μια βδομάδα, ο Αλ. Τσίπρας απ' την Κρήτη δεσμεύτηκε για ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα ενισχύσει τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον αγροτοδιατροφικό τομέα, στον τουρισμό, στην έρευνα, στις ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας και πρόβαλε τον εαυτό του σαν εγγυητή της «ομαλότητας» απέναντι στο «καθεστώς της ανωμαλίας» όπως χαρακτήρισε την κυβέρνηση Σαμαρά.
Ας θυμηθούμε όμως και παλιότερες διαβεβαιώσεις σε όσα δεσμεύτηκε ο Αλ. Τσίπρας τον περασμένο Δεκέμβρη, μιλώντας στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο: «Η δική μας οικονομική πολιτική θα δημιουργήσει συνθήκες κερδοφορίας των επιχειρήσεων», «θα είμαστε αρωγοί προς τους πραγματικούς επενδυτές», «θα εισάγουμε ως βασικούς πυλώνες συνεργατικές μορφές της οικονομίας και αναπτυξιακές συμπράξεις με ξένο κεφάλαιο και φορείς», «θα ενθαρρύνουμε την επιλεκτική προσέλκυση ξένων επενδύσεων παραγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας», «θα θέσουμε υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλες τις τράπεζες που ανακεφαλαιοποιούνται με δανεικό δημόσιο χρήμα», επειδή «θέλουμε τις τράπεζες (...) για να παρέχουν ρευστότητα στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά, μόνο έτσι το τραπεζικό σύστημα θα τεθεί στην υπηρεσία της ανάπτυξης του τόπου», «νέους αναπτυξιακούς θεσμούς».
Τους υποσχέθηκε ακόμα ότι μπορεί να εγγυηθεί τη στοίχιση του λαού πίσω από τους στόχους των καπιταλιστών, ομολογώντας ότι «η ανασυγκρότηση αυτού του τόπου (...) είναι υπόθεση όλου του λαού».
Σε άλλη του παρέμβαση δήλωνε: «Κάποιοι πίστεψαν ότι ο κίνδυνος για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα θα ήταν μία πιθανή αντιμνημονιακή κυβέρνηση, μία πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν αφελείς όσοι το πίστεψαν αυτό».
Αυτό που κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους εργαζόμενους είναι ότι η συνεχιζόμενη υποτίμηση εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών δεν είναι χαρακτηριστικό ενός συγκεκριμένου μείγματος διαχείρισης αλλά της καπιταλιστικής ανάπτυξης γενικά.
Σταθερά στον ευρωμονόδρομο
Η Ελλάδα στις 26/5, και με τον ΣΥΡΙΖΑ νικητή στις ευρωεκλογές, θα συνεχίσει σταθερά στον ευρωμονόδρομο.
Εχει ξεκαθαριστεί, άλλωστε, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την ΕΕ ούτε τη συμμετοχή στο ευρώ. Ηδη από το ταξίδι στις ΗΠΑ δήλωνε ότι «οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την Ευρωζώνη θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση», ενώ την άνοιξη του 2013 σημείωνε ότι: «Βεβαίως έχουμε δεσμεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τις δεσμεύσεις αυτές δε θα τις απεμπολήσουμε (...)».
Το παραμύθι ότι η ΕΕ θα αλλάξει, θα γίνει φιλολαϊκή, ότι δεν ήταν απ' την αρχή αντιλαϊκή αλλά ότι έφυγε από το δρόμο της είναι αυτό που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να πείσει ότι μια ενίσχυσή του στην Ευρωβουλή όπως και των ομοϊδεατών του θα φέρει αλλαγή στην ΕΕ. Το πρόβλημα στην ΕΕ δεν είναι η Μέρκελ και η πολιτική της Γερμανίας. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ΕΕ από γεννησιμιού της, η αντιλαϊκότητα είναι στο DNA της, στη ληξιαρχική πράξη γέννησής της. Αυτό είναι που κρύβει, συσκοτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα παραμύθια του...
Η ... καλή ΕΕ και ο ... συναινετικός καπιταλισμός
Η Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές αναλώνεται σε ένα «ακατάσχετο» ευχολόγιο για «Ευρώπη ειρηνική, πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και συνεργασίας με τη συμμετοχή και της Ρωσίας, Ευρώπη χωρίς ΝΑΤΟ και ευρωστρατό, κατάργηση των βάσεων των ΗΠΑ και τα πυρηνικά όπλα» κ.λπ. Ενας εύσχημος τρόπος για να παρακάμψεις τα ερωτήματα αν πρέπει μια χώρα να είναι στο ΝΑΤΟ ή στην ΕΕ είναι να μιλάς γενικά για το στόχο διάλυσης αυτών των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών ...που θα έρθει κάποια στιγμή με μαγικό τρόπο. Αυτό, άλλωστε, δήλωσε ο ομογάλακτος του ΣΥΡΙΖΑ Γκ. Γκίζι του «Die Linke» όταν ρωτήθηκε από ανησυχούντες παράγοντες των ΗΠΑ για τη θέση του κόμματός του για τη διάλυση του ΝΑΤΟ.
Εκφράζοντας προβληματισμούς του κεφαλαίου που υιοθετούνται και από άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις η Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως οι μηχανισμοί δημοσιονομικής πειθαρχίας που έχουν διαμορφωθεί σε επίπεδο ΕΕ προκαλούν «ασφυξία στις πιο αδύναμες χώρες, εξοβελίζουν τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής ανάπτυξης». Κοροϊδεύει το λαό ότι έχει να περιμένει απ' την καπιταλιστική ανάπτυξη, άρα πρέπει να σηκώσει τη σημαία της αλλαγής του συσχετισμού προς όφελος των δυνάμεων που υπερασπίζονται ένα άλλο μείγμα διαχείρισης ικανό να την επισπεύσει.
Επαναλαμβάνεται η θέση στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης: «Στη χώρα πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα προγράμματα ανάπτυξης, αύξησης του όγκου της εργασίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης (...) Απαιτείται γενναία φορολογική μεταρρύθμιση, αποκατάσταση της ρευστότητας (...) χωρίς διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους αποκλείεται να ανασάνει η χώρα».
Μάλιστα, για πρώτη φορά ομολογεί ότι «η ακύρωση των επαχθών όρων των συμβάσεων» θα τεθεί στη «διαδικασία της αναδιαπραγμάτευσης» και λεονταρίζει ότι σε περίπτωση εκβιασμού θα απαντήσει με «διακοπή πληρωμών», αλλά και με ...«καταγγελία για πρόκληση ζημιάς στη χώρα μας» και «προσφυγή για την ακύρωση των συλλογικών δικαιωμάτων κατά παράβαση του κοινοτικού κεκτημένου»!!!
Τέλος, στη Διακήρυξη αναπολείται ο παλιός καλός μεταπολεμικός «συναινετικός καπιταλισμός», σε αντίθεση με το «βάρβαρο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό» του σήμερα. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει στους εργαζόμενους φυγή προς τα πίσω προς μια φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης που είχε τη δυνατότητα να διαμορφώνει μηχανισμούς πλατιάς ενσωμάτωσης εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, μιας φάσης που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τόσο σύγχρονος, δηλαδή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου