Ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν

Η πολιτική σταθερότητα είναι μόνιμη επωδός των δηλώσεων κυβερνητικών, ευρωενωσιακών, παραγόντων του ΔΝΤ, στελεχών άλλων αστικών κομμάτων, της αρθρογραφίας σε αστικά μέσα ενημέρωσης. Ακόμα και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ στη συγχαρητήρια επιστολή που έστειλε στον Αλ. Τσίπρα η κυρίως υπόμνησή του ήταν για το ρόλο που καλείται να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ στη διαμόρφωση ενός σταθερότερου πολιτικού σκηνικού.

Πρόκειται για την «ηχώ» της ανησυχίας τους που πηγάζει απ' το ότι η κρίση βαθαίνει, η διαχείρισή της αποδεικνύεται ζόρικη υπόθεση, οι ανταγωνισμοί οξύνονται παγκόσμια και στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας, ακόμα και στους κόλπους της ίδιας της αστικής τάξης της χώρας, παρά την ενιαία επίθεσή της στο λαό. 

Και που αντανακλάται σε διεργασίες για αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού με την ελπίδα και να προωθήσει αυτό πιο αποφασιστικά τις αναδιαρθρώσεις που έχουν ανάγκη και να λειτουργήσει σαν αμορτισέρ για την απορρόφηση των κραδασμών της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής. Που θα μεγαλώνουν μαζί με κάθε φορτίο νέων μέτρων, τώρα αλλά και στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης, όταν για τη μεγιστοποίηση του οφέλους που προσδοκά η αστική τάξη ο λαός θα συνεχίσει να ισοπεδώνεται.

****

Την ανησυχία αυτή απηχούσε ο Γ. Στουρνάρας όταν δήλωνε: «Ο κίνδυνος είναι πολιτικός και συνδέεται με την κόπωση των βουλευτών. Πρέπει να πιστέψουν ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ. Αν το πιστέψουν, θα συνεχίσουν να ψηφίζουν τα λίγα απαραίτητα μέτρα που απομένουν. Αν δεν το πιστέψουν, δεν πρόκειται να ψηφίσουν τα μέτρα. Και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος». Το ίδιο και η προειδοποίηση του Μεγάρου Μαξίμου ότι καταψήφιση νομοσχεδίου σημαίνει εκλογές εδώ και τώρα. Ως και οι «Financial Times» απηχώντας τμήματα του κεφαλαίου διεθνώς εξέφρασαν την ανησυχία τους για την πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, μιλώντας για «πολιτική κρίση», καθώς «τα δύο κόμματα έχουν οριακή πλειοψηφία»...

Το έδαφος τρέμει κάτω απ' τα πόδια τους έστω κι αν οι τριγμοί είναι ακόμα ανεπαίσθητοι. Αντιλαμβάνονται τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις σαν βόμβα που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα θεμέλια της εξουσίας τους. Επιπρόσθετα προβληματίζονται απ' το γεγονός ότι ξέμειναν από μέσα χειραγώγησης και ενσωμάτωσης του λαού, στένεψαν τα περιθώρια ελιγμών. Γι' αυτό προσπαθούν να αναμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό και να δημιουργήσουν εφεδρείες, με στόχο να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να τη στρέψουν σε ακίνδυνα για το σύστημα κανάλια και να προχωρήσουν οι αντιδραστικές ανατροπές που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

****

Σ' αυτή τη διαδικασία, το σύστημα ξέρει πως κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με απώλειες στο πολιτικό του προσωπικό. Γι' αυτό προσπαθεί να το εμψυχώσει ή να προετοιμάσει διάδοχες καταστάσεις, προκειμένου ο όποιος κλονισμός να μην το ταράξει συθέμελα. Στο πλαίσιο της προσπάθειας προσαρμογής και θωράκισής του απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει, χωρίς ακόμα να έχει ριζοσπαστικοποιηθεί, εντάσσεται η δημιουργία νέων σχηματισμών από κομμάτια που αποσπάστηκαν απ' το ΠΑΣΟΚ (τα σχήματα του Λοβέρδου, της Κατσέλη, του Τζουμάκα κ.ά.) και τη ΝΔ (οι ΑΝΕΛ) ή η προσχώρηση κομματιών τους σε άλλους κομματικούς σχηματισμούς, π.χ. του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η δημιουργία διαύλων επικοινωνίας ανάμεσά τους, π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ συνομιλεί με τους ΑΝΕΛ, αλλά και διερευνά τη δυνατότητα σύμπηξης κυβερνητικού κεντροαριστερού μετώπου με Κατσέλη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά. Οι πάλαι ποτέ μονομάχοι του δικομματισμού συνεργάζονται αγαστά απ' όταν το επέβαλλε το συμφέρον της τάξης που εκπροσωπούν. Η ΔΗΜΑΡ μέχρι χτες συγκυβερνούσε με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σήμερα αναζητά νέο ρόλο, ψάχνεται για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας.

Διεργασίες συντελούνται και στο εσωτερικό των κομμάτων. Στη ΝΔ Σαμαρικοί έναντι Καραμανλικών, στο ΠΑΣΟΚ Βενιζελικοί έναντι Παπανδρεϊκών, αντιδράσεις βουλευτών, όπως πρόσφατα του Π. Κουκουλόπουλου και της Θ. Τζάκρη, κάνουν την εικόνα κοινοβουλευτικών ομάδων να μοιάζει με κινούμενη άμμο. Ομοίως στη ΔΗΜΑΡ, μεγάλο κομμάτι της οποίας δεν έχει χωνέψει την αποχώρηση απ' την κυβέρνηση και κάνει δεύτερες σκέψεις ως προς το πολιτικό του μέλλον. Στον ΣΥΡΙΖΑ αν και η κυβερνητική προοπτική αποτελεί ισχυρή συγκολλητική ουσία, δεν λείπουν οι αντιθέσεις για τους όρους και τις συνθήκες της προσαρμογής στο νέο ρόλο, τους προσανατολισμούς ως προς τις συμμαχίες και τα εργαλεία με τα οποία θα επιτευχθεί ο στόχος για χειραγώγηση του λαού στους άμεσους πολιτικούς του στόχους και ενσωμάτωσης στους γενικότερους της αστικής τάξης, όπου αυτοί υπάγονται.

***

Η διαμόρφωση του δίπολου, απ' τη μια με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ κι απ' την άλλη με επίκεντρο τη ΝΔ, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η σούπα όμως που ετοιμάζουν για το λαό αποτελείται απ' τα παλιά υλικά του αστικού πολιτικού σκηνικού που διεκπεραίωσε κάθε βρώμικη υπόθεση σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Εντός εκτός και επί τα αυτά η κίνηση, η συνθηματολογία, οι προσανατολισμοί που καταγράφονται.

Ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν. Να τη γυρίσει μπούμερανγκ στους εμπνευστές της, αξιοποιώντας τα ζόρια τους, τις ρωγμές τους για να τους καταφέρει το τελειωτικό πλήγμα την κατάλληλη στιγμή. Η εναλλαγή κυβερνήσεων δεν έχει να του προσφέρει παρά πρόσθετα βάρη στις ήδη βαριά φορτωμένες πλάτες του, αφού όποια κυβέρνηση θα αναφέρεται στην ίδια εξουσία, των εκμεταλλευτών του. Αυτήν ακριβώς οφείλει να στοχεύει με την πάλη του, δημιουργώντας καθημερινά όρους ανασύνταξης του κινήματος, ενίσχυσης της κοινωνικής συμμαχίας, πάλης σε αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό και μέχρις ότου βγάλει απ' τη μέση το εμπόδιο προς την ευημερία του.

Β. Π.