«Πολιτική ενότητα και αποτελεσματικότητα του κράτους» για ποιον

Σε μια ιστοσελίδα με υλικό για μικρά παιδιά παρουσιάζεται το τραγούδι «ολαρία ολαρά». Αυτό όπου «ο Ολιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά» και το οποίο καταλήγει «θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι (...) και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά (...) ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ' ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά».

Σε μια διόλου παιδική εκδοχή άρθρο στην «Αυγή» για το θέμα του φόνου των δύο στελεχών της Χρυσής Αυγής τονίζει: «Το μέτωπο είναι δημοκρατία κατά της δολοφονικής βίας. Επιβάλλονται και πολιτική ενότητα και αποτελεσματικότητα του κράτους».

Τόσα καρπούζια σε μια μασχάλη...

***

Ας επιχειρήσουμε να βάλουμε μια σειρά: Στο θέμα της δολοφονικής επίθεσης κατά των δύο στελεχών της Χρυσής Αυγής, υπάρχει ένα ποινικό μέρος κι ένα πολιτικό. Το ποινικό το χειρίζεται το κράτος με τους μηχανισμούς του.

Στο πολιτικό μέρος, όμως, ήδη αναπτύσσεται μια προσπάθεια πολλαπλών στόχων που ενισχύει ένα αρχικό ερώτημα: Ποιος ωφελείται από αυτή την ενέργεια; 

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι το φονικό αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως πολυεργαλείο, να είναι χρήσιμο σε πολλούς και διάφορους. Να αξιοποιηθεί, για παράδειγμα, με στόχο τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση των εργατικών - λαϊκών μαζών, στην προσπάθεια να «ξεπλυθεί» η Χρυσή Αυγή από τον ναζιστικό - εγκληματικό της χαρακτήρα και άλλα πολλά. 

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια ενέργεια που στρέφεται ενάντια στην προσπάθεια οργάνωσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ενάντια στην προσπάθεια για απομόνωση της ναζιστικής εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. 

Αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι λειτουργούν διάφοροι μηχανισμοί που δρουν ενάντια στο εργατικό κίνημα, επιδιώκουν άμεσα ή έμμεσα το χτύπημά του.

Δεν είναι πρώτη φορά που αξιοποιείται ένα γεγονός για να προβληθεί η λογική του «όλοι μαζί», πέρα από κόμματα και βεβαίως ταξικές αντιθέσεις: Ολοι μαζί ενάντια στην τρομοκρατία, όλοι μαζί για τη δημοκρατία, όλοι μαζί για την οικονομία. Αυτό που δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει στη ζωή επιδιώκεται να κατασκευαστεί.

Οι πολιτικές δυνάμεις που επικαλούνται το «όλοι μαζί» έχουν ένα δίκιο: Υπάρχει ήδη το δικό τους «όλοι μαζί». Υπάρχει στην ενιαία στρατηγική που υπηρετούν για την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Και που πάντα οδηγεί σε υποταγή το λαό.

Αυτό που φέρνουν με κάθε αφορμή σαν καινούριο, ενώ είναι μόνιμη επιδίωξή τους, είναι η ενδυνάμωση της συμμαχίας για τους στόχους του κεφαλαίου. Η υποταγή λαϊκών μαζών κάτω από ξένη γι' αυτούς σημαία. Χειρίζονται την κάθε αφορμή για να επαναφέρουν το ένα και αυτό: Ελάτε όλοι μαζί οι στραβοί να βοηθήσουμε τον ανοιχτομάτη.

***

Τώρα, διακηρύσσει ο αρθρογράφος, «το μέτωπο είναι δημοκρατία κατά της δολοφονικής βίας». Για να μην υπάρχουν παρερμηνείες ζητά να πηγαίνουν αγκαλιά η πολιτική ενότητα με την αποτελεσματικότητα του κράτους. Κι εδώ είναι το κουμπί.

Υπάρχει διαδήλωση που δεν την αντιμετώπισε αποτελεσματικά το κράτος; Υπάρχει απεργία που είχε ανοχή; 

Υπάρχει εκπαίδευση που δεν αναπαράγει - καλλιεργεί την κυρίαρχη ιδεολογία; 

Σε ποιον τομέα του κράτους να σταθούμε για να το βρούμε αναποτελεσματικό; Θέλουν ακόμα πιο αποτελεσματικό το κράτος των καπιταλιστών και η περίπτωση της δολοφονικής ενέργειας τους έρχεται κουτί για να προωθηθεί η πολιτική ενότητα εκείνων των δυνάμεων που έχουν αναλάβει να πείθουν το λαό ότι έχει συμφέρον από ένα ισχυρό αστικό κράτος. Με όπλο την πολιτική ενότητα διευρύνουν το πεδίο της υποταγής.

Γιατί μπροστά είναι ακόμα η ανελέητη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα (τα χαράτσια, οι κομμένοι μισθοί και συντάξεις, η εκπαίδευση στην αμορφωσιά, η εξαφάνιση του δικαιώματος σε μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα κ.ά.).

Για όλα αυτά η πάλη είναι ανειρήνευτη. Και το εργατικό - λαϊκό κίνημα έχει κάθε λόγο να θέλει όσο το δυνατόν λιγότερο με αυτή την έννοια «αποτελεσματικό κράτος» των καπιταλιστών. Η πολιτική ενότητα που ζητάνε είναι η αξίωση συσπείρωσης του λαού γύρω από τη λειτουργία του αστικού κράτους και των θεσμών του κι εδώ πράγματι συναντιούνται οι δυνάμεις του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου».

Το γεγονός ότι η αξίωση για πολιτική ενότητα και αποτελεσματικό κράτος διατυπώνεται μέσα από τις σελίδες της «Αυγής» δεν είναι καθόλου άσχετο με τα άλματα προσαρμογής που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά πλέον για να πάρει το χρίσμα για να κυβερνήσει.

Ο λαός πράγματι πρέπει να επιδιώξει την ενότητά του. Να μη φοβηθεί από τη βία. Να μη φοβηθεί την ανατροπή, να την επιδιώξει. Πρέπει να επιδιώξει την ενότητα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Οσο τα ερωτήματα για το ποιος όπλισε το χέρι των φονιάδων πολλαπλασιάζονται, τόσο περισσότερο πρέπει να κοιτά καχύποπτα όσους σπεύδουν να τον διαβεβαιώσουν ότι εδώ δεν υπάρχουν «μυστικές υπηρεσίες», «σκοτεινοί σχεδιασμοί», ότι όλα στην πολιτική γίνονται στο φως ή άλλα τινά, αλλά υπάρχουν μόνο κάτι αγνοί «ακροαριστεροί» που «καθαρίζουν» επειδή δεν καθαρίζει η «καθεστωτική αριστερά». Η θεωρία των άκρων που χρησιμοποιείται με διάφορες αφορμές αλλά τελικά για να ενοχοποιήσει τους λαϊκούς αγώνες δεν έχει οπαδούς μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση, που έχει ανάγκη το «όλοι μαζί οι νομοταγείς» γιατί ένα νόμο υπηρετεί, σ' ένα νόμο υποτάσσει την πολιτική της, για την εφαρμογή ενός νόμου ζητά να την ψηφίσουν: Αυτόν που θεωρεί ιερές και απαραβίαστες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, σχέσεις που εγκαθίστανται με βία, διατηρούνται με βία, αναπαράγονται με βία και επειδή γνωρίζουν πως είναι δυνατόν να ανατραπούν χρειάζονται ένα όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικό κράτος για να τις υπερασπίζεται.

Θ. Λ.