ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ και εμπιστοσύνη στο δίκιο του λαού
«Συντρόφισσες και σύντροφοι
Εργαζόμενοι - εργαζόμενες της Θεσσαλονίκης, όλης της χώρας
Νέοι και νέες
Προχωράμε μπροστά!
Με σιγουριά και εμπιστοσύνη στο δίκιο της τάξης μας, στη νεολαία μας.
Με πίστη στην πρωτοπόρα κοσμοθεωρία μας, στη μεγάλη πείρα του ΚΚΕ.
Με συνειδητή, δημιουργική εφαρμογή στη ζωή, στην πράξη των καινοτόμων επεξεργασιών μας, του Προγράμματός μας, των Πολιτικών μας Αποφάσεων, όλων των καθηκόντων μας που αποφάσισε το 19ο Συνέδριο, που αφορούν και δίνουν απάντηση στο σήμερα και στο αύριο του λαού και της νεολαίας.
Σήμερα, εδώ από τη Θεσσαλονίκη, από τη Βόρεια Ελλάδα, το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε παντού, σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, είναι ότι:
Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα.
Μέσα στο σύστημα της σαπίλας.
Των ατέλειωτων προβλημάτων για την εργατική τάξη, για όλο το λαό που υποφέρει.
Της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και των θυσιών για το λαό χωρίς τέλος.
Των κινδύνων πολεμικής εμπλοκής που απειλούν τη χώρα και την περιοχή μας ολάκερη.
Των σκανδάλων και της συστηματικής προσπάθειας χειραγώγησης του λαού και της νεολαίας,
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ!
Αυτή η διέξοδος από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, προβάλλει μέσα από το ριζοσπαστικό λόγο, τις προτάσεις, την καθημερινή, ακούραστη, γεμάτη αυτοθυσία δράση των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε όλη τη χώρα, που δίνουν παντού τη μάχη, σε κάθε τόπο δουλειάς, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα μαγαζιά, στο χωράφι, στα σχολεία, στις σχολές, στη γειτονιά, στις πόλεις και τα χωριά.
Δεν έχουμε μάθει να βλογάμε τα γένια μας. Όμως έχουμε τη θέληση να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, όλο και αποτελεσματικότεροι, πιο αποφασιστικοί, πιο εύστοχοι.
Το 19ο Συνέδριο άνοιξε νέους δρόμους, μελέτησε τις σύγχρονες εξελίξεις, έδωσε νέα όπλα μέσα από τις αποφάσεις του στο εργατικό κίνημα, στο λαϊκό κίνημα, στη νεολαία, για να έχει η ταξική πάλη αποτελέσματα, όχι εφήμερα, παροδικά, όπως άλλες φορές στην ιστορία αυτού του τόπου, με διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, αλλά αποτελέσματα μόνιμα, οριστικής επίλυσης προβλημάτων, που έχουν να κάνουν με την ίδια την ανάγκη για αλλαγή τάξης στην εξουσία, για αλλαγή του σάπιου συστήματος και του κράτους τους εκ βάθρων.
Για να ανοίξει ο δρόμος για το πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας και της «πανανθρώπινης φιλίας».
Φίλοι και φίλες
Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε μια κατάσταση που λίγο πολύ κάθε λαϊκή οικογένεια ζει. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε μέτρα και αποφάσεις που κάθε τρεις και λίγο μαγειρεύει και σερβίρει η συγκυβέρνηση με την τρόικα. Κάθε λαϊκή οικογένεια έχει χάσει το μέτρημα, τι ετοιμάζεται, τι ανακοινώνεται, τι ψηφίζεται…
Κάθε νόμος που ψηφίζεται, κάθε αντιλαϊκό, αντεργατικό μέτρο που παίρνεται, κάθε απόφαση ένα και μόνο στόχο υπηρετούν, εξ αντικειμένου: Πώς θα αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, πώς τελικά θα πληρώνει την κρίση η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της.
Είναι φτηνή προπαγάνδα ο ισχυρισμός της συγκυβέρνησης ότι όλα αυτά τα μέτρα που παίρνει το κάνει «για το καλό του κοινωνικού συνόλου». Όπου ακούτε κοινωνικά σύνολα και υποσύνολα, να φεύγετε μακριά.
Για το καλό του κοινωνικού συνόλου πέρασε το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο που οδηγεί σε νέες μαζικές απολύσεις, συγχωνεύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, σε νέες δραματικές αλλαγές στις ήδη απαράδεκτες εργασιακές σχέσεις;
Για το καλό του κοινωνικού συνόλου καταργήθηκαν, στην ουσία, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, το μόνο ουσιαστικά πραγματικό μέσο στοιχειώδους άμυνας του εργάτη, που πουλά την εργατική του δύναμη για να μπορεί να ζει ο ίδιος και η οικογένειά του, ώστε να είναι ικανός και την άλλη μέρα να πάει στη δουλειά του για να βγάλει το μεροκάματο και να μην κινδυνεύει να πάει άκλαφτος;
Τι σόι καλό για το κοινωνικό σύνολο επιδιώκει η κυβέρνηση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και μεγαλεμπόρων, όταν εκατομμύρια είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, υποαπασχολούμενοι, σύγχρονοι σκλάβοι του 21ου αιώνα; Όταν οι νέοι και οι νέες δεν μπορούν πλέον ούτε να πάνε να σπουδάσουν λόγω του αβάστακτου κόστους για την εργατική λαϊκή οικογένεια; Όταν ακόμα κι αν καταφέρουν να πάρουν ένα χαρτί - πτυχίο το λένε - στα χέρια, πάλι μένουν επί ξύλου κρεμάμενοι, χωρίς δουλειά ή, στην καλύτερη περίπτωση, το όνειρό τους ακουμπά σε 400 ευρώ κι αυτό όχι σίγουρα και σταθερά; Όταν οι νέοι και οι νέες δεν μπορούν πλέον να σκεφτούν να κάνουν οικογένεια, να κάνουν ένα παιδί, αφού δεν έχουν πώς να το ζήσουν;
Τι είδους καλό για το κοινωνικό σύνολο προσφέρουν όλοι αυτοί και σε όλες τις εκδοχές τους, όταν σχεδιάζονται νέες μειώσεις στις ήδη τσεκουρωμένες συντάξεις με τις οποίες σήμερα συντηρούνται ολόκληρες οικογένειες;
Όταν μιλάνε για την εθνική οικονομία, εννοούν την καπιταλιστική, δηλαδή τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ενδιαφέρονται για τους κηφήνες, τους καπιταλιστές και τα κεφάλαιά τους, τα κέρδη τους. Βγάζουν απ’ έξω τη βασική παραγωγική δύναμη, τη μόνη που παράγει, τον εργάτη, τον άνθρωπο, αφού… ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ!
Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη να κομπάζουν ότι «οι Έλληνες είναι ήρεμοι, γιατί βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ».
Φως στο βάθος του τούνελ δεν είναι οι εξαγορές και συγχωνεύσεις μονοπωλιακών ομίλων για να υπηρετήσουν αποτελεσματικότερα τα συμφέροντά τους, τα κέρδη τους.
Φως στο βάθος του τούνελ δεν είναι να πωλείται το 26% της «Χόχτιφ» στο αεροδρόμιο της Αθήνας σε καναδέζικη εταιρεία. Και να παίρνουν σειρά για το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης και άλλα αεροδρόμια της χώρας κινέζικες ή γαλλικές εταιρείες που θα ρίξουν κι άλλο τους μισθούς, που οι εργαζόμενοι θα εργάζονται και θα ζουν σε συνθήκες γαλέρας.
Εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης
Φίλοι και φίλες
Φως στο τούνελ δεν είναι το ξεπούλημα της Εταιρείας Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, του λιμανιού της. Θα πούμε το νερό νεράκι. Με νέες αυξήσεις τιμολογίων, με μεγάλα προβλήματα στο σύστημα παροχής. Δεν υπάρχει ιδιωτικοποίηση που να μην είχε τέτοιες επιπτώσεις παντού στον κόσμο, όπως και με το ηλεκτρικό, έτσι και με το νερό, αλλά και τα συστήματα αποχέτευσης, επικίνδυνες εξελίξεις και για την υγεία του λαού. Όταν έχεις ως βασικό σκοπό - αποκλειστικό σκοπό - την αύξηση της κερδοφορίας, τότε το κεφάλαιο πίνει το αίμα του λαού, στάζει αίμα από παντού.
Και τι να πει κανείς και για κάποιους ανανεωτές, δήθεν εκσυγχρονιστές, οι οποίοι, με τις θέσεις τους για κοινωνική διαχείριση μέσω συνεταιρισμών της γειτονιάς, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η απάτη της αυτοδιαχείρισης και της συμμετοχής των εργαζομένων μέσα από την ιδιωτικοποίηση φέρνει την εξουσία στο λαό! Και μόνο το γεγονός ότι αυτό θυμίζει την Θάτσερ, που ήθελε οι πολίτες να συμμετέχουν μαζικά στη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης μέσω αγοράς μετοχών, δείχνει το πόσο «αριστερή», ριζοσπαστική, φιλολαϊκή είναι αυτή η εκδοχή της διαχείρισης, το άλλο μείγμα της.
Ήδη οι εργαζόμενοι, ο λαός της Θεσσαλονίκης πληρώνει τα μέχρι τώρα μέτρα που κινούνται στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, όπως αύξηση τιμολογίων, χειροτέρευση της ποιότητας των υπηρεσιών, διακοπές στην υδροδότηση σε λαϊκά νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό.
Μοναδική λύση είναι να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Αποκλειστικά δημόσια, με αποκλειστικό κριτήριο λειτουργίας της τις λαϊκές ανάγκες για φτηνό και καθαρό νερό, δηλαδή κοινωνικοποίηση της ΕΥΑΘ, άρνηση υλοποίησης των κατευθύνσεων της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.
Φως στο τούνελ δεν είναι η αύξηση των τιμών στα φάρμακα. 69 ήδη πολύ ακριβά σκευάσματα και απαραίτητα σε ειδικές κατηγορίες ασθενών, αυξήθηκαν από χτες με βάση τα νέα δελτία τιμών, ενώ τα άλλα 70 που μειώθηκαν, λόγω λήξης της πατέντας τους, δεν μπορούν πλέον να τα αγοράσουν οι 6 στους 10 ασθενείς. Και οι κυβερνώντες έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι είναι ευνοϊκή ρύθμιση για τους ασφαλισμένους γιατί λέει δεν θα υπάρχουν εκβιαστικές αποσύρσεις φαρμάκων από την αγορά. Ομολογούν δηλαδή ότι τους εκβιάζουν οι φαρμακοβιομήχανοι κι αυτοί τους στρώνουν το χαλί της νέας εκτίναξης των κερδών τους, σε βάρος του «κοινωνικού συνόλου», που κατά τα άλλα το στηρίζουν.
Το φως στο τούνελ της ανάκαμψης από την κρίση θα έχει περισσότερα χειρουργεία, ΜΕΘ, νοσοκομεία, κλινικές, χωρίς τα στοιχειώδη, χωρίς γάζες, επιδέσμους και οινόπνευμα, χωρίς αντιδραστήρια, χωρίς υγειονομικό και ορθοπεδικό υλικό.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι σαν Κόμμα επιβεβαιωθήκαμε: Η θύελλα που προειδοποιούσε το ΚΚΕ δεν ήταν ούτε καταστροφολογία, τρομοκρατία, όπως μας κατηγορούσαν πολλοί, ήταν κάτι παραπάνω από απλή πρόβλεψη, σαφής προειδοποίηση, που απαιτούσε μέτρα προετοιμασίας, ετοιμότητας του εργατικού λαϊκού κινήματος μπροστά στην καπιταλιστική κρίση – που με τη μορφή της θύελλας σαρώνει κατακτήσεις και δικαιώματα.
Θύελλα είναι και οι χιλιάδες απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, θύελλα είναι και τα χωρίς τέλος χαράτσια, η φοροληστεία, το χτύπημα του κατώτατου μισθού, οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις. Θύελλα είναι και η πείνα, η φτώχεια και η εξαθλίωση.
Η θύελλα για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν είναι τίποτα άλλο από την επιλογή, τη μοναδική επιλογή που έχει σήμερα το κεφάλαιο στην προσπάθειά του να βγει αλώβητο από την κρίση για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε τι άλλο και πώς θα το χάσουμε, μπορούμε όμως να συζητήσουμε τι και πώς θα το αλλάξουμε… Κι αυτή τη συζήτηση ανοίγει πλατιά το ΚΚΕ και μετά το 19ο Συνέδριό του.
Το ΚΚΕ, σ’ αυτές τις συνθήκες που ο καθένας μπορεί να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, που κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, που η αισιοδοξία για το μέλλον ακούγεται ως υπερβολή, σ’ αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ λέει καθαρά, αποφασιστικά, κατηγορηματικά: Υπάρχει φιλολαϊκή λύση εξόδου από την κρίση κι αυτή είναι η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, η μόνη ρεαλιστική που συμφέρει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τη λαϊκή πλειοψηφία που σήμερα υποφέρει.
Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση με μονομερή διαγραφή του χρέους και των μνημονίων, με βασική προϋπόθεση: Ο λαός – η κυβέρνησή του - η εξουσία του να έχει στα χέρια του τα εργαλεία εκείνα που θα ανακόψουν τον κατήφορο και την καταστροφή και θα δημιουργούν προϋποθέσεις για τη λαϊκή ευημερία:
Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση με μονομερή διαγραφή του χρέους και των μνημονίων, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, επιστημονικό πανεθνικό σχεδιασμό, εργατικό λαϊκό έλεγχο για να ικανοποιηθούν διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, να προωθηθεί η αμοιβαία επωφελής ισότιμη συνεργασία με άλλες χώρες.
Το ΚΚΕ λέει καθαρά, αποφασιστικά, κατηγορηματικά: Μπορούμε να καθυστερήσουμε επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα, μπορούμε να φρενάρουμε άλλα, κυρίως μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο για ριζικές αλλαγές αύριο. Το θέμα τελικά όμως είναι να τα ανατρέψουμε υπέρ του λαού. Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα εμείς και οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας, μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας.
Τη βεβαιότητα αυτή την αντλούμε από τη μεγάλη εμπιστοσύνη που έχουμε στην εργατική τάξη, από την ακλόνητη πίστη στο δίκιο του αγώνα μας. Αυτή τη συζήτηση γύρω από την πολιτική πρόταση διεξόδου του Κόμματός μας θέλουμε να ανοίξουμε με ένα πλατύ πολιτικό άνοιγμα παντού, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές να συζητήσουμε το τι χρειάζεται να γίνει και πώς θα το πετύχουμε.
Δεν φτάνουν σήμερα μόνο συνθήματα, όπως «Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας», χωρίς να αναδεικνύεται συγκεκριμένα σε κάθε χώρο δουλειάς το τι σημαίνει στις σημερινές συνθήκες«κατακτάμε», τι σημαίνει και τι εννοεί ο καθένας «αγώνα», τι ακριβώς εννοεί ως «δικαίωμα». Κι εδώ οφείλουμε να πούμε ότι η κάθε πολιτική δύναμη, η κάθε παράταξη, αλλά και η κάθε κατηγορία, ομάδα εργαζομένων, ακόμα και ολόκληροι κλάδοι αλλιώς ή διαφορετικά εννοούν αυτά.
Σήμερα όμως, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται να διαμορφωθεί η απαραίτητη ενιαία αντίληψη μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, πρώτα από όλα γιατί ενιαία είναι τα ταξικά συμφέροντα, άρα και ο δρόμος για την επίλυσή τους.
Όσο δεν συνειδητοποιείται ευρύτερα ότι το πρόβλημα δε λύνεται ούτε με ευχές, ούτε με γενικές αναφορές στην ανάγκη αγώνα, ούτε στην ψευδαίσθηση ότι κάποιος άλλος - αντιπρόσωπος, εκπρόσωπος - θα μου λύσει το πρόβλημα, χωρίς εγώ να βάλω πλάτη ή να θυσιάσω έστω κάτι από τον εαυτό μου, ό,τι μπορεί ο καθένας.
Το να προτάσσεις οξυμένα προβλήματα και τα αντίστοιχα αιτήματα και στόχους πάλης, είναι ένα το κρατούμενο.
Όμως δεν μπορεί λόγω των δύσκολων συνθηκών να παγιώνονται και με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών η συνεχής υποχώρηση, η μείωση συνεχώς των απαιτήσεων, σε μια περίοδο που επιδιώκουν ανάκαμψη, βάζοντας «ταφόπλακα» σε όλα τα βασικά εργατικά λαϊκά δικαιώματα.
Σε αυτήν την καλλιέργεια και την αποδοχή μειωμένων απαιτήσεων πατάει η τρικομματική κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, για να εμφανίζουν ως «ρεαλισμό» την υποχώρηση και την ενσωμάτωση στις απαιτήσεις της μεγάλης καπιταλιστικής εργοδοσίας, να κλείνουν το μάτι στον ΣΕΒ και τους άλλους ομοτράπεζους, να περιδιαβαίνουν σε Συνέδρια και Φόρουμ, να χαριεντίζονται με «αριστερούς του γλυκού νερού», του σταρ σύστεμ, να αναζητούν προστάτες και υμνητές από κάθε εγχώριο και διεθνή αστέρα που ανήκει στο διεθνές τζετ σετ της προσκυνημένης αριστεράς, που το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να αναζητεί έναν καπιταλισμό δήθεν πιο ανθρώπινο, τύπου Δημοκρατικών των ΗΠΑ, μήπως και καταφέρουν να πάρουν το χρίσμα του κυβερνητικού εταίρου, για το ποιος θα καθίσει στη θέση του χαλίφη, δηλαδή, «τι είχες Γιάννη μ΄ τι είχα πάντα».
Η στάση και η ευθύνη εδώ είναι μεγάλη. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος σε «κοινωνικούς διαλόγους», σε διαπραγματεύσεις των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων με τον ΣΕΒ, τις εργοδοτικές οργανώσεις, σε παρακάλια προς τον ΣΕΒ να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τις συλλογικές συμβάσεις και άλλα.
Σήμερα χρειάζεται να ανοίξει η συζήτηση πλατιά και για τις μορφές πάλης και για το περιεχόμενο του αγώνα.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου