«Τσιπραζάνης»: Για το ΣΥΡΙΖΑ «ρε γαμώτο...». Για την αστική τάξη θα λέγαμε εμείς

Του Τάκη Βαρελά*

Δεν πέρασε πολύς καιρός που ο συντάκτης της Αυγής Θ. Καρτερός, έδωσε τον έξυπνο τίτλο, «Δραγαζάνης», για το δίδυμο του ΣΥΡΙΖΑ Δραγασάκη - Λαφαζάνη, για να ισχυροποιήσει την ενότητα που κυριαρχεί στο ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγοντας, ότι ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες τους, είναι αναγκαίοι και οι δύο, για το μέλλον της αριστεράς, πόσο μάλλον για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια αυτή η άποψη περί των τάσεων, πλατφορμών, γεφυριών κλπ. δεν είναι καινούργια στο χώρο του οπορτουνισμού, είναι στη φύση του, και έχει βαθιές ρίζες, ακόμη και πριν καν την υπάρξη του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.

Ο οπορτουνισμός ως μεθοδολογία, χαρακτηρίζει στάσεις, συμπεριφορές και δράσεις.

Έτσι η κατ' επίφαση δημοκρατική λειτουργία και στάση του μορφώματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, η δήθεν λαβή που θα έδινε στο «μνημονιακό μπλοκ» η μη ψήφιση της τροπολογίας από τον Λαφαζάνη, αν μη τι άλλο αποτελεί πρόκληση. Και απευθύνεται όχι σε αφελείς, αλλά έχει βαθύτερη έννοια και αφορά την έκβαση της ταξικής πάλης.

Αν το θέμα αφορούσε τα του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο, ίσως και να πέρναγε απαρατήρητο. Αφορά όμως το κίνημα και δη το ταξικό εργατικό κίνημα.

Αφορά την δράση του, και τους στόχους του.

Από αυτήν την άποψη ως ΣΥΡΙΖΑ, και δεύτερον ως Λαφαζάνης, με την αρχική δήλωση «παρών» και μετά ψηφίζοντας την τροπολογία, αναδεικνύει την αντίφαση, αλλά και την σύμπνοια ως προς το αποτέλεσμα, τον στόχο, το σκοπό και την ουσία της τροπολογίας.

Η αντίφαση λόγων και έργων της Αριστερής Πλατφόρμας - ΣΥΡΙΖΑ, έχει μια ιδιαίτερη σημασία, παίρνοντας υπόψη την χρονική στιγμή που ψηφίστηκε η τροπολογία.

Ιδιαίτερα όταν μπροστά μας, είναι ανοιχτά πλέον όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζει η κυβέρνηση, η οποία σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν θα ήθελε να έχει απέναντι της ένα δυναμικό, ισχυρό ταξικό κίνημα, το οποίο θα αναπτύσσει την δράση του, ακόμη και με όρους πολιτικά προωθημένους, πραγματικά αντισυστημικού χαρακτήρα, με στόχους ακόμη και να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων για να κατακτήσει την εξουσία

Είναι βέβαιο επίσης, ότι και αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ της εκλογές, τα μέτρα θα έπρεπε να περάσουν δια πυρός και σιδήρου. Αλλά επίσης βέβαιο είναι ότι, στο κοινωνικό πεδίο θα υπήρχαν εντάσεις, έντονοι κοινωνικοί αγώνες με ταξικό περιεχόμενο.

Ποιές; Με τι μορφή και τι περιεχόμενο; Αυτό είναι υπόθεση του κινήματος και εν μέρει και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Το βέβαιο είναι, ότι με τις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο μεγάλο κεφάλαιο (μέσα και έξω από την Ελλάδα) στην ΕΕ και αλλού, θα έπρεπε να τους αντιμετωπίσει, να τους τιθασεύσει, σε τελευταία ανάλυση να τους καταστείλει.

Εδώ τα πράγματα θα πάρουν πλέον άλλες διαστάσεις.

Κάτω από αυτές τις προβλέψεις, ο ΣΥΡΙΖΑ καθορίζει την επόμενη στάση του, σήμερα, σε πολλά επίπεδα. Δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, όταν πρόκειται αύριο να διαχειρισθεί το αστικό σύστημα από κυβερνητικό θώκο.

Είναι βέβαιο ότι σήμερα διεξάγεται σε επίπεδο εργατικού κινήματος, πάλη με δύο κατευθύνσεις, ανασυγκρότησης του.

α) Κατεύθυνση το εργατικό κίνημα να πάρει ταξικά χαρακτηριστικά με στόχο την αλλαγή των συσχετισμού δυνάμεων σε όφελος των εργαζομένων

β) Κατεύθυνση για ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος στη βάση της αλλαγής συσκευασίας - ταμπέλας κρατώντας το περιεχόμενο ίδιο και χειρότερο, με αναζωογόνηση βέβαια όλων εκείνων που έβαλαν πλάτη για τον ευνουχισμό της εργατικής τάξης (βλέπε όλους ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και όποια άλλη επιγραφή είναι ικανή να στηρίξει την ανασυγκρότηση της).

Και εδώ αρχίζει το ζουμί. 

Όσο θα ανοίγει η ψαλίδα και το ταξικό κίνημα θα πρέπει, όχι μόνο να υπερασπίζεται τις όποιες κατακτήσεις έχουν απομείνει - με παράλληλη μάχη για ανασυγκρότηση του ίδιου του κινήματος -  οι αγώνες θα είναι πολύμορφοι, πολλές φορές και απρόβλεπτοι, ίσως και να παίρνουν το χαρακτήρα της ανοικτής πολιτικής πάλης. Τότε ένα είναι βέβαιο: Τα μέτρα καταστολής θα ενισχύονται, θα μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη.

Πρωτοπόροι αγωνιστές, συνδικαλιστές του ταξικού εργατικού κινήματος θα στέλνονται στα δικαστήρια, θα φυλακίζονται, σπέρνοντας τον φόβο στην εργατική τάξη να απαρνηθεί τον ιστορικό της ρόλο, να σπάσει της αλυσίδες της.

Δείγματα γραφής έχουμε από τον προηγούμενο αιώνα αλλά και σήμερα διεθνώς και στη χώρα μας. Η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και αγωνιστών είναι επίκαιρη και σήμερα. ( βλέπε δίκες και ποινές σε αγρότες συνδικαλιστές στην Ελασσόνα, μαθητές στη Λαμία τις τελευταίες ημέρες κλπ).

Για αυτό λοιπόν και το τράβηγμα από τα αυτιά της Αριστερής Πλατφόρμας και του Λαφαζάνη ήταν αναγκαίο για να υπηρετηθούν άμεσα και μακροπρόθεσμα τα εξής:

•  Το νομικό οπλοστάσιο κρατικής καταστολής για λογαριασμό της άρχουσας τάξης
• Ο ΣΥΡΙΖΑ να της ανταποδώσει το μήνυμα, «μη φοβάστε, εμείς είμαστε εδώ για εσάς και τα καταφέρνουμε και στο κόμμα μας και στην δράση μας».
• «Μην ανησυχείτε και μια κουβέντα να πούμε παραπάνω για την καταστολή σας, με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ είμαστε όμως νέο κόμμα, θα μας μάθετε σεις τα κυβερνητικά μονοπάτια».

 Το σημαντικότερο βέβαια είναι, ότι σε περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα χρησιμοποιήσει ο ίδιος αυτό το τρομοκρατικό οπλοστάσιο και το ερώτημα τότε θα είναι, για το συμφέρον ποιου; Της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, των βιομηχάνων;

Η βία και η καταστολή ξεσπούσε και θα ξεσπάσει στα κεφάλια των εργαζομένων και όσων θα σκέπτονται, οργανώνονται, αποφασίζουν να δρουν και να αγωνίζεται για το συμφέρον της τάξης τους.

Από εδώ προκύπτει η πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να υπερψηφίσει την τροπολογία και η κωλοτούμπα του Λαφαζάνη.

Έτσι εξηγείται η πρεμούρα και ο εναγκαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ, με τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές για την «αναζωογόνηση» του συνδικαλιστικού κινήματος.

Πολιτική με το καρότο και με το μαστίγιο, πύρ και κίνηση, μη και χάσει το «κομπόδεμα» η πλουτοκρατία.

Από αυτή την άποψη, η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, πάει πακέτο με την υπερψήφιση της ποινικοποίησης των κοινωνικών αγώνων και του ταξικού κινήματος από όλους μαζί: ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα, το τι θέλει ο Λαφαζάνης, τι θέλει η Αριστερή Πλατφόρμα, η κεντρική πλατφόρμα, η δεξιά πλατφόρμα, και ότι άλλη φόρμα, πέρα από την επίφαση του λόγου και των επιθυμιών τους, μιλούν τα έργα τους.

Από την άποψη αυτή, είναι επικίνδυνος ο ρόλος τους, όταν με τέτοια ωμότητα οπλίζουν το αστικό κράτος.

Δουλειά των ταξικών δυνάμεων, των μελών και των φίλων του ΚΚΕ και του λαού γενικότερα, είναι να μην τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί.

Χωρίς αριστεροσυναισθηματισμούς. Του τάχα, «και εμείς αριστεροί είμαστε» και άλλα κούφια λόγια.

Είδατε τα αποτελέσματα: Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, μούγκα και στη στρούγκα ο Παναγής!

Αυτοί ξέκοψαν από το ταξικό κίνημα και όχι μόνο καβάλησαν το άλογο, άλλα πήραν και τα ηνία να οδηγήσουν την κούρσα στη χειραγώγηση του λαού, για να είναι πάντα πεζός, βαστάζος, παραγωγός του πλούτου και όχι αφέντης.

Κατά τα άλλα, το νέο όνομα στο δίδυμο του ΣΥΡΙΖΑ είναι «Τσιπραζάνης» , έτσι για να μη ψάχνεται ο Καρτερός και η Αυγή για νέο όνομα.

Έτσι, που να συμπληρώνει πότε ο Τσίπρας τον Λαφαζάνη, για να έχουνε, το κάτι τις τους, να διαφωνούνε… συμφωνώντας, για το που θα πάνε την βαλίτσα, που λέει και ο αχθοφόρος...

 *Ο Τάκης Βαρελάς είναι ζωγράφος

902.gr