Αυτά μεταξύ άλλων είχε αναφέρει ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος σε συνέντευξή του σε εφημερίδα. Εκεί, ακόμα, είχε προσθέσει ότι δεν ανησυχεί για το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από τη «ρητορική» και τα «ιδεογράμματα» του κάθε κόμματος, «έχει κι η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα ορισμένα, ας πούμε, "δόγματα". Ενα από αυτά λέει ότι (...) η προοπτική μιας νέας ανάπτυξης μπορεί να προέλθει σήμερα μόνο από τις δυνάμεις της παραγωγικής οικονομίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να το αγνοήσει αυτό και να επιτύχει;».
Σε εκδήλωση που διοργάνωσε η ιστοσελίδα tvxs.gr - όπου κεντρικοί ομιλητές ήταν ο Δ. Δασκαλόπουλος και ο Αλ. Τσίπρας, ενώ πριν απ' αυτούς σε «στρογγυλό τραπέζι» τοποθετήθηκαν οι Θ. Σκυλακάκης («Δράση»), Πρ. Παυλόπουλος (ΝΔ), Αννυ Ποδηματά (ΠΑΣΟΚ) και Γ. Σταθάκης (ΣΥΡΙΖΑ) - κοινή ήταν η έγνοια για το ποιο μείγμα διαχείρισης είναι ικανό να δώσει ώθηση στον στόχο για έξοδο του κεφαλαίου απ' την κρίση και να στηρίξει την ανάπτυξη της κερδοφορίας του. Στόχο που βάφτισαν «παραγωγική ανασυγκρότηση», που ο πρόεδρος του ΣΕΒ αναγόρευσε σε «υπ' αριθμόν ένα εθνικό θέμα» και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε τα εύσημα ότι πρώτο το κόμμα του ανέδειξε το ζήτημα αυτό.
Οι απαιτήσεις των βιομηχάνων
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ με το «καλησπέρα» πέρασε στο «ψητό», εξηγώντας πως «παραγωγική ανασυγκρότηση» σημαίνει «μεταμόρφωση της Ελλάδας σε χώρα δυναμική και εξωστρεφή με αναπτυξιακή αιχμή τις δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πολιορκητικό κριό τη βιομηχανία». Προς τούτο ζήτησε απ' τους πολιτικούς εκπροσώπους της τάξης του να δουν το στόχο αυτό ως «βάση μιας νέας εθνικής συναίνεσης», αφού αυστηρά τους υπέδειξε να σταματήσουν να παριστάνουν «τους λογιστές ή τους εισαγγελείς των μνημονίων» και να βρουν «μια λειτουργική ισορροπία ανάμεσα στον απαραίτητο πολιτικό ριζοσπαστισμό και τον αναγκαστικό οικονομικό πραγματισμό».Αξίωσε «εκσυγχρονισμό», «πέρα από κόμματα και ιδεολογίες», που θα υπηρετήσει το «νέο αναπτυξιακό -άρα και κοινωνικό- μοντέλο». Ο πρόεδρος του ΣΕΒ επικρότησε το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά παίρνει υπόψη της τις απαιτήσεις των βιομηχάνων σε σχέση με το μείγμα διαχείρισης και εξέφρασε προσδοκία για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ: «Ολοι έχουμε συμφέρον να αποδώσουν οι προσπάθειες που καταβάλλει η σημερινή κυβέρνηση για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Για τον ΣΕΒ, ειδικότερα, είναι εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός κατανόησε και έθεσε τα προβλήματα της ελληνικής βιομηχανίας ψηλά στην κυβερνητική ατζέντα, ανταποκρινόμενος στο σήμα κινδύνου που εκπέμψαμε. Προσδοκούμε την ίδια στάση και από την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ήδη έχει διατυπώσει θετικές θέσεις».
Εκτίμησε επίσης ότι «η στήριξη της παραγωγικής οικονομίας και της βιομηχανίας, που παραμένει ο πραγματικός πρωταθλητής της εθνικής οικονομίας, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής σύγκλισης, να είναι βασικός και υπερκομματικός στόχος στην πορεία εξόδου από την κρίση».
Ο Δ. Δασκαλόπουλος ξεκαθάρισε ότι ο ΣΕΒ δε ζητά «ασπιρίνες», αλλά γενναία μέτρα στήριξης του κεφαλαίου για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του και για να διεκδικήσει με αξιώσεις μερίδια στο διεθνές μοίρασμα αγορών: «Η επιστροφή σε έναν οριακό ρυθμό ανάπτυξης δεν επαρκεί. Πρέπει να γίνουμε πιο φιλόδοξοι και πιο ριζοσπαστικοί. Χρειάζεται να επανεφεύρουμε την ανάπτυξη! Να δημιουργήσουμε ένα νέο παραγωγικό πρότυπο, ικανό να μας διασφαλίσει την παρουσία μας στις παγκόσμιες αγορές και τη συμμετοχή μας στην παγκόσμια κατανομή του πλούτου».
Υπέδειξε, μάλιστα, και τους τομείς που «διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα» π.χ. αγροτική παραγωγή, Ενέργεια, ορισμένοι κλάδοι της μεταποίησης, Τουρισμός, λιανικό εμπόριο, γενόσημα, υδατοκαλλιέργειες, ιατρικός τουρισμός, διαμετακομιστικό κέντρο, διαχείριση αποβλήτων, υποδεικνύοντας όμως πως θα αποδώσουν κέρδη στους κεφαλαιοκράτες που δραστηριοποιούνται εκεί εφόσον διαμορφωθεί «ένα περιβάλλον που ευνοεί την επιχειρηματική πρωτοβουλία και την επένδυση».
Αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα παρουσίασε το κεφάλαιο, την τάξη του δηλαδή, σαν τη δύναμη που δημιουργεί «πλούτο για την κοινωνία», που «αποτελεί την κινητήρια δύναμη για να εκτιναχθεί ο τόπος μπροστά» και ισχυρίστηκε - ξορκίζοντας και τους φόβους τους - ότι «το αύριο ανήκει αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία», ενώ σε μια προσπάθεια να πείσει το λαό ότι έχει κοινά συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές του έφτασε να δηλώσει πως «σε ένα σωστό κράτος, σε μια συγκροτημένη κοινωνία, η ιδιοτέλεια του κεφαλαίου συμβαδίζει με το γενικό συμφέρον»!
Πέρα από «ζεστό χρήμα» ο Δ. Δασκαλόπουλος ζήτησε ακόμα σταθερό φορολογικό περιβάλλον, διαμαρτυρόμενος ότι «φορολογούνται επαχθώς η περιουσία και η παραγωγή, ενώ θα έπρεπε να φορολογούνται μόνο το εισόδημα και τα κέρδη». Αντιμετώπιση «της αφόρητης πολυνομίας που δημιουργεί την παρασιτική γραφειοκρατία και τις καταστροφικές καθυστερήσεις» και να υπάρξουν «βαθιές τομές στην πλαδαρή δομή και τις χρονοβόρες διαδικασίες του δημοσίου».
Προσπαθώντας να αναδείξει ότι υπάρχει κοινό συμφέρον βιομηχάνων και εργαζομένων ενάντια στη λιτότητα και την εποπτεία ο πρόεδρος του ΣΕΒ σημείωσε: «Ως πότε θα ζούμε εκλιπαρώντας (ή εκβιάζοντας...) τους εταίρους μας για δανεικά; Ως πότε η τρόικα θα αποφασίζει για τους δικούς μας μισθούς και φόρους;».
Επιβεβαιώνοντας ότι η ανάπτυξη θα γίνει στα συντρίμμια των δικαιωμάτων του λαού, τον κάλεσε να συνηθίσει την ιδέα, να «αποδεχτεί» ότι «για μια περίοδο θα παραμείνουμε στο χαμηλότερο επίπεδο ζωής που μας επέβαλε η κρίση και η διαχείρισή της κι ότι θα καταναλώνουμε λιγότερα, προκειμένου να επενδύσουμε περισσότερα».
Η εγρήγορση του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν χρειάζεται βεβαίως να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ανταποκριθεί στα «δόγματα» της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας και στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ηδη στο πρόγραμμά του, στις διακηρύξεις του έχει ενσωματώσει με ακρίβεια αυτές τις απαιτήσεις. Αφού έδειξε την ενόχλησή του για τα καλά σχόλια του προέδρου του ΣΕΒ και τον κάλεσε να πάρει θέση, να αποφασίσει σε ποιον δίνει το χρίσμα, εξήγησε αναλυτικά το σχέδιό του για «παραγωγική ανασυγκρότηση».
Ο Αλ. Τσίπρας, χωρίς περιστροφές και παρερμηνείες, αναγνώρισε από βήματος το κεφάλαιο ως «παραγωγική δύναμη», ως μοχλό ανάπτυξης, ισχυριζόμενος, όπως νωρίτερα και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ότι «αφορά όλη τη ζώσα κοινωνία ο σχεδιασμός της ανάπτυξης». Διαμαρτυρήθηκε για τα ...«βάσανα» των κεφαλαιοκρατών, παραθέτοντας στοιχεία για την εγχώρια ζήτηση, τη μείωση του καθαρού κεφαλαιακού αποθέματος, του αποθέματος παγίου κεφαλαίου και για το γεγονός ότι στο τέλος του 2013, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, σε σταθερές τιμές, επέστρεψαν στο επίπεδο του 1994.
Διεκδικώντας το χρίσμα του κατάλληλου διαχειριστή, έκανε αναλυτικές προτάσεις στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάκαμψης:
-- «Ακύρωση του μνημονίου και τερματισμός της λιτότητας».
-- «Εγγυόμαστε σύγχρονο και αντιγραφειοκρατικό δημόσιο τομέα - εργαλείο του δημοκρατικού προγραμματισμού και του αναπτυξιακού σχεδιασμού».
-- «Δημιουργούμε σταθερό, διαφανές και δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, που επιτρέπει το μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό. Φορολογούμε τα κέρδη και όχι την παραγωγή».
-- «Μειώνουμε το ενεργειακό κόστος της βιομηχανίας (...) μείωση διαφοροποιημένη κατά κλάδους (...) στους ενεργοβόρους κλάδους, η μείωση θα είναι συγκριτικά μεγαλύτερη (...) Θα συμβάλει αποδεδειγμένα στη διεθνή ανταγωνιστικότητα του προϊόντος».
-- «Σύγχρονη αντιολιγοπωλιακή νομοθεσία και με μια πραγματικά ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη, πλήρως λειτουργική και θεσμικά ενισχυμένη Επιτροπή Ανταγωνισμού» κι αυτό γιατί όπως εξήγησε «στην Ελλάδα την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την εκτοπίζει το κράτος και η δημόσια παρέμβαση, αλλά το καρτέλ της διαπλοκής, το οποίο λειτουργεί σε καθεστώς απόλυτου προστατευτισμού από το πολιτικό κατεστημένο. Νέμεται τα αναπτυξιακά κονδύλια. Νοθεύει τους κανόνες της αγοράς»!
-- «Εισάγουμε στοχευμένες πολιτικές χρηματοδότησης επιχειρήσεων από αναπτυξιακό δημόσιο φορέα ειδικού σκοπού».
-- «Καθιστούμε βασικό στοιχείο της αναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης την εξωτερική, μη δανειακή χρηματοδότηση των επενδύσεων, στο πλαίσιο ενός "ευρωπαϊκού New Deal" ή μιας ειδικής ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για την Ελλάδα».
-- «Συνθήκες κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο».
-- «Σκοπεύουμε να ανατάξουμε την οικονομία με δημόσιες επενδύσεις, αλλά και με την ανάπτυξη του τομέα της κοινωνικής οικονομίας».
Ο Αλ. Τσίπρας δεν έμεινε όμως σε γενικές υποσχέσεις. Απευθύνθηκε και σε συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου που χρειάζονται άμεση στήριξη, όπως οι ιχθυοκαλλιέργειες που η τύχη τους δεν μπορεί να αφεθεί - όπως είπε - στην κρίση των τραπεζών ή της ακτοπλοΐας. Υπενθυμίζουμε ότι ειδικό άρθρο για την ανάγκη στήριξης των επιχειρήσεων στις ιχθυοκαλλιέργειες δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» τις προηγούμενες μέρες. Δεσμεύτηκε ακόμα για διαμόρφωση θεσμών αναπτυξιακού σχεδιασμού π.χ. για δημόσιο - κοινωνικό φορέα ακτοπλοΐας ως βοηθητικό εργαλείο στη δράση των ακτοπλόων εφοπλιστών. Αλλωστε δίνοντας έμφαση στο ρόλο που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να παίξει το Δημόσιο ως μοχλός εκτίναξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αναφώνησε: «Γιατί κακά τα ψέματα: Χωρίς εθνική βιομηχανία δεν μπορεί να νοηθεί ελληνική οικονομία. Δεν νοείται ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος στην Ελλάδα χωρίς ενιαίο δημόσιο ναυπηγοεπισκευαστικό φορέα. Δεν νοείται ελληνική φαρμακευτική παραγωγή, χωρίς εθνική φαρμακοβιομηχανία».
Βεβαίως διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ρίξει το βάρος της στην ενίσχυση όλων των κλάδων της καπιταλιστικής οικονομίας, ιδιαιτέρως όσων διαθέτουν «συγκριτικά πλεονεκτήματα»: «Του αγροτοδιατροφικού, του τουριστικού, κατασκευαστικού, ενεργειακού, όπως και εκείνο της βιομηχανίας, των περιβαλλοντικών τεχνολογιών και της έρευνας», με στόχο την «ενίσχυση μιας ανταγωνιστικής εγχώριας βιομηχανίας υποκατάστασης εισαγωγών, όπου αυτό είναι δυνατόν».
Πέρα απ' τα παραπάνω μέτρα, που αφορούν άμεσα τους καπιταλιστές, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε ακόμα για «σταθεροποίηση της οικονομίας», με «διατηρήσιμα πρωτογενή πλεονάσματα», τάχα «κοινωνικά δίκαια», για«ανάληψη της διοίκησης των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών, ώστε να λειτουργήσουν προς όφελος της πραγματικής οικονομίας» και για «ρευστότητα στην αγορά με κάθε διαθέσιμο μέσο».
Προβάλλοντας το στόχο ενίσχυσης της εσωτερικής κατανάλωσης (στόχος που ενδιαφέρει ιδιαίτερα ορισμένα τμήματα βιομηχάνων), σημείωσε: «Η αύξηση του κατώτατου μισθού θα αυξήσει την εγχώρια ζήτηση κατά 0,75%. Θα αυξήσει, επίσης, το ΑΕΠ κατά 0,5% (...) η ροπή προς κατανάλωση στα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα είναι υψηλή, επειδή έχουν να καλύψουν πιεστικές, βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης».
Βεβαίως, ο Αλ. Τσίπρας δεν διευκρίνισε ότι όλοι αυτοί οι στόχοι δεν συμπίπτουν ούτε με την αντιμετώπιση της ανεργίας, ούτε με την αποκατάσταση των εργατικών - λαϊκών εισοδημάτων, ούτε με την κατάργηση της εργασιακής ανασφάλειας. Αντίθετα, το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί στους εργαζόμενους είναι την πιο αποτελεσματική διαχείριση όλων αυτών των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων με λίγα ψίχουλα.
Μια ωραία ατμόσφαιρα...
Των δύο ομιλιών είχε προηγηθεί η συζήτηση του ιδιοκτήτη του tvxs με τους εκπροσώπους των κομμάτων. Αξιοσημείωτη η σύμπνοια και κοινή η παραδοχή πως για τη σημερινή κατάσταση δεν ευθύνεται ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και ο ευρωμονόδρομος, αλλά το «στρεβλό μοντέλο» του κράτους και της οικονομίας! Ολοφάνερη η ταύτισή τους και ως προς το στόχο, τόσο που ο «νεοφιλελεύθερος» της παρέας, ο Θ. Σκυλακάκης της «Δράσης», έφτασε να αναφωνήσει: «Στο στόχο συμφωνούμε όλοι»...
Το «μοντέλο» αυτό περιέγραψε ο Γ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ, εντοπίζοντας σαν αρνητικό σημείο του τη συρρίκνωση της μεταποίησης και της γεωργίας και τη γιγάντωση κλάδων όπως οι κατασκευές, τράπεζες, τουρισμό και ναυτιλία. Μίλησε για παθογένειες, αλλά επέρριψε την ευθύνη «κατάρρευσης της οικονομίας στις επιλογές του μνημονίου».
Ο ίδιος τσουβάλιασε σαν «φυσικά πρόσωπα» τους εργαζόμενους και τους κεφαλαιοκράτες, υποστηρίζοντας ότι η φορολογία τους είναι χαμηλή και πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα. Πρόσθεσε, τέλος, πως ανάκαμψη δεν γίνεται με αποκλεισμό από τις δυνατότητες χρηματοδότησης και δίχως αναδιάρθρωση του χρέους.
Η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Α. Ποδηματά ήρθε να επαυξήσει, προσθέτοντας: «Συμφωνώ με την προσέγγιση Σταθάκη. Αυτό το μοντέλο που στηρίχτηκε στις κατασκευές και τον τουρισμό συμπεριλαμβάνεται στις αιτίες της κρίσης». Πρόσθεσε μάλιστα πως εφόσον όλοι στο τραπέζι συμφωνούν με την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ, τότε δεν γίνεται «να μην συνυπολογίζουμε το παγκόσμιο περιβάλλον, ο σχεδιασμός μας δεν γίνεται να το αγνοεί, είμαστε μέρος των άλλων». Η ίδια διαπίστωσε σαν μείζον πρόβλημα ότι τα προηγούμενα χρόνια δεν στάθηκε δυνατόν να διαμορφωθεί ένα μίνιμουμ συνεννόησης κοινωνικής και πολιτικής και ζήτησε «ελάχιστη συνεννόηση, μια συμφωνία για ένα περιβάλλον σταθερότητας που θα διευκολύνει το επιχειρείν».
Ο Π. Παυλόπουλος από τη ΝΔ μίλησε κι αυτός για «κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης», απολογήθηκε για λογαριασμό του αστικού πολιτικού συστήματος που υπηρέτησε κι απ' τη θέση του υπουργού, επειδή δεν προχώρησαν νωρίτερα οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, «που σήμερα θεωρούνται αυτονόητες». Εκρουσε δε τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον καπιταλισμό προέρχεται απ' την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για να επιστήσει την προσοχή στην ανάγκη διαμόρφωσης ενός πλέγματος δομών διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Ηταν ο μόνος απ' το πάνελ που ξιφούλκησε εναντίον της τρόικα, μιλώντας για λάθη του προγράμματος «που μας επιβλήθηκε» και ζητώντας να αναλάβουν την ευθύνη και να πληρώσουν και αυτοί που «μας το επέβαλλαν». Τέλος, ζήτησε κούρεμα του χρέους με όρους ευρωπαϊκής αλληλεγγύης όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, απορρίπτοντας την πρόταση για μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και «ενότητα των πολιτικών δυνάμεων για να διεκδικήσουν αυτό που ανήκει στην Ελλάδα, μια διαφορετική μεταχείριση για να ξαναπάρει μπρος η παραγωγική μηχανή». Ορο που επανέλαβε λίγο αργότερα ο Αλ. Τσίπρας παίρνοντας το λόγο...
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου