Στρατηγική του κεφαλαίου

Ο χτεσινός Τύπος αναπαράγει δήλωση του Επιτρόπου της Κομισιόν, Όλι Ρεν, που λέει το προφανές: Ότι κάθε μία από τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας «δεν αποτελεί μέρος των όρων πολιτικής που συμφωνήθηκαν μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Επιτροπής» και ότι η τρόικα «συμμετέχει σε τακτικό διάλογο πολιτικής με τις ελληνικές αρχές, σχετικά με ευρύ φάσμα θεμάτων που αφορούν την αγορά εργασίας».

Λέει, δηλαδή, ότι οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς, στις συντάξεις και την Ασφάλιση δεν προέκυψαν από το μνημόνιο, ούτε περιορίζονται στα μέτρα που αυτό περιλαμβάνει. Αντίθετα, εφαρμόζονται στο πλαίσιο της ενιαίας στρατηγικής της ΕΕ, όπως αποτυπώνεται στα επίσημα έγγραφα, στις οδηγίες και τις στρατηγικές κατευθύνσεις της. Πάνω σ' αυτό το έδαφος συζητάει η τρόικα με την κυβέρνηση, που έχει την ευθύνη να εξειδικεύσει και να εφαρμόσει τις αντεργατικές - αντιλαϊκές ανατροπές.

Κατά συνέπεια, τα μέτρα αυτά δεν επιβάλλονται «από έξω», ή από κάποια «ξένη δύναμη». Ούτε είναι ζήτημα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης ποια από αυτά θα εφαρμόσει και ποια όχι, αφού αποδέχεται το στρατηγικό πλαίσιο της ΕΕ και τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Είναι μέτρα που υπηρετούν τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και την ανταγωνιστικότητά του, η οποία στηρίζεται κατά βάση στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Ίσοι, λοιπόν, προσπαθούν να αθωώσουν την ΕΕ, αποδίδοντας τα αντεργατικά μέτρα πότε στο «νεοφιλελεύθερο μείγμα διαχείρισης», πότε στις «ανίκανες» και «υποτακτικές» κυβερνήσεις, ή όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τις ανατροπές στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό σαν εκδούλευση τάχα της κυβέρνησης σε συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου, προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην εργατική τάξη.

Το ίδιο ισχύει και για όσους με αφορμή τις δηλώσεις Ρεν διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση «δουλεύει για τα συμφέροντα των βιομηχάνων και όχι για το δημόσιο συμφέρον». Κρύβουν ότι αυτό δεν είναι ίδιο για εργαζόμενους και εργοδότες και σπέρνουν αυταπάτες ότι με μια άλλη, «εθνική πολιτική», θα μπορούσαν να βγουν εξίσου κερδισμένοι οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι.

Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, και σε κάθε χώρα της ΕΕ, έχουν απέναντί τους όχι μόνο την κυβέρνηση της δοσμένης στιγμής, ούτε κάποιους «καλούς» και «κακούς» καπιταλιστές, από τους οποίους πρέπει να διαλέξουν. Έχουν απέναντί τους το σύνολο των μονοπωλίων, που συλλογική έκφραση των συμφερόντων τους είναι οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη τους και η λυκοσυμμαχία τους η ΕΕ. Να γιατί η θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή του χρέους, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο και προοπτική.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης, Σάββατο 30 Νοέμβρη