Το δίλημμα... και οι στρατηγικές

Το δίλημμα που προέβαλε ο Αντ. Σαμαράς, «ναι ή όχι στην Ευρώπη», γεννάει πολλούς προβληματισμούς.

Πρώτα απ' όλα γιατί η Ευρώπη είναι ένας γεωγραφικός προσδιορισμός, μια ήπειρος και άρα το δίλημμα δεν έχει νόημα. 

Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος να πει ναι ή όχι σε ένα γεωγραφικό προσδιορισμό;;;

 Αν εννοεί την ΕΕ, πολιτική και οικονομική οντότητα που συγκροτήθηκε με επιλογή των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης, τότε το δίλημμα έχει νόημα.

Δεύτερο, γιατί το δίλημμα δεν έχει νόημα αν το απευθύνει στον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει δηλώσει με εκατό διαφορετικούς τρόπους ότι όχι μόνο την ΕΕ αλλά και την Ευρωζώνη τη θεωρεί δεδομένη, μονόδρομο για τον ελληνικό λαό και ότι οι όποιες αντιρρήσεις του αφορούν το εφαρμοζόμενο μείγμα διαχείρισης, όσο και αν τις πασπαλίζει με «ριζοσπαστικές κορόνες»...

Τρίτο, η διάκριση ανάμεσα σε ευρωπαϊκές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις είναι ψευδεπίγραφη. 

Στην αντίληψη του ΚΚΕ όχι μόνο η ένωση των ευρωπαϊκών λαών αλλά η ένωση των λαών όλου του κόσμου πρέπει να είναι η επιδίωξη της εργατικής τάξης.

 Αυτή, όμως, προϋποθέτει την αποδέσμευση τόσο από την ΕΕ όσο και από κάθε ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση και συμμαχία, προϋποθέτει την πάλη για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων για την εργατική - λαϊκή εξουσία σε κάθε χώρα.

Βεβαίως, επειδή το δίλημμα έχει προεκλογικό χαρακτήρα χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι το πραγματικό δίλημμα είναι: 

«Με την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ή εναντίωση στην ΕΕ, πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία;». 

Αυτές είναι οι δύο στρατηγικές που συγκρούονται παντού...